GRONINGEN – Alsof het één organisme was, zo stond de Lutherse Kerk op voor een staande ovatie voor Stu Larsen als dankzegging voor diens concert in Groningen. Nog niet concert fit, misschien na twee jaar stilzitten geen zin meer in, verzuchtte de Australische singer songwriter zo halverwege het optreden, maar ondanks de pasta van Italië en de roep van moeders thuis om hem terug naar Australië te lokken in een wereld waar de lock downs een ding zijn van: weetjewel, toen met de pandemie, bleek Larsen in topvorm. In vervlogen tijden kwam hij regelmatig en altijd op wonderschone plekken zijn muziek presenteren. In de watertoren of in de bios van DOT waar hij schrok van een opkomende planeet die achter hem werd geprojecteerd en ok in het Grand Theatre kwam hij al langs. Nu was het een uitverkochte Lutherse Kerk in Groningen waar hij zijn liedjes mocht delen. Het waren ook geen eenvoudige jaren voor Larsen die aanvankelijk in Schotland en later Italië de pandemie uitzat, terwijl hij net wilde gaan toeren om zijn meest recente album ‘Marigold’ onder de aandacht te brengen. Al jaren trekt hij de wereld rond, zijn reizen niet alleen om hem van a naar b te brengen, maar juist als inspiratie voor zijn muziek. De activiteit die zijn creativiteit laat borrelen juist ook door de mensen die hij ontmoet onderweg. Zijn mondharmonica was het eerste wat klonk in de Lutherse Kerk als heraut voor ‘Ferry to Dublin / Hallelujah’ wat mooi in elkaar overvloeide. Stilzwijgend accepteerde hij het applaus voor hij het kalme ‘I Will Be Happy and Hopefully You Will Be Too’ inzette en dezelfde procedure volgde voor ‘Chicago Song’, wat een mooie urgentie had. Net op het moment dat je naar de conclusie neigde dat Larsen geen woorden, maar alleen liedjes had meegenomen toonde hij zich toch een voortreffelijk causeur. Onderhoudend en informeel vertelde hij, vaak met humor, over de liedjes, maar even vaak ook over andere zaken die weinig met het komende liedje te maken hadden, maar wat wel een band smeedde met het publiek. Dat deed hij ook op andere manieren, regelmatig werd gevraagd om mee te zingen, bijvoorbeeld in ‘Je Te Promets Demain’ of om een liedje aan te dragen. Voor hij het advies van het publiek in riep bij de samenstelling van zijn set list, had hij ook veel prachtige songs. ‘Whiskey & Blankets’ was indrukwekkend en even later de combinatie trein en road song ‘This Train’ ook heerlijk vol bitterzoete melancholie, maar met de power van een stoomtrein. Een mooie afwisseling zorgde ervoor dat liedjes lekker op eigen benen stonden. Stu Larsen brengt zij nummers met passie. Er zit geen halte bij hem tussen alles of niets. Als hij zingt legt hij ziel en zaligheid op tafel. Voor deze toer heeft hij de Oostenrijkse OSKA als gast. Samen kwamen ze ooit bijeen in een studio in Wenen en brachten een nummer ter wereld dat liefst negen minuten duurde. Te lang voor een plaat en dus staat ‘Honeymoon Phase’ te boek als OSKA nummer en ‘Wide Awake & Dreaming’ als Larsen song, maar live werd het, zoals bedoeld gespeeld. De samenwerking was prachtig en vormde het hoogtepunt van het concert. Een fluisterpartij resulteerde erin dat OSKA op het podium bleef voor een duet. ‘Jolene’ een nummer van Ray LaMontagne kreg zo extra lading. OSKA ging, maar de fijne nummers bleven komen en met het erg mooie ‘Phone Call From My Lover’, het nieuwe ‘Part Time Lover’ en het afsluitende schitterende slotakkoord met ‘Thirteen Sad Farewells’. Dat vaarwel was tijdelijk, want al snel was hij terug voor het mooie toegift ‘San Francisco’. Hij beloofde ook terug te komen naar Groningen en dan waarschijnlijk met een Italiaanse band als begeleiders. Dat was goed nieuws, volgens het publiek, wat gesterkt door een prachtige avond de Mei kermis in Stad trotseerde om het moment nog even vast te houden.
Stu Larsen laat de Lutherse Kerk staan
