GRONINGEN – Is het pop? Kleinkunst? Cabaret? Susie Asado ( Josepha Conrad) stelt je dit soort vragen met haar ontregelende liedjes. Dat is prima. Kunst is er om vragen te stellen en het publiek te dwingen na te gaan denken. Voorwaarde is dan wel dat het boeiend is en dat wilde het bij Susie Asado niet echt worden. In de aankondiging werd Susie Asado vergeleken met onder andere Tom Waits. Uiteraard is Waits een artiest van de buitencatagorie en gaat deze vergelijking altijd mank, maar het verschil was wel erg groot. Op het Podium Plataan van Noorderzon lukte het Asado niet echt uit de verf te komen. Haar teksten zijn mooi, absudistisch, met oproepen dat ze hoopt dat je dit lied mooi vindt, want het lukte me niet om een mooi cadeau te vinden en liedjes over plastic mannetjes met speciale krachten die ’s nachts over haar waken. Het is literatuur op muziek, want Asado gebruikt als basis literaire teksten, cabaratesk en dat kan erg mooi werken. Op Plataan slaagde Asado niet. Haar ukelele produceerde nog al eens een foute noot. Haar Engels bevat te sterke Duitse accenten en haar stem heeft niet die extra kwaliteit om de zaak toch weer op de rails te brengen. Ze wist haar boodschap niet over te brengen op haar publiek. Jammer, want in potentie is het idee uitstekend. In het Duits werkt het al een stuk beter, maar het idee blijft toch hangen dat ook een parodie, en absurditeit moet zijn gebasseerd op kwaliteit en dat kwam in Groningen niet voor het voetlicht.
Susie Asado komt niet uit de verf
