In de folkwereld is een nieuw album van Sarah McQuaid altijd nieuws. De tegenwoordig in het Britse Cornwall woonachtige wereldburger brengt een constante stroom uit van fraai werk, waarbij vooral haar oudere werk erg sterk is, maar haar laatste album ‘Walking into White’ minder beklijft. Haar nieuwste album ‘If We Dig Any Deeper It Could Get Dangerous’ dat op 23 februari bij Peter en Leni in Steendam zijn Europese Release Party krijgt met het titelnummer en ‘Slow Decay’ een sterk begin. Al jaren is McQuaid één van de betere zangeressen en weet ze erg mooie liedjes te schrijven. ‘One Sparrow Down’ is ritmisch en kent met katten gemiauw een opmerkelijk intro. Dit sterke begin weet McQuaid niet helemaal door te trekken over het hele album. Haar interpretatie van ‘Forever Autumn’, het nummer van Jeff Wayne, kan niet bekoren evenals het met enige pretentie en verwijzing naar klassieke kerkmuziek opgezette ‘Dies Irae’. Gelukkig weet McQuaid dat te composeren met nummers die wel prachtig zijn. Sarah McQuaid heeft een ambitieus project opgezet en gaat muzikaal dieper dan menig folkalbum en vaak pakt dat erg goed uit. Het is goed dat deze zangeres zo vernieuwend bezig is. Prachtig zijn nummers als het vragende ‘Only had Time’ en het stellige ‘Break me Down’. Dat is McQuaid op haar allerbest en het album krijgt ook nog een mooie afsluitier met ‘Tug of the Moon’. Al met al een album van een zichzelf opnieuw uitvindende artieste die risico’s durft te nemen en daarvoor beloond wordt met prachtige nummers en her en der een wat minder liedje. Toch een album dat voor de Sarah McQuaid fan en dat zijn er velen, veel te bieden heeft.
Sarah McQuaid – If We Dig Any Deeper It Could Get Dangerous
