LEEUWARDEN – Als je jarenlang vooral thuis met je contrabas hebt geoefend, liedjes geschreven en eindelijk begin dit jaar klaar bent om naar buiten te komen en je zelfs al direct weet te kwalificeren voor de Popronde, ja dan kwam de Corona pandemie die maatschappelijk op elk terrein ongelegen komt, maar op dit terrein voor Show Pony wel erg ongelegen, hoewel pandemieën ongelegen als kenmerk hebben. In Neushoorn in Leeuwarden kon de Amerikaanse, maar in Nederland woonachtige Laura Nygren eindelijk weer eens optreden. Als Show Pony stond ze vaker digitaal op te treden, dan voor een daadwerkelijk publiek. Toch is het niet helemaal voor haar een debuut als artieste. Als klassiek muzikant maakte ze onderdeel uit van Sinfonia Rotterdam en het Duitse ensemble Stargaze en als popmuzikante timmert ze aan de weg met Trompo en het indie/folk duo Woo Girls en trad op met tal van klassieke en popartiesten, waaronder Soap and Skin. Nu is er dus het intrigerende Show Pony, de Popronde en over enige maanden wordt duidelijk wanneer haar eerste EP precies gaat verschijnen die inmiddels vergevorderd in de pijplijn zit. In Neushoorn, met het publiek keurig op pandemisch verantwoorde afstand van elkaar gezeten, viel uiteraard de grote contrabas het eerst op, maar ook de elektronica waaronder een loop. Het werd onmiddellijk boeiend met haar combinatie van klassiek, pop, folk, indie en electro. ‘Baking Soda’ was een erg fraaie opening met een fijne intensiteit en aanvankelijk rust, maar ook een lied met prima ontwikkeling en spanningsboog. Naadloos was er de overgang naar ‘Oranges’ dat zo mogelijk nog mooier was. Een zacht krakende stapvoets percussie met daarop een welhaast smekende zang. Fantastisch hoe Nygren haar bas liet klinken en er met de ondersteuning van de schuifjes en knopjes en een heerlijke sound van wist te maken. Wat al deze, soms harmonische, soms eclectische, “Don’t Freak Out”, waarschuwde ze de geluidsman al bij de soundcheck, sounds samen brengt is gaar stem. Die is prachtig en zou nog iets meer consistentie kunnen hebben,om het ook gedurende het hele concert op dat fantastische niveau te houden. Beide nummers kwamen niet op de komende EP, kondigde de zangeres aan. ‘Unsaid’ wel. Dat leverde toch wat verwarring op, want als je dergelijke mooie nummers al niet opneemt, hoe mooi moet het nummer dat haar eerste single moet gaan worden dan wel niet zijn. Nou prachtig dus. Een robuuster tempo en ook nu weer een fijne ontwikkeling. ‘July 15th’ was minstens net zo mooi en staat met potlood als haar tweede single opgeschreven. Alle nummers van Show Pony voelen persoonlijk, maar dit was de eerste die een korte uitleg kreeg. Een nummer over de oude hond van de familie, waarmee het dus ook ging over rouw, afstand en missen. Dat vleugje melancholie kwam prachtig terug in de rustige nummer met sterk loop gebruik en indrukwekkende zang. Ook ‘Mothballs’ en ‘Zoo’ kregen de aanduiding hoogtepunt mee in de notities. In het eerste nummer viel vooral de haast gesproken zang op. De contrabas was inmiddels op de grond beland, waar het werd bespeeld op een manier en met gebruik van elektronica, die de uitvinders nooit in hun wildste dromen zullen hebben bedacht, maar ze zullen vast onder de indruk zijn van het resultaat. De bas bleef echter werkloos voor het afsluitende ‘Fist’. Hierin etaleerde Laura Nygren nog een keer haar prachtige zang. Een heerlijke kennismaking met een nieuwe veelbelovende act die haar ervaring uit andere bands en haar talent vast en zeker mee zal nemen in meer optredens van Show Pony en met haar inventiviteit puntjes nog steviger op de i gaat zetten. Om te onderstrepen komende winter bij een Popronde in de buurt om te gaan beleven.
Show Pony eindelijk op het podium
