RODERWOLDE – Sanne Hoeksma schrijft met haar ega liedjes voor de grote namen in de Nederlandse popscene, ze zingt in The Pink Floyd Project, in die hoedanigheid kun je haar bijvoorbeeld zien op 13 maart in Sneek, en af en toe trekt ze haar cowboylaarzen aan en transformeert de zangeres in Senna Black. De band wordt dan bijeen getrommeld en ergens in den lande wordt dan een heerlijk optreden gegeven. Voor de gelegenheid waren pianist Jasper Blokzijl, drummer Dennis Elderman, bassist Michael Nieuwenweg, en de gitaristen Nathaniel van Veenen en Jeffrey Migchelsen met Senna Black meegekomen naar Roderwolde, waar sinds enige tijd in Het Rode Hert muzikale activiteiten worden ondernomen met optredens en jamsessies. De connectie was gelegd door de studio van saxofonist Hans Wijnbergen pal achter Het Rode Hert. Een volle bak bewees het bestaansrecht van dergelijke plattelandsconcerten en met het, alleen met begeleiding van de akoestische gitaar, inzetten van ´Ocean of Love´ bewees al snel weer wat voor prachtige stem Sanne Hoeksma heeft en wat voor heerlijke soulvolle blues en Americana ze toch brengt. Een stem die zich met veel van de uitstekende blueszangeressen van deze dagen, zoals een Elles Bailey, kan meten. Met wat drukken op de knoppen liet geluidsman Arnout Arkenbout het stemgeluid nog beter uitkomen in het rustige en zeer intense ‘Here Comes The Rain’. Beide zijn oudgedienden op de setlist van Senna Black en staan op de voortreffelijke EP van het gezelschap ‘The Recordings of Senna Black’ uit 2016, maar deze middag ook veel nieuw materiaal dat begon met ‘Count The Days’ over liefdesverdriet en met alleen de begeleiding van Jasper Blokzijl op piano ‘How Do I Get You Back’ wat voortreffelijk was, maar in pracht werd geëvenaard door ‘Shot in the Moonlight’ over de vrouw die haar geliefde doodschiet en daar toch wel wat spijt van heeft. Nagenoeg elk liedje werd vlot en charmant door Senna Black van een inhoudelijke introductie voorzien, waardoor het publiek er goed bij werd betrokken en dat gebeurde ook op andere manieren door bijvoorbeeld meezingen ‘Don’t Wake Up’ of na het prachtige ‘Out of Control’ met alleen gitaar, door mee te mogen stemmen voor een lied titel en de keuze viel voor een vers lied op ‘Lost in the Universe’. Met het uitbundige ‘The Breeze’ kwam de pauze met een mooie set vol met bleuzy songs, die voortreffelijk werden gebracht. Een sterke band weet bescheiden steeds Senna Black in de aandacht te plaatsen en toen de zangeres dreigde te gaan zitten, werd haar kruk gauw weggezet, waardoor haar zang optimaal bleef en de dynamiek op het podium in tact werd gelaten. Over de opbouw van de set was goed nagedacht, waardoor elk liedje ook individueel overeind bleef, maar het toch een eenheid was. De kracht van de songwriting bleef hierbij centraal staan. Na de pauze was er nog een extra traktatie in ‘Cheating Blues’ waar Hans Wijnbergen halverwege het nummer het toneel op stapte om met zijn saxofoon een extra dimensie te geven. Daarna werd schitterend de een stuk kortere tweede set afgewerkt met onder andere het sterke ‘Hard Times Ahead’, het intense ‘Dreamer and The Blues’ en de meeklapper ‘Devil’s Arms’ voor wederom eerst met alleen piano werd afgesloten met ‘When You Lose Someone’ waarbij nogmaals Hans Wijnbergen bijviel voor wat extra cachet en ook de band zorgde in dit rustige nummer voor een prachtige afsluiting aan dit voortreffelijke concert. Meer Senna Black? Mensen kunnen ons boeken hoor, op de Facebook pagina van de band staan alle gegevens, knipoogt Sanne Hoeksma schalks achteraf. Geen slecht idee, want dit is toch een beetje een onontdekte diamant die in menig festival of zaal niet zou misstaan. Een heerlijke nieuwe kennismaking met Senna Black.
Schitterende Senna Black zien we echt te weinig
