GRONINGEN – Als de trap van Vera bestegen kan worden en de deuren van de roemruchte popzaal zich openen staat er in de zaal, rechts van het podium tegen de muur, al een groepje mannen bij één. Steeds meer bezoekers graviteren naar het groepje om ze te begroeten en een praatje te maken. In elk opzicht lijkt het een normaal clubje bezoekers, maar als het uur U heeft geslagen staan de mannen plus een dame op het podium. The Tranquis heeft duidelijk niets met opsmuk. Zanger Coen Hendriks heeft gewoon de leesbril op zijn borst hangen. Doe maar normaal, dan doe je meer dan gek genoeg is hier tot kunst verheven. Het is te eenvoudig om dat als een Groninger kenmerk neer te zetten voor de Groningse band. Immers op het moment dat The Tranquis werd opgericht was de flamboyante volkszanger Jan de Roos nog maar net uit het straatbeeld van de Heerestraat verdwenen. The Tranquis is een band zonder dubbele bodem, geen act, gewoon mensen die er van genieten om samen muziek te maken of dat nu op het podium van Vera is of in de oefenruimte. Dat straalt af op het podium. Prachtige muziek behoeft niet altijd een krans, desondanks geven we die graag.
De band The Tranquis is ontstaan in de jaren 80 van een vorige eeuw. In de jaren daarna waren ze ook nog wel regelmatig op de bühne te vinden, met name in en om de stad Groningen. Coen Hendriks op zang en gitaar, Kees de Jonge op gitaar, Marinus de Lange op drums en Hans Huizenga op bas vormen de laatste tijd de bezetting van de band, nu versterkt met een zangeres. In de loop van de tijd heeft de band diverse personeelswisselingen ondergaan. In al die jaren zijn verschillende albums en EP’s uitgebracht, ook vaak nu met de gedachte van plezier en delen voorop. Het meest recent is daarbij ‘Forgotten Songs’ met oudere opnames dat vorig jaar verscheen. Het opus magnum van de band blijft toch het album ‘Du Du Du’ dat 2005 als geboortejaar heeft, waarna nog albums als ‘mare tranquilitatis’ en ‘Sandcastles’ verschenen met ruime tussenpozen.
Een lang intro is het begin van het optreden. Vol concentratie speelt Coen Hendriks zijn gitaar voor hij voetje voor voetje naar de microfoon schuifelt en ‘Survivor’ inzet. Een lang en stemmig nummer met enige melancholie helpt het concert rustig op gang. Een aanvang passende bij een band die vertaald De Rustigen heet. In ‘You and I’, het tweede nummer van de set werd het iets vlotter en steviger. Kees de Jonge plaatse fraaie onderstrepingen met zijn gitaar en de zang overtuigde van Hendriks. Het culmineert in het trage, maar o zo mooie ‘Kaputt’, dat al vanaf het intro indruk maakt. Het is prachtige slow pop, gespoeld met verlangen en weemoed. Was het een fado, dan zou je het saudade als omschrijving mee geven. Even wat robuuster volgde ‘Sky Radio’. ‘Smart Remarks’ kenmerkte zich door een mooi contrast tussen de trage zang en een vlottere sound, wat een mooie spanningsboog opleverde. Introducties waren er weinig. Nu en dan een woordje of een geintje als er even gestemd moest worden, wat ook wel eens voor een stil moment zorgde. Ook hier duidelijk geen breedsprakigheid en de liedjes moesten maar hun eigen verhaal vertellen. De band zat degelijk in elkaar, maar wellicht de gulden greep was de toevoeging van een tweede stem, wat fraaie harmonieën opleverde of boeiende andere zanglijnen. Even leek het dat ‘Certain Man’ de trend zou breken. Stevig, welhaast rockend kwam het uit de startblokken, maar dan keerde de rust terug in het nummer, maar niet voor lang, want met tempowisselingen werd het mooi opgebouwd. Het is echter de pracht van de inertie, wat zo fijn werd geëtaleerd in nummers als heerlijke ‘Elephant’ of ‘Circus’ met een mooie progressie en een hoofdrol voor de ritmesectie met Marinus de Lange op drums en Hans Huizenga op bas die het zo boeiend maakt. De tweestemige zang had weer in ‘Cinnamon’ de absolute hoofdrol waarna het aanzwellende ‘Old Woman’ het sluitstuk was. Een zeer fraai optreden, eigenlijk een hoofd act waardig. Wanneer The Tranquis’ weer op het podium staan? Het is in ieder geval een act die je hopelijk weer wat vaker gaat zien.