Hij is al even weer uit dit album van The Breath, maar ‘Let The Cards Fall’ blijft een zeer beluisterswaardige plaat. The Breath is het duo Rioghnach Connolly en Stuart McCallum. De Ierse Connolly is de zangeres van het stel, terwijl de Brit McCallum uitstekend gitaarwerk aflevert. Beide hebben al de nodige ervaring voor ze hun krachten bundelden en nu vanuit Manchester alweer hun tweede plaat, in 2016 verscheen ‘Carry Your Kin’, op de wereld zetten. Rioghnach Connolly speelde eerder in de Afro Celt Sound System en Honeyfeet, terwijl Stuart McCallum zijn kunde aanscherpte in de Cinematic Orchestra. De kracht van dit duo met zijn Ierse folk achtergrond is vooral de tegenstelling tussen de passie en het vurige, dat wordt gesteld tegen over het dromerige in wat tegenwoordig alt-folk wordt genoemd. Een nummer als ‘Ditty’ waarmee het album van start gaat knalt van de vurigheid en de kracht van de stem van Connolly uit de luidsprekers, om daarna met ‘All That You Have Been’ een midden weg te kiezen om daarna veel introverter en bescheidener ‘Let The Cards Fall’ neer te zetten. Zo heeft de hele CD een mooi verloop van nummers die van de emotie en extravert haast exploderen en het mooie veel kalmere, haast wat jazzy werk, hoewel het nooit meer zo extravert wordt als de opening. Dat is op zich wel jammer, want dat hoort nu juist bij de mooiste nummers van dit album. ‘Let It Calm You Down’ is dan een mooi soulvol nummer vol melancholie, liefdevol gezongen. De stem van Rioghnach Connolly is een natuurkracht op zich. Ze excelleert in haar krachtige en uptempo folky nummers, maar overtuigt evenzeer in de meer jazzy rustige nummers. De soul in haar stem is enorm en ze weet aan elk nummer de juiste klankkleur mee te geven, zodat het overtuigend en authentiek is. Waar ze kwaad is hoor je dat terug, waar ze verdriet heeft is dat te voelen, waar ze je nog even lekker toestopt in bed en zegt dat morgen alles beter is geloof je haar. Hierin wordt ze ondersteunt het fijne gitaarspel van McCallum in bijvoorbeeld een iets meer uptempo nummer als ‘Trip The Switch’ of in het fijne intro van ‘Untie Me Now’, wat dan ook weer een rustig nummer oplevert. Een zeer fraai album met mooie percussie in ‘Hide Out’ dat zacht verder gaat en het fijne ‘Will You Wait’ en dan weer krachtig eindigt in ‘What You Owe’ met een lekkere drijvende beat. Een heel fijn album dat eigenlijk nog net één of twee nummers als ‘Ditty’ nodig heeft, maar ook zonder dat erg bevalt.
The Breath – Let The Cards Fall
