foto: Henry Ghammache
TERSCHELLING – Het Vlaamse Evil Empire Orchestra heeft een stempelkaart voor de grensovergang tussen België en Nederland. Met grote regelmaat komt het orkest met zijn wilde crossover van psychedelisch, soul jazz en garage funk zich onder leiding van voorvrouw Kimberley D’Hondt melden op het douane kantoor, waar dan acht stempels worden gezet, want we zien ze graag komen. Een ‘plesante’ avond is een garantie bij het Evil Empire Orchestra dat na een showcase op Eurosonic, een optreden in Simplon beide in Groningen nu op Oerol al weer voor de derde keer dit jaar in het Noorden van hun Noorderburen staan. Reden genoeg dit optreden op Terschelling op 16 juni voor een goed gesprek. Het gaat dus richting onze Zuiderburen voor een afspraak met de drummer van de 8-mans formatie. Thomas Deckx doet het woord namens de Evil Empire Orchestra.
“We hebben met Dox een Amsterdams label en boekingskantoor”, legt Thomas Deckx lachend uit als we hem vragen hoe ze zo vaak in Nederland terecht komen. “Nederland heeft een heel bloeiend clubcircuit, meer nog dan België. We zijn heel blij met de kansen die we bij jullie krijgen. We hebben al op heel mooie plekken gespeeld. In Luxor, Paradiso, Het Paard,… Superfijn allemaal. In België ligt dat net iets moeilijker. Promotoren zijn minder bereid om een risico te nemen. Ze willen vaak vooraf al zeker weten of er veel kaartjes verkocht zullen worden. Dat is uiteraard ook wel begrijpelijk. Ze moeten rekening houden met budgetten. We zijn ook een grote band, dus dat maakt het er allemaal niet makkelijker op. In de drie jaar dat we bestaan hebben we ongeveer 80% van onze optredens in Nederland gedaan. We proberen onszelf in België ook wel meer op de kaart te zetten, want we merken dat mensen onze muziek echt wel op prijs stellen. België is echter een gek land. Je zit bijvoorbeeld met de figuurlijke afstand tussen Vlaanderen en Wallonië. Bands die helemaal hot zijn in Wallonië zijn vaak helemaal onbekend in Vlaanderen en omgekeerd.” legt de drummer in een helder verhaal uit.
Het is uiteraard niet mogelijk om met alle acht de leden van de Evil Empire Orchestra om tafel te zitten. Naast dat het waarschijnlijk een kakofonie oplevert, maakt het ook een onleesbaar verhaal. We zoomen daarom in op de historie van de man die in een mooi Belgisch café waar heerlijke pintjes worden geschonken tegen over ons zit. We kijken naar het verhaal van Thomas Deckx. “Dat is wellicht voor ieder van ons anders”, kijkt Deckx moeilijk als we op de historie ingaan en informeren hoe ze nu in de muziek terecht kwamen. “Ik zal even voor mezelf antwoorden. Daar zat helemaal geen groot plan achter. Ik was acht jaar en kreeg de kans om naar de plaatselijke muziekschool te gaan. Ik vond muziek wel al op jonge leeftijd heel fascinerend. Ik heb ook alvorens voor het conservatorium te kiezen een aantal andere studies gedaan. Eerder toevallig besloot ik om toelatingsproef te doen. Gewoon even om te checken welk niveau ik had. Mijn ouders hebben mij wel altijd gestimuleerd en als ik het weer eens even niet zag zitten gepusht om muziek te blijven spelen. Wat de doorslag gaf om dat ook professioneel te gaan doen? Dat is ook weer zeer persoonlijk. Ik heb altijd graag op een podium gestaan. Al van kindsbeen af. Ik kon wekenlang uitkijken naar een gepland optreden. Ik zit ook al sinds mijn twaalfde in allerhande bandjes. Zo kwam ik op vrij jonge leeftijd al op feestjes waar ik eigenlijk nog lang niet thuis hoorde. Dat vond ik toen ongelofelijk rock ’n roll. De samenhorigheid dat er in zo’n band kan heersen is ook heerlijk. Muziek maken met mensen die je graag ziet is het mooiste wat er is. Natuurlijk is er ook een schaduwzijde aan het vak. De zakelijke kant. Jezelf keer op keer moeten promoten en verkopen. Social Media. Daar heb ik soms echt mijn buik van vol.”
