LOS ANGELES – “Waarom kom je zelf niet kijken!” De uitnodiging van Laena Geronimo, Shannon Lay, Amy Allen en Michael Perry Rudes wordt makkelijk gegeven als we het hebben wat we kunnen verwachten van het optreden van FEELS in Vera op vrijdag 22 maart op een avond die ze delen met Screaming Females. De Garagerock band uit Los Angeles spreken we op een tussenstop in Denemarken tussen de koffers, instrumenten, merch en wat anders al meegaat op een lange reis door Europa. Er staat nog één Deens optreden op de agenda en dan gaat het verder naar ons kikkerlandje voor Vera en een dag later nog een optreden in Rotterdam ter ondersteuning van hun gloednieuwe album ‘Post Earth’. Aanvankelijk schuiven alle vier bandleden aan, maar we eindigen met alleen Laena Geronimo aan tafel.
Laena Geronimo is ook degene die het gesprek opent als we vragen naar de muzikale achtergrond van de bandleden. “Mijn ouders waren beide muzikant en hebben me enorm gestimuleerd. Ik moest van mijn moeder altijd zingen thuis. Dan wist ze dat ik als klein kind in orde was als ze me niet kon zien, maar wel kon horen. Thuis waren er altijd instrumenten, zoals gitaren, die je kon pakken. Op mijn tiende ben ik begonnen met muziek lessen. Ik leerde viool spelen.” Shannon Lay vult aan met haar verhaal: “Ik kom juist helemaal niet uit een muzikaal gezin, maar ik heb altijd enorm van muziek gehouden. Ik ben met gitaarspelen begonnen toen ik 13 was. Ik kan me niet voorstellen hoe het nu met zou zijn als ik niet die uitlaatklep had. Het is een prachtige manier om emoties te uiten. Het spelen van muziek heeft me altijd heel erg blij gemaakt. Pas ongeveer een jaar geleden kwam het besef dat het ook inmiddels een verantwoordelijkheid was”, aldus de dame die ook als singersongwriter aan de weg timmert. “Ik heb het besluit genomen om deze verantwoordelijkheid te omarmen. Te accepteren dat wat echt als mijn doel voelt. Muziek is op sommige dagen het enige wat ik begrijp, wat zin heeft. Ik voel me zo’n geluksvogel dat ik dat mag creëren en delen met anderen.” De derde in de rij op wie zich nu de blikken richten is Amy Allen: “Muziek heeft mij altijd omringt. Mijn oma had een platencollectie vol met klassiekers, mijn vader zijn platen waren voornamelijk rock ‘n’ roll en mijn oom verzamelde dance en disco. Ik hield overal van. Thuis ben ik opgegroeid met een piano en dat gaf me de vrijheid om te experimenteren met muziek. Als kind hield ik al van optreden. Ik was enig kind en zo hield ik mezelf bezig. Uiteindelijk waren er op school kinderen met dezelfde interesses en samen bedachten we silly songs.” De enige heer in het gezelschap heeft de dames keurig voor laten gaan, maar nu is het zijn beurt. Michael Perry Rudes gaat er eens goed voor zitten. “Mijn vader was een drummer die hield van jazz en blues. Daarom was er altijd muziek thuis, het maakte onderdeel uit van mijn jeugd. Op de middelbare school ben ik begonnen met drummen en dat werd serieuzer op High School. Mijn vader heeft me de eerste beginselen en technieken onderwezen. In de garage van mijn ouders heb ik een ruimte gebouwd om te jammen en al snel zat ik in verschillende bandjes. De punkscene uit de late jaren ’90 in het Zuiden van Californië had een grote invloed op mij. Ik hield enorm van die bands en wilde me ook zo kunnen uitdrukken.”
