GRONINGEN – Hoe lang is het eigenlijk geleden dat Them Dirty Dimes voor het eerst samen op het podium stonden. Nou, dat was eigenlijk pas een half jaartje geleden dat het gezelschap in Lola in Groningen na in 2018 bij elkaar te zijn gekomen en een flinke periode oefenen de eerste noten liet klinken. In Juni was hun debuut en in November ging de zaal in Spot / De Oosterpoort ovationeel uit zijn dak op het moment dat Them Dirty Dimes hun optreden afsloten. Een stormachtige ontwikkeling die ook het vijftal zelf niet onberoerd laat. Zanger Gijs de Groot stamelde dan ook een dankwoord voor het laatste nummer dat ze juist in de zaal, waar ze zelf al zo vaak naar artiesten hadden staan kijken, ze nu als band op het podium mochten staan. Vast niet voor het laatst, want eigenlijk voor elk festival zou de formatie een aanwinst zijn en R&B Night of Take Root? We gooien alvast de voorspelling in de lucht dat op één van beide je niet vreemd moet opkijken als Gijs de Groot, gitarist Johan Stolk, contrabassist Severiano Paoli, op trompet Joas Zuur en drummer Wessel de Vries bij één van die gelegenheden de pet nog eens extra diep over de ogen trekken, elkaar in de arm knijpen om zeker weten dat het geen droom is en de zaal plat spelen. Dat deden ze nu in ieder geval zeker. Een sterke energieke opening was er met ‘Bald and Alone’, voor met ‘Strange Sounds’, net wat rustiger en ingetogener direct een prachtige song de zaal werd aangeboden en gretig geaccepteerd. De gulden weg naar dit succes is de Jaren ’20 swing, dixie, blues, gypsy & jazz die het gezelschap omzet in aansprekende songs, waarbij nu ook de act met bijpassende kleding er aan bijdraagt dat het retro plaatje klopt. Daarbij zijn de heren individueel ook ervaren muzikanten met al enige kilometers in andere bands op de teller. Gijs de Groot is een fijne zanger, wiens stem prachtig in dit soms wat rauwere genre past, maar ook moeiteloos de emotie weet te vinden. Hij mag nog net iets groeien als frontman en her en der een liedje nog even wat verder toelichten. Johan Stolk toonde zich een gedreven gitarist die een mooie invulling gaf aan de liedjes met zijn spel op gitaar of banjo en heel bescheiden opzij, maar mooi ingetogen zijn drumstel liefkozend aaiende was Wessel de Vries een prima motor van de band. Eén van de liedjes die wel iets meer toelichting kreeg was ‘Jake Walk Shuffle’ over hoe je gaat lopen als je teveel rum op hebt, met een mooie verwijzing naar de Amerikaanse drooglegging. Een stevig nummer, dat daarna weer mooi werd gevolgd door het rustigere ‘Bed & The Bottle Blues’, met fraai blaaswerk van Joas Zuur. Na het aansprekende ‘From Blue to Black’ gooiden Them Dirty Dimes er nog een kwalitatief steentje bij op. Prachtig was ‘Fat Chanche’, een zeer sterke en beklijvende song en een heerlijk intro van Severiano Paoli was de inleiding voor ‘Them Dirty Dimes’, het nummer waarna de band is vernoemd met ook een hoofdrol voor Stolk op de banjo. Een nummer dat jazzy begon, maar rauw in de Americana eindigde. Them Dirty Dimes sloten hun zegetocht af met ‘Just Passing By’, laten we dat nou niet hopen, want dit is een formatie die je graag vaker wil horen en kijken of ze het huidige hoge niveau nog verder kunnen uitbouwen.
Them Dirty Dimes groeien snel uit tot topband
