Vaak heerst de gedachte dat je voor de beste Americana alleen in Nashville terecht kan. In ieder geval in Amerika of op zijn minst Noord-Amerika als we Canada meenemen. Het onvolprezen Noise in the North programmeerde echter ooit in Groningen een aantal plaatselijke knullen voor hun eerste optreden. Niemand had nog ooit gehoord van Them Dirty Dimes, maar Noise of the North durfde het aan en wat maakten ze die eerste show al een indruk. De band heeft in de jaren daarna hard gewerkt. Onvermoeibaar is Nederland doorkruist, is de show op het podium verbeterd, zijn er prachtige nieuwe liedjes geschreven en als je zegt dat ze uit Nashville komen, wie zou je tegen spreken? Them Dirty Dimes behoort tot het beste wat de Americana in Nederland te bieden heeft bevestigen ze met hun tweede album ‘Empty Pockets’, waarbij de kameraden nog een verdere stap in de goede richting nemen ten opzichte van hun ook al sterke voorganger en debuutalbum ‘In Gold We Trust’ uit 2021. Een compliment aan de opbouw van de band die investeerde in zichzelf en de doelen strak voor ogen hield. Vaste kern bij Them Dirty Dimes zijn vrienden zanger Gijs de Groot en gitarist en songwriter Johan Stolk. De laatste heeft een aantal pareltjes geschreven voor dit album, terwijl De Groot ze prachtig verhaald met zijn fraaie zangstem. Op dit nieuwe album hebben ze de beste Nederlandse studiomuzikanten ingeschakeld. Arno Bakker op trombone, ook bekend van onder andere bekend van Orgel Vreten en tal van andere bands, springt er uit als mede Stadjer, maar ook met gitarist Bernard Gepken, drummer Mischa Porte en bassist Reyer Zwart haal je een bak ervaring in huis. Voeg daarbij Ferry Lagendijk die toetsenist was bij onder andere Waylon en Krystl, Hans Sulmann, de zeer ervaren saxofonist en Joas Zuur die al vanaf dat eerste moment de trompet voor Them Dirty Dimes speelt, dan heb je alle voorwaarden voor een fantastisch album. Dat begint fraai met ‘Huddle by the Fire’ een aansprekende song en lekker uptempo voert het je mee naar dat beetje retro Americana gevoel met een originele tekst. De sfeer is gezet bij het kampvuur en dat wordt voortgezet in ‘Don’t Let Me Be’, dat een prima nummer is, met een mooi intro en ook nu een lekker wisselwerking tussen uptempo en gemeende emotie. Erg mooi is het kabbelende en meanderende ‘Don’t Know Where I’m Bound’ met uitstekende blazers en het gokliedje ‘Stack ‘em Up’ over een groep van vijf mannen die al hun hoop op het juiste paar kaarten heeft gezet en eigenlijk ook allemaal verliezen. Gevoelig is het intense rustige ‘Verse of the Dawn’, prachtig gezongen door Gijs de Groot die eveneens in de relatie problematiek song ‘Moving On’ weet te overtuigen. Them Dirty Dimes weet het album grotendeels intelligent op te bouwen met de Americana met nu en dan wat folk en blues invloeden en in dit nummer de scheurende gitaar van Johan Stolk. De banjo van Bernard Gepken opent het charmante ‘Love on Wheels’, dat een mooie aanloop is naar het prachtige hoogtepunt van het album ‘Forever a Prisoner’. Deze song is een duet met die andere Nederlandse Americana act die de lat zo hoog heeft gelegd Christien Oele van VanWyck. Een fenomenaal nummer en één plus één is hier wel vijf of meer, misschien wel tien. Gevoelig dansen de stemmen om elkaar heen en versterken elkaar in een heerlijke omarming. Internationale klasse. Een nummer om het album eigenlijk mee te eindigen, maar er volgen nog drie. Over die plaatsing had nog wat nagedacht kunnen worden, maar het vlotte ‘Shadows in the Night’, het bedachtzame ‘Hangman’ en het kalm afsluitende ‘Hang on Rosie’ zijn prima nummers, die beter tot hun recht waren gekomen voor ‘Forever a Prisoner’. Desalniettemin is het een fantastisch album. Het zou Them Dirty Dimes op elk Americana festival in Nederland en eigenlijk heel Europa moeten brengen. Kijk niet alleen naar Nashville, let ook op Groningen.
Them Dirty Dimes – Empty Pockets
