VEENDAM – Een avondje samen die mooie folk en country klassiekers zingen in een kroeg in Amersfoort, gewoon voor de fun. Dat was de eerste opzet voor The Bluebirds. Rachèl Louise, Krystl en Elske DeWall zagen die leuke avond gigantisch uit de hand lopen, want na het album ‘Sisters’ komt één deze dagen het tweede album ‘Great Big World’ uit en gaat het duo, Elske DeWall verliet inmiddels de formatie, op theatertour. In Van Berensteijn in Veendam was de tweede datum van deze rondreis door Nederland met een enkele klassieker en inmiddels veel eigen werk. Om het vertrek van DeWall op te vangen besloten Rachèl Louise en Krystl om een aantal Nederlandse artiestes te vragen om met hun te schrijven. Lorrén bijvoorbeeld, maar ook Leonie Meijer. Het oorspronkelijke plan was om steeds een andere zangeres mee te nemen, maar dat bleek in de praktijk nogal een klus en dus is voor nu Leonie Meijer de vaste gast bij de optredens van The Bluebirds. Een goede keus, want Meijer is een geweldige zangeres die nog net wat robuustheid toe kan voegen indien nodig en ook op gitaar een aanwinst is. In Veendam begon het echter heel klein en prachtig. Het doek nog dicht en langzaam sijpelden klaterende pianotonen de zaal in en volgden de stemmen en als het doek opengaat werd ‘Great Big World’, fijn en gevoelig, ingezet. Een nummer, waarin al zingende het estafettestokje steeds werd over gegeven, een aanpak die vaker werd gekozen. Niet echter in het fantastisch mooie ‘Till I Find Someone’, dat heerlijke harmonieën kent als het trio driestemmig de pracht van hun zang moeiteloos weet te verbinden. Sebastiaan van Olst op bas en Dave Menkehorst op drums kwam het trio versterken voor een wat steviger en meer country-rockend ‘Famous’ en daarna een sterk ‘Nothing on Me’. De meeste introducties waren, de Engelsen hebben daar een mooi woord voor, “banter”, ontspannen elkaar de bal toespelen, maar voor ‘Sweet Soll’ ging de introductie wat meer de diepte in. Krystl vergeleek de liefde met een tuin, net als planten moet je de liefde voeden en verzorgen, anders gaat het mis. Steeds wisselden de dames af in de aankondigingen, met soms heel erg persoonlijke verhalen en op andere momenten gewoon even ginnegappen over de Langeleegte bijvoorbeeld. In elke set speelt het trio en aantal covers. De keuze voor ‘Those Memories of You’, oorspronkelijk van Emmylou Harris, Dolly Parton & Linda Ronstadt was een pakkende en een prachtige aanvulling op het eigen werk. Een geweldige Amerikaanse Americana zangeres zei ooit over de andere cover voor de pauze: “If I start singing Ring of Fire…shoot me and drag my corpse of stage”. De Johnny Cash klassieker is tot in den treure te horen, maar had voor dit theaterpubliek wel een heldere functie, die het wellicht niet meer heeft voor een specifiek Americana publiek. Het is herkenbaar en met de verder prima uitvoering zong het publiek al snel mee en trok dit nummer veel enthousiast applaus. Begon The Bluebirds klein, zo eindigde het ook voor de pauze. Eerst alleen Krystl solo met een nieuw nummer van haar komende EP dat bloedstollend mooi en oprecht was over de verwerking van liefdesverdriet, driestemmig met alleen één akoestische gitaar volgde prachtig ‘Rearview’ en vooral de fenomenaal mooie traditional ‘Down in the River to pray’, aanvankelijk driestemmig a capella tot Menkehorst en Van Olst vanuit het donker er bij stapten om dit hemelse koortje te versterken, maakte veel indruk. Na de pauze was de set opbouw in ruwe lijnen hetzelfde, maar met wat meer robuustheid. De tweede helft trapte af met ‘Nothing’s Ever Good Enough’ waarbij de stemmen weer even moesten vallen, wat het rommelig maakte en het lekkere catchy ‘Dynamite’ voor ‘Ex Lovers Blues’ imponeerde met een mooie bas lijn van Van Olst en wederom omstebeurten de leadzang. De feel good song ‘Why Worry’ was lekker, waarna solo Leonie Meijer met ‘Here’ en Rachèl Louise met ‘Lion’ even de stage en het publiek voor zich zelf kregen. ‘Islands in the Stream’, van Dolly Parton en Kenny Rodgers diende om het publiek weer aan het zingen te krijgen met Menkehorst vocaal in de Kenny Rodgers rol als aanloop naar het slot en na het energieke ‘Somedays You Gotta Dance’ van The Chicks werd afgesloten met het prachtige ‘No Rain No Flowers’. Nou ja, door niet het applaus en de staande ovatie in ontvangst te nemen werd de toegift al weggegeven en die kwam met eerst als trio ‘Someone I Can’t Outgrow’, wat fenomenaal mooi was en lekker spetterend ‘Sisters’. Een prima opgebouwde show met drie voortreffelijke zangeressen die de liefde voor de Americana vet onderstrepen. Ze komen nog door heel Nederland met hun album onder de arm.
The Bluebirds onderstrepen hun liefde voor Americana
