VEENDAM – De ster van Tim Birkenholz is rijzende. De voorman van Electric Hollers is één van de opmerkelijkste bleusgitaristen die momenteel op de deur klopt van de VIP lounge van Nederlandse blues muzikanten. Met zijn band Electric Hollers is hij druk en ook werkt hij samen met andere acts, maar nu en dan is het ook erg fijn om eens zaken niet te hoeven bespreken. Als je gewoon een leuke song tegenkomt en kunt besluiten; ja die cover ik. Tim Birkenholz staat, of in dit geval zat, ook wel eens alleen op het podium onder eigen naam en met behulp van de technische mogelijkheden van vandaag de dag. Een drumbeat uit een kastje en het eerst inspelen van een bas lijn voor je aan het eigenlijke nummer begint. In het kader van Bluepint stond de Fries in Van Beresteyn in Veendam voor een optreden. Tim Birkenholz had een prachtige ouverture met het Blind Faith nummer ‘Can’t Find My Way Home’. Het was even wennen om deze zo expressieve frontman nu op een stoeltje te zien zitten, waarbij hij weliswaar weinig aan gitaar kracht inboette, maar in zijn zang toch net iets minder zeggingskracht had dan staande en soms hij in de meer uptempo songs toch wat geketende indruk maakte. Het waren de offers die hij maakte aan de knopjes die hij moest bedienen, maar wellicht vogelt hij nog een manier uit, waarop hij ook solo dat staande kan gaan doen. Dit eerste nummer was een fraaie ingetogen bluesrock waarin zijn gitaarspel goed tot uitdrukking kwam. ‘Just the Smile’was ook ingetogen en een mooi eerbetoon aan Rory Gallagher, waarbij het nummer steeds iets aan urgentie won. Erg mooi was ‘Quicksilver Daydreams of Maria’. In zijn prima inleidingen vertelde de zanger dat hij vooral de live versie op een plaat van songwriter Townes Van Zandt zo mooi vond en dat je daarbij het klinken van de glazen kon horen, terwijl Van Zandt indringend zijn song bracht. Veendam deed dat anders, want op de live-versie van Tim Birkenholz klinken opgetogen kinderstemmen die met een vertederende en zelf wat vaderlijke blik van het podium werden aanschouwt en zo een prachtig eerbetoon vormden aan Townes Van Zandt. Het hoogtepunt echter voor de pauze was ‘The Way I Feel’ van Gorden Lightfoot dat een energieke afsluiting was van dit eerste deel van het optreden. Halverwege had Birkenholz zich ten overvloede bewezen als gitarist en vielen de mooie relaxte aankondigingen op, waarbij hij in ging op zijn keuze voor juist dat nummer. Het is uiteraard jammer dat hij het niet lardeerde met ook een paar eigen composities, maar als je een cover programma hebt is het de manier om duidelijk te maken waarom je juist deze keuzen maakt en wat ze voor jou als artiest betekenen. Punt van aandacht is ook de zeer lange intro’s die ontstaan doordat er eerst één of meerdere baslijnen moeten worden ingespeeld. Heel mooi dat hij dat live doet, maar dat zou ook best al eerder kunnen worden opgenomen. De opening na de pauze was sterk met ‘As The Sun Still Burns Away’van Ten Years After met weer die mooie ingetogenheid. Via het smekende ‘Give me Strength’ uit de doos van Eric Clapton en een zeer fraaie uitvoering van ‘ Planet Caravan’ van Black Sabbath met een rustige zang en een vlottere sound naderde het einde alweer. Het aanzwellende ‘Can’t You Hear Me Knockin’ van de Rolling Stones was mooi, maar benadrukte nogmaals de verschillen tussen een over het podium benende expressieve Mick Jagger en de aan een stoel geketende Tim Birkenholz. Daar mag hij nog aan knutselen, maar een overtuigend optreden was het zeker waarbij nu en dan een hele mooie ingetogen kant van deze artiest naar voren kwam.
Tim Birkenholz toont zich van andere kant