Dan kijken we samen naar de ontstaansgeschiedenis van het Evil Empire Orchestra. “Ik liep door de gangen van het Conservatorium van Antwerpen en hoorde ergens in de verte een zangeres bezig. Ze zong op een manier die me meteen erg inspireerde. Ik wist meteen:” daar wil ik een bandje mee beginnen”. De rest van de band is in de loop der jaren vrij organisch ontstaan. Een vriend waarvan ik wist dat hij een ontzettende goeie bassist was kende, nog een gitarist die ook een toetsenist mee kon nemen. Sinds een jaar of drie spelen we in de huidige bezetting. Ondertussen zijn we een hechte groep. Maar aangezien alles voortdurend in beweging is weet ik ook niet hoe Evil Empire Orchestra er binnen pakweg vijf jaar uit zal zien. Onze sound is ook weer iets dat voortdurend in beweging is. Met ‘Start a Fire’ leverden we een plaat die vrij direct is. Soms ook erg hevig. Zowel muzikaal als tekstueel. Wie weet staat ons volgende album wel vol ingetogen nummers. Het lijkt me alleszins een uitdaging om steeds op zoek te gaan naar nieuwe dingen. Dat houdt ons fris en alert. Ik wil ook niet dat we ons moeten laten vastpinnen op één genre.”
Het schrijven van de nummers. Hoe gaat dat dan in zijn werk in zo’n omgeving die constant beweegt. “We schrijven de muziek samen. Iemand komt met een idee dat we vervolgens uitwerken tot een volwaardig nummer. Dat idee kan een baslijntje zijn, een stukje tekst,… Onderwerpen vinden we door veel met elkaar te babbelen. Wat houdt ons bezig? Wat raakt ons? Op “Start a Fire’ staan er een aantal vrij direct verwijzingen naar zaken die in de actualiteit kwamen tijdens het maakproces. Er staan echter ook een paar zaken op die Kimberly op reis in Zuid-Amerika heeft meegemaakt. We hebben alles live opgenomen”, gaat het dan naadloos verder in de tot standkoming van het album. “Met zijn allen in een grote ruimte en spelen maar. Heel fijn om zo te werken. Als beginnende band moet je weten dat er niemand op jouw muziek zit te wachten. ‘Start a Fire’ is ons debuutalbum en we zijn wel erg blij met de kansen die het ons tot nog toe oplevert. De reacties zijn positief. We bezien deze plaat zeker niet als een eindpunt. Eerder als work in progress. Zijn er dingen die ik achteraf anders zou hebben gedaan? Jazeker! Maar zoals ik al zei, we zijn nog niet op ons eindpunt. We nemen ervaringen mee en proberen daar uit te leren. Uiteraard zijn we trots op ons album. Maar ik wil er liefst niet te lang blijven stil staan. Ik bekijk het als een zwemdiploma. Ik was als zesjarige apetrots dat ik 25m kon zwemmen en daarvoor een prentje van een schildpad met de handtekening van mijn zwemjuf op kreeg. Ik vind het nog steeds fijn om de foto van de zesjarige Thomas te zien die trots met zijn zwemdiploma staat te zwaaien. Maar ik wist toen al dat ik verder wilde leren zwemmen. Zo ook met albums maken. Ik wil binnen dertig jaar nog steeds trots zijn op ‘Start a Fire’. Maar ik wil evolutie blijven zien in de dingen die we nog gaan maken.”
Hoewel het gezellig is is het gesprek inmiddels in de afrondende fase. Thomas Deckx weet maar al te goed hoe lang de reis is naar het Noorden van Nederland als ervaringsdeskundige. Er is nog tijd om even vooruit te kijken naar het optreden op Oerol als de formatie op zondag 16 juni op podium De Westerkeyn op Terschelling staat. “Wat voor mij het belangrijkste is bij optredens? Daar kan ik heel kort in zijn: Mijn belangrijkste drijfveer is energie. Zowel geven als krijgen. Oerol is één van die festivals waar we als band heel graag wilden staan. Ik ben er ooit al eens geweest met een theatervoorstelling. De sfeer die er hangt is erg bijzonder. We gaan alles uit de kast halen om een show neer te zetten die er staat. We willen de mensen meenemen op een fantastische trip. We willen onze energie delen en verbinding maken met ons publiek”, besluit Thomas Deckx namens de Evil Empire Orchestra met tal van goede redenen om dit optreden beslist niet over te slaan.