GRONINGEN – Als rasechte Kruikenzeiker is het deze dagen een opgave om de Kruikenstad in tijden van carnaval te verruilen voor een druilerig Groningen. Plichtsgetrouw was Paul Zoontjes toch vanuit Tilburg noordwaarts gereden om zijn carnavalsoutfit te verruilen voor zijn Simon Keats pak om in Simplon zijn liedjes te vertolken. Als hij, verwachte aankomsttijd half twee in de nacht terug in Brabant was, dan was er nog ruim tijd om weer zich om te kleden en alsnog het gewoel in te duiken in de stad. De Havenzangers zongen immers al ’s Nachts na tweeën’ om aan te geven dat het dan pas echt carnaval wordt en Arie Ribbens constateerde: ‘Brabantse nachten zijn lang’. Van carnavalsgedruis was echter in Simplon geen sprake. Simon Keats is het vehicle waarmee Paul Zoontjes, toetsenist bij the Kik, zijn eigen werk brengt. Belangrijk moment daarbij is de maand die Zoontjes in het begin van het vorige decennium in Los Angeles doorbrengt. Een maand op de bonnefooi in de stad van de engelen blijkt een karrevracht aan avonturen, inzichten, levenservaring en liedjes op te leveren. Het eerst wordt het grotere publiek bereikt met het prachtige album ‘Space’ en zijn laatste albumloot aan de boom is het evenzeer voortreffelijke ‘Falling Star’ dat vorig jaar verscheen. Op dit album.alsdus de begeleidende tekst, probeert de zanger “zijn vinger te leggen op de tendensen van de tijd. We leren niet alleen het beest kennen waarop de tijdsgeest zich voortbeweegt. Maar ook neemt hij ons mee in een aangrijpend verhaal waarvan het fictieve personage James de hoofdpersoon is.” Er is dus veel te vertellen in deze onderbreking van het carnaval en Simon Keats gaat dan ook fluks van start als de zaaldeuren in Simplon open gaan voor het publiek. Aanvankelijk achter de piano roept hij de inspiratie van een andere chroniqueur van de tijdgeest aan. Op Randy Newmanachtige wijze wordt ‘Postcard’ ingezet. Een nummer met een fijne ontwikkeling die zich indringender en krachtiger doet aanhoren. Rustig maar oh zo mooi is er dan het gevoelige ‘Francis’, waarin de gedachte aan Newman nog sterker wordt. Het zou niet het enige hoogtepunt van de avond blijven, want onmiddellijk wordt het geëvenaard door ‘Young Girl’s Heart’. Rustpuntje is dan ‘Finding my Way’ dat Simon Keats schreef met Judy Blank. Een mooi ingetogen nummer. Simon Keats laat dan de piano voor wat het is en neemt zijn gitaar ter hand. Direct krijgen de liedjes ook een ander karakter en wordt het meer Americana, ook door zijn kompaan op het toneel Joris Kuijs die nu en dan de lap steel ter hand neemt. Het concert kent een mooie opbouw, waarbij de nummers hun eigen identiteit goed kunnen bewaken. Het meer uptempo ‘Free’ wordt zo gevolgd door het rustigere ‘Blue Marching Band’ en dan wordt het weer steviger met ‘Fools for Love’. Het eindigt prachtig. Het sterke ‘Falling Star’ wordt gevolgd door ‘Heart of a Woman’ dat het mooiste nummer is deze avond. Lekker gezongen en prima een stevige sound. Simon Keats komt steeds beter in zijn ritme. Puntjes om nog eens even over te contempleren zijn de tweedeling tussen eerst een piano deel en daarna een gitaar deel, wat toch wel misschien beter afgewisseld had kunnen worden en nu en dan werden mooie verhalen afgewisseld met introducties waarin de draad iets minder helder was. ‘I’ve got a Friend’ was prachtig en de reis naar de Kruikenstad werd aangevangen aan het aan Joris Kuijs opgedragen ‘Mr Nobody’. Simon Keats is een artiest om scherp in de gaten te houden. Zijn platen en optredens zijn prachtig, zo ook deze avond in Simplon. Gegarandeerde kwaliteit in de songwriting en prima uitvoering op het podium. Het is niet flamboyant, maar gewoon heel simpel prachtige muziek, waarmee Simon Keats wat te vertellen heeft. Luisteren loont.
Simon Keats verruilt carnaval voor prachtig optreden in Simplon
