AMEN – Veel mensen uit het publiek hadden Jarrod Dickenson ontdekt toen hij vorig jaar als voorprogramma hen omver had geblazen als voorprograma van Don McClean in Amsterdam. Inmiddels zijn de grote namen er happig op om deze van oorsprong Texaanse singersongwriter mee op toer te nemen. Zo wacht dit jaar Bonnie Raitt op Dickenson om haar te vergezellen. Terecht, want Jarrod Dickenson bewees in De Amer in Amen maar weer eens wat voor fantastische artiest hij is. In tegensteling tot zijn vorige toer toen hij zijn vrouw Claire als zangeres mee had was stond Dickenson er nu alleen voor, maar dat was geen probleem. Met warme rustgevende stem, prachtige teksten en liedjes die echt wat te vertellen hebben wist Dickenson vanaf het eerste tot het laatste moment te boeien. Een hoopgevend concert ook, want Dickenson speelde veel materiaal van zijn dit jaar te verschijnen nieuwe album en dat klonk fantastisch. Hij begon het concert met een krachtige ‘Aint Waiting any Longer’ en een droevige ‘No Work for a Working Man’. Mooi in de eerste set waren de nieuwe nummers ‘A Cowboy and The Moon’, een nummer met een duidelijke country inslag en het zeer intens gezongen ‘Take it From Me’. Naast eigen werk bracht Dickenson ook de Tom Waits cover ‘Picture in a Frame’, waarmee hij de grootmeester eer betoonde. Hoogtepunt was echter ‘Take me At My Word’ een lied voor zijn huidige vrouw Claire, geschreven ten tijde dat zij nog in Belfast woonde en hij in New York. Een lied waar de emotie van afdroop. Jarrod Dickenson toonde aan ook nog een fantastische gitarist te zijn. Zijn setopbouw was uitstekend, mede ook omdat al zijn liedjes een duidelijke eigen identiteit hebben. Dickenson laat zich inspireren door de country, blues en folk en combineert dat met prachtige teksten. Hij introduceert zijn liedjes uitstekend met vaak korte anecdotes en soms een wat langer verhaal en straalt ook daarin veel ontspanning uit en weet met humor de zaal op zijn hand te krijgen. Na de pauze meer van dat prachtige zangwerk. Oudere nummers als de visfolksong ‘The Northern Sea’ afgewisseld met mooie nieuwe nummers de bleusy ‘In the Mean Time’ en ‘Faint of Heart’. Hoogtepunt was nu ‘I Won’t Quit’. Een prachtig lied over toegeven dat je soms ook best wel eens ongelijk kan hebben. Een leuke murderballad met ‘The Gallows’ en voor het publiek om mee te zingen ‘The Weight’ van The Band. Als toegift zong Jarrod Dickenson ‘Seasons Change’. Een lied dat hij schreef voor zijn 94-jarige opa. Als je zo’n prachtig lied voor je geschreven krijgt, dan moet je wel iets heel goed gedaan hebben in het leven. Een lange staande ovatie viel Jarrod Dickenson ten deel. Als je dit jaar één concert ziet en het was dit concert, dan heb je een goed seizoen gehad.
Staande ovatie voor fantastische Jarrod Dickenson