Dan excuseert de één na de ander zich en schuifelt naar andere dringende zaken die een band midden in een tournee bezig houden. Laena Geronimo ook bekend van haar solo-project Raw Geronimo blijft zitten en vervolgt haar verhaal onverdroten namens FEELS. “Ik heb nooit echt besloten muzikant te worden als beroepskeus”, klinkt het peinzend, “het is gewoon wat ik doe en wat ik altijd heb gedaan. Natuurlijk is er voor kiezen om het normale comfort en stabiliteit van een regulier leven achter je te laten en een bestaan onderweg te kiezen een besluit, maar ik ben er zeker van dat ik mijn verstand zou verliezen als ik dit niet deed.” Dan kijken we even kort naar de ontstaansgeschiedenis van FEELS. “We hebben allemaal samen in heel verschillende muzikale projecten gezeten, maar nooit met zijn allen tegelijk. Op het moment dat het gebeurde wisten we allemaal dat dit toch iets speciaals was en zo ontstond FEELS”
Dan kijken we samen naar de muziek. Vera stelt dat het Garagerock is. Geronimo: We maken gewoon muziek die goed voelt om te spelen en waar we van houden. We gaan er niet eerst heel intellectueel over doen. We proberen elke ingeving uit en letten dan op onze viscerale reactie. Voelt iets goed of niet. Zo zijn we ook aan de naam van de band gekomen. Onze liedjes komen uit verschillende bronnen. Soms schrijven we ze met elkaar, soms brengt iemand alleen een liedje in en bouwen we met elkaar daar op verder. Goede onderwerpen zijn zaken waar we gepassioneerd over zijn. Het komt eigenlijk heel natuurlijk, want songwriting is een gezonde ontlading van onze emoties en ideeën. Op onze laatste plaat hebben we veel teksten die vragen stellen bij de manier waarop we met onze planeet omgaan en dat we hopen dat het menselijk ras een duurzame toekomst kan vinden, want dat is toch wel het onderwerp dat ons enorm bezig houdt op het moment.” Geronimo verwijst hierbij naar de kersverse plaat ‘Post Earth’ die is verschenen vlak voor deze rondreis van start ging. “Ons debuut album ‘Feels’ is opgenomen op één dag en gemixt op één dag. We wilden dat het album klonk zoals wij op het podium klinken. We vinden dat we daarin zijn geslaagd. Voor ‘Post Earth’ hebben we meer tijd uitgetrokken. We hebben ook veel tijd en aandacht gestoken in het mixen van de liedjes. We wilden meer van de subtiele ingewikkelde zaken naar voren brengen die we doen en de individuele onderdelen in het spotlicht zetten. We zijn heel erg blij met hoe het is geworden.”
Dan de reis en thuis. We beginnen in de thuisstad van FEELS Los Angeles. “Los Angeles kun je horen in onze muziek, daar ben ik zeker van. We zijn er allemaal geboren en getogen. De stad maakt deel van ons uit. Het heeft momenteel ook een heel inspirerende muziekscene. Er zijn zoveel getalenteerde en interessante mensen die enorm hard werken en elkaar inspireren.” Dan Europa, de reis gaat na Nederland en Scandinavië als een sneltrein door via België, Frankrijk, Spanje en Zwitserland. “Toeren door Europa is altijd een echte verwenpartij voor Amerikanen. Er is in Europa een veel sterkere waardering voor kunst, cultuur, natuur en de kwaliteit van het leven, vooral eten”, gniffelt Leona Geronimo als dat haar spontaan ontsnapt. Dan sluiten we af met het optreden zelf. “Eerlijk, ik geloof dat optreden is waarvoor we op deze aarde zijn gezet. De muziek die ik maak komt niet van mij, het komt uit een veel groter reservoir en wordt via mij gefilterd, maar het hoort bij iedereen. Het heeft als doel om gedeeld te worden. Catharsis is zo belangrijk. Als ik er in slaag de verbinding te maken met het publiek en zij met elkaar, misschien herinneren we ons dan dat we allemaal met elkaar verbonden zijn”, benadrukt ze wat zichtbaar erg belangrijk is voor haar, “en niemand alleen is. In deze angstaanjagende tijden, misschien kunnen we dat gevoel gebruiken om hoop te houden en om de inspiratie te vinden om actie te ondernemen en samen de wereld te redden?!!!” Met een grote lach, onderstreept Geronimo dat ter afsluiting. Bij het afscheid en het schudden van de handen klinkt nogmaals de uitnodiging. “Je moet zelf komen kijken hoor” en dat telt natuurlijk voor iedere muziek liefhebber. Op vrijdag 22 maart dus in Vera in Groningen.