AMEN – Een paar maanden geleden stond de Amerikaanse singer songwriter Kyshona Armstrong en haar begeleider Ellen Angelico op het podium in Amen. Beide dames weten één en ander over verlies en hoe belangrijk het is om de namen te blijven noemen van diegene die ons ontvallen zijn, zodat ze in herinnering blijven en eigenlijk er gewoon nog een beetje zijn. Marc Cruellas stierf deze week. Zijn restaurant in Den Haag was een plek waar de Franse cuisine hoogtij vierde, maar ook het Franse Chanson. Hij stelde Tess van der Zwet en Guillaume Marcenac aan elkaar voor en had op zoveel manieren invloed op de ontwikkeling van Tess Merlot. Bij het debuut van Tess Merlot met het Guillaime Marcenac Trio in De Amer waren er emoties op het moment dat de zangeres refereerde aan haar overleden vriend en raadsman. Zijn naam noemde ze niet, maar de geest van Marc Cruellas was er bij in Amen. Een andere culinaire vernieuwing maakte ook zijn debuut. De Amer serveert in vervolg ook vegetarische gehakballen en verlekkert vroeg Tess Merlot: “Bewaren jullie één voor mij na afloop?” Het werd een feestje om het leven en de liefde te vieren. Joie de Vivre in Amen.
Tess van der Zwet zong niet altijd in het Frans. Ze kreeg bekendheid met de formatie Belle of Louisville, Samen met Mitch Rivers en Stefan Wolfs bracht ze de muziek van de Zuidelijke Verenigde Staten tot leven. Van de roots muziek evolueerde ze naar de chanson, aanvankelijk als Tess et les Moutons en later als Tess Merlot. Met Tess et les Moutons bracht de chanteuse een EP uit, maar als Tess Merlot verscheen haar uitstekende debuutalbum ‘Laissez-Moi’ in 2021. Vorig jaar en aanleiding voor de huidige tournee waarmee ze ook in De Amer in Amen verscheen was haar nieuwste en in 2024 verschenen album ‘Chante La Vie’. Een nieuwe ontwikkeling is dat Tess Merlot niet meer alleen in het Frans zingt, maar dat er ook hertalingen in het Nederlands zijn van haar chansons. De afspraak was één Nederlands nummer per optreden. Die afspraak ging in Amen de prullenbak in en wellicht was er in het publiek een Francofiel die zich daar aan stoorde, maar het was helemaal niet erg dat deze afspraak de shredder in ging.
Het was het debuut van Tess Merlot in Amen dat nu en dan ook ruimte maakt voor andere stromingen dan Americana en Blues. Het chanson stond deze keer centraal en de Drentse bühne werd daarvoor beloond, want Tess Merlot constateerde vanaf het podium dat er geen plekje meer te zien was waar er nog iemand bij kon. Het is een slim trucje waarmee ze begon. ‘La Vie En Rose’, met het Guilliame Marcenac Trio, met Marcenac op piano, Jair Stuut op gitaar en de Drent om utens Lars Visscher op accordeon, op het podium en de zangeres die door het publieke een grande entree maakte, geeft direct herkenbaarheid. Voor het grote publiek wellicht vooral bekend van de disco versie van Grace Jones of van de versie van Wende is het uiteraard een nummer van Edith Piaf en daarmee werd de toon gezet. Voor de pauze lag de nadruk op de liefde in al zijn vormen. De liefde voor de stad Den Haag werd bezongen in het vrolijke uptempo ‘La Haye’ en prachtig was de vluchtige liefde van passanten in het gevoelige ‘Une Passante’ en over de vakantieliefde ‘Une Romance d’été’ met de sneue constatering dat als je jaren later terug bent in dat Franse dorpje en je hem ziet staan, hij totaal niet meer weet wie je bent. Eén van de favoriete chansonniers van Tess Merlot is Barbara. Eigenlijk bij elk optreden komt ze langs, voorheen vaak met ‘Göttingen’, maar in het kader van deze setlist paste ‘Dis, Quand reviendras-tu’, geïnspireerd door een beeld van een vrouw uitkijkt over zee op Scheveningen, wachtende op haar geliefde, beter. Een liedje waarin de voortreffelijke zang van Van der Zwet uitstekend in zijn gevoeligheid tot zijn recht komt, waarna met ‘Mathilde’ van Jacques Brel juiste de grootsheid en robuustheid van emoties in de zang naar voren bracht. De pauze kwam na een ode aan de liefde vor vaders in ‘Mon Cher Papa’ en de meezinger en heartbreak kerstsong ‘Le Soir de Noël’. Na de pauze werd het persoonlijker. Nu ook een bekendere cover als opening met ‘Il est cinq heures, Paris s’éveille’ van Jacques Dutronc als oppepper en overgang naar Parijs. ‘Mon Paris’ was daarna de ode van Tess Merlot aan deze stad. Een ander thuis, haar ouderlijk huis werd bezongen in ‘Ons Huis’ dat prachtig was, met zoals zoveel liedjes een prachtige inhoudelijke aankondiging. Op hoge niveau bleef de zangeres uitstekend ondersteunt door het trio klasse muzikanten achter haar. Een nummer opgedragen aan Marc Creullas zorgde voor zichtbare emoties en was een heel fijn moment. De twee thema’s, thuis en liefde, kwamen samen in ‘L’Histoire Notre Amour’ over hoe ooit tien jaar geleden in een hostel in een Azië Van der Zwet ineens oog in oog stond met een naakte man, alleen gekleed in een Nijntje handdoek. Inmiddels zijn ze nog steeds samen, verhuisde hij voor de liefde van Australië naar Nederland en is het thuis gebouwd en bezegeld met een prachtige baby. Nog even terug naar het Nederlands in ‘Heel Even Klein’ voor met het stevige en uitbundige ‘Rien á Perdre’ werd afgesloten en om de cirkel rond te maken terug naar Edith Piaf met ‘Non, Je ne regrette rien’ voor het toegift. Een optreden om zeker geen spijt van te hebben.