GRONINGEN – “Nee, gaat niet gebeuren, kom niets van in, aint gonna happen!” Als Hannah Merrick het laatste nummer aankondigt is de zaal unaniem in zijn reactie. Ze willen meer King Hannah. Voor het optreden loopt Merrick druk heen en weer naar haar merch stand om daar de boel in goede banen te leiden, ondertussen goed om zich heen aan het kijken want zelf een leeg Vera in Groningen maakte indruk met de wanden waarop muziek geschiedenis tastbaar is. In een andere mooie Vera traditie was een kwartier voor aanvang de zaal nog matig gevuld, maar op het moment dat King Hannah het podium op kwam stond het stampvol. De verwachtingen waren duidelijk hoog. King Hannah ontstond toen gitarist Craig Whittle als collega in een bar in Liverpool een zangeres trof die hij enkele jaren eerder had zien optreden en die indruk op hem had gemaakt. Die collega was Hannah Merrick en al snel ontstond het idee om samen muzikaal wat te ondernemen en dat werd King Hannah. Naast optreden resulteerde dat eerst in de EP ‘Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine’ uit 2020 en aan het begin van dit jaar later verscheen het voortreffelijke album ‘I’m Not Sorry, I Was Just Being Me’. Voor de inhuldigingsceremonie van King Hannah konden Merrick en Whittle op het einde van een lange toer terecht in Vera samen met een drummer en bassist om dat te doen door veel liedjes van hun laatste album te spelen met mooi aanvullingen van de EP. Op de merch stand T-shirts met de opdruk ‘A Well Made Woman’ als verwijzing naar het openingsnummer van de show. Direct zo’n nummer met een verrassing. Na een zacht basintro voltrok zich de song rustig en intens, voor ineens de gitaar van Craig Whittle het aan flarden trok, waarna Merrick het weer heelde met haar bezwerende stem en het hele gebeuren nogmaals aan stukken ging. De band houdt van die scherpe wendingen en in vergelijking met het album waren die zelfs krachtiger en nog veel uitgesprokener. De opbouw van ‘Foolius Ceasar’ zat bijvoorbeeld degelijk in elkaar vanuit de rust naar een robuust einde. ‘State Trooper’ liet zich noteren als eerste prachtige broeierig bezwerende hoogtepunt met nu en dan een mooie ijlheid, mooi ook onderstreept door lichtman Laurens van Vera die de muziek goed aanvulde en daarbij het donkere stemmige van de muziek en het geheimzinnige dat er bij tijden in zit mooi pakte. Al snel zat de zaal gevangen in deze sterk fase van het optreden, want ‘The Sea Has Stretch Marks’ was erg mooi, maar werd nog weer overtroffen door ‘Big Big Baby’ en even later door ‘Go-Kart Kid (HELL NO!)’ dat deels tweestemmig werd gezongen en een prachtig lijzig achtergrond koortje had. Het valt niet mee om King Hannah een genre op te plakken. De muziek is een soort alternatieve Americana, hoewel de Americana purist, daar wellicht heel anders tegen aankijkt, maar bevat ook zeker shoegaze en ambient elementen. In de presentatie was het aanvankelijk vooral shoegaze. Er werd gespeeld en de band leek zich nauwelijks bewust dat er publiek was. Halverwege veranderde dat toen Hannah Merrick zich tot het publiek richtte en har enorme dankbaarheid uitsprak dat Vera zo massaal was komen opdagen. Inhoudelijk werd het echter nooit. De muziek bleef prachtig en sprak ook zonder aankondigingen. Het heerlijke trage en intense ‘The Moods That I Get In’ was fantastisch mooi en overtuigde. Via het moody ‘I’m Not Sorry, I Was Just Being Me’, waarin al die mooie plotwisselingen nog eens terug kwamen van Hannah Merrick klein en solo tot tien tellen later een enorme sound met de hele band eindigde het bij ‘Crème Brûlée’ het vlotste nummer van de set. De koning luisterde naar haar publiek en gaf het nog één keer brood en spelen met de prachtige toegift ‘It’s Me & Ýou Kid’, om de indruk die ze maakten het hele optreden nog eens flink te onderstrepen. Een prachtig nieuw gezicht in Vera dat hopelijk nog vaker het podium aldaar gaat betreden.
Scherpe wendingen bij King Hannah
