GRONINGEN – Ze kruipt in haar liedjes al was het een oude jas die er voor zorgt dat je daar comfortabel voelt. Roosbeef zingt niet haar liedjes, ze wordt haar liedjes. Er straalt een enorme intensiteit uit van Roos Rebergen als ze het podium opkomt samen met haar bandleden Tom Pintens, Tim van Oosten, Sjoerd Bruil en Pascal Deweze met ondersteuning van geluidsman Pieter van Buyten. Al snel maakt ze haar naam als alles of niets artiest waar. Je begrijpt en houdt van de gedrevenheid en diepgang en omarmt het of het is eng, schrikt je af en je vindt het niets. De tussenweg van onverschilligheid is afgesloten voor werkzaamheden, een gevoel dat Groningen wel gewend is momenteel met de vele wegwerkzaamheden onderweg naar De Oosterpoort. In de zaal verzamelt zich een publiek van jonge blagen en stokoude genieters en alles daar tussen in. Aanvankelijk nog veilig op de tribune staat het gauw vol voor het podium in Groningen als Roosbeef het optreden begint met ‘Rodeo’, wat niet alleen een mooie opening is van de voorstelling, maar net als het tweede nummer ‘America II’ met Rebergen op piano, afkomstig is van haar laatste album ‘Lucky’. Een plaat verschenen in 2020 als opvolger van ‘Kalf’ uit 2015 en reden voor de, om pandemische redenen, diverse keren uitgestelde toer die nu, met nieuw werk op komst, eindelijk kan worden uitgespeeld. Het eerste nummer dat de aantekening hoogtepunt mee krijgt is ‘Hersens’ wat rustiger is en na nog zo’n fraai rustpunt is wordt het met ‘Menselijke Mens’ weer wat steviger. Consequent wordt in het begin stilzwijgend de nummers ingezet. Pas na een viertal songs heet Roosbeef het publiek welkom. De hele avond blijft ze zuinig met introducties en gaan er vaker een aantal liedjes voorbij. Praten is ook niet haar forte, hoewel ze het het adequaat doet en met een zekere stuntelige charme. ‘Sterrenmeisje’ gaat bijvoorbeeld over een Belgisch meisje die in slaap viel in een tattoosalon en met een hoofd vol sterren waker werd. En zo plukte Roosbeef er nu en dan een liedje uit. In ‘Sterrenmeisje’ had ze ook een prachtig achtergrondkoortje van de heren op het podium, die haar vaker vocaal ondersteunden. Sterk, ook met uitstekend drumwerk van Tim van Oosten was ‘Onder Bedwelming’. Een lied dat met een zeker onontkoombaarheid en met dreunende motoren zijn dreiging vooruit werpt en langzaam de hemel verduisterd als een Zeppelin in aantocht. Juist het naderende gevaar en de onmogelijkheid het af te wenden, maakt het impressionant. Na ‘Nachtauto’, fijn met kalmere zang in contrast met een uptempo sound werd het wederom schitterend in ‘Dichtbij’. Een nummer over de komst van haar eerste kind en extra speciaal omdat ook de nieuwste loot van het gezin aanwezig was op het podium, maar nog even op zich laat wachten. Elk liedje voelt persoonlijk, maar dit kwam, letterlijk en figuurlijk, heel dichtbij en dat maakte het voor elke ouder in de zaal een zeer herkenbare emotie. Een nieuwe Roosbeef plaat is onderweg en van dat komende album speelde de band veel belovende songs als ‘Ik He Je Rug’, het stevige ‘Warschau’ en het tragere ‘Mandola’, prachtig klaroengeschal om de nieuwe plaat aan te kondigen. Na ‘Ezels’ klapte de zaal dermate enthousiast dat een toegift onvermijdelijk was. Met het nagenoeg solo op piano gespeelde ‘Leven Van Een Kunstenaar’ en het rustige ‘Mathilde’ werd aan die roep voldaan. Een intense en prachtige avond, maar een allemansvriend zal Roosbeef nooit worden, gelukkig maar. Het blijft een bijzondere artiest met geweldige liedjes die je moet koesteren en vind je het niet mooi, jammer dan. De zaal genoot van het optreden en wat kun je nog meer vragen.
Roosbeef wordt geen allemansvriend
