GRONINGEN – Steven van Calcar, de man met levensgezel Moos, achter Noise in the North en organisator en drijvende kracht van zoveel live muziek in Groningen en vooral in Lola, stak zijn nek uit met Them Dirty Dimes. Nog nooit trad dit gezelschap dat vorig jaar voor het eerst bijeenkwam op een podium op. Je moet dan eens een kans krijgen en Van Calcar was de man die deze kans gaf. Hij werd daarvoor rijkelijk beloond met een meer dan uitstekend optreden en memorabel debuut. Het is erg fijn voor iemand die zo zijn ziel en zaligheid in het organiseren werpt, dat de oogst vanaf het podium rijk is. Them Dirty Dimes uit de stad is het Nederlandse antwoord op Amerikaanse acts als Meschiya Lake, Pokey LaFarge en andere artiesten die wel in de verkeerde eeuw geboren lijken, maar met hun “splinternieuwe vintage geluid” die jaren 20 tot en met 50 van de vorige eeuw terug roepen, maar toch met een moderne twist brengen. De band bestaat uit Gijs de Groot die met grote hoed de zang voor zijn rekening nam en de gitaar bespeelde. Met een dagelijks bestaan als Rietzanger, kweet hij zich voortreffelijk van deze taak. Johan Stolk was voor de ondersteuning in de zang, maar ook excelleerde hij op gitaar en banjo. Hem kennen we van Billy & The Bobcats, waarmee hij samen met de bescheiden op de achtergrond het tempo op zijn drums regelende Wessel de Vries eerder in de retro muziek dook. Prima was de ook van het orkest Nootstroom bekende Severiano Paoli op contrabas, Joas Zuur liet zijn trompet klinken met zoals in zijn gouden dagen met The Roaring Gamblers. Een ervaren debuterende club die de zenuwen, die ze, aldus De Groot, wel degelijk voelden mooi onder controle had en een toevallige bezoeker zou niet geweten hebben dat dit een debuterende formatie was. De eerste tonen die klonken waren van ‘Jake Walk’, een lekkere vlotte opening in retrostijl met fraaie invloeden van blues, swing en country. Hoofdrollen in dit nummer waren er voor Johan Stolk op gitaar en Wessel de Vries op drums. In ‘Fat Chanche’, het volgende item op de setlist, waren het juist Paoli en Zuur die zich op het instrument in de schijnwerpers speelden. Na twee vlotte nummers was het tijd voor het iets rustigere met jaren 50 crooners gevoel gebrachte ‘Bed & The Bottle’, dat prachtig was en de cover ‘Keep it Clean’ met gitaar van De Groot en banjo van Stolk wat een sterk countrygevoel had. Via de ballad ‘From Blue to Black’ werd toegewerkt naar het prachtige ‘Bald & Alone’en het met aansprekend strijkwerk op de bas door Paoli geopende ‘Strange Sounds’. De afsluiting kwam met het nummer waar de band zijn naam aan heeft te danken ‘Them Dirty Dimes’. Het diende vooral als bevestiging van de indruk dat Groningen een zeer prettige band rijker is. Her en der nog wat schaven. Iets meer rust in de aankondigingen. Het publiek er nog wat meer bij betrekken, maar dat komt allemaal nog wel. En Van Calcar? Die zat te glunderen. Dat had hij toch maar als eerste op zijn podium.
Them Dirty Dimes overtuigen bij debuut
