MEPPEL – Zou het niet gewoon 60 jaar te laat zijn? Het Nederlandse antwoord op The Beatles? In de Muziekcoöperatie, in een oude school in Meppel met ook dat retro sixties gevoel, is tegenwoordig één van de leukste muziekplekken van Drenthe gevestigd. Onder het toeziend oog van Michelle David die groots boven het podium hangt, was hier één van de grotere podia van de Popronde Meppel en daarop konden de heren van The Tambles lekker de jaren ’60 laten herleven. Dat dit precies het streven was werd onmiddellijk duidelijk in het Beatleske ‘Let You No More’ wat een duidelijk Paul, Ringo, John en George stempel had. Freek Struijs, Jim Remers, Tijs Tonus en Ruben Drenth zijn dan de nieuwe namen en in plaats van Liverpool komt Gouda als bakermat te staan. Echter niet elk liedje zou zomaar van The Beatles kunnen komen en ook her en der moet nog wel een stapje worden gemaakt om dat niveau ook maar na te kunnen streven. Met name de zang van Ruben Drenth en nu en dan leadgitarist Freek Struijs kwam niet elk nummer even helder uit de verf. Dat zou best nog wat uitgesprokener mogen zijn en ook de balans tussen muziek en zang is voor verbetering vatbaar. Wat dik overeind stond is de lekkere sound van The Tambles. In ‘I’m On The Run’ rockte het nog even meer dan in de opener en ook ‘Steady Love’ wat stevig en pittig. Ruben Drenth bleek een onderhoudende frontman die het publiek en zijn bandleden er lekker bij betrok. Vanaf het podium bracht de zanger een relaxte vibe op gang die de band verspreid in de zaal. Gewoon een lekker prettig gevoel. Tijdens ‘One More Time’ was de zang ineens prima. Daar moet wat meer consistentie en aandacht voor zijn, maar voor de rest was het gewoon genieten van ‘The River Still Flows’ dat wat rustiger was en zich daarmee kon onderscheiden. Een fantastisch mooi nummer en zo langzamerhand werd duidelijk dat niet alleen The Beatles van invloed waren, maar her en der was er rammelende garagerock of lekkere bluestonen te beluisteren. Het bluesy ‘Once Again The One’ was ook bijzonder mooi. In Drenth vroeg aan gitarist Freek Struijs of die ook een liedje wilde zingen en in ‘Like You nor Like Them’ bleek dat ook hier de balans tussen zang en sound nog beter kon. Zo stoomde The Tambles met overtuiging door. ‘Won’t Be Me’ de single kwam langs en ook het mooie “I See Lies’ en ‘Slidin’ Away’ voor met ‘Can’t Get Enough’ er toch een einde aan kwam. The Tambles zijn een prettige band die met kleine aandachtspunten nog veel kunnen bereiken. Valt dan goed, dan zijn het de grote podia waar deze band op kan excelleren.
Terug naar de sixties met The Tambles
