STEENDAM – Roger Hubbard was zichtbaar moe. Na twee bijna slapeloze nachten en een reis die hem van de Britse eilanden naar Steendam had gebracht wist de Britse akoestische bluesman desondanks een hoog niveau te handhaven in zijn optreden en alleen in de eerste nummers na de pauze leek de pijp even leeg. Het maakte dat het erg goed was, maar soms net niet dat sparkelende had. Ga er echter maar aanstaan om met die omstandigheden zo’n prestatie te leveren. Opvallend was dat Roger Hubbard zich een hele fijne songwriter toonde, maar dat zijn eigen werk te weinig aan bot kwam. Opmerkelijk voor een uitstekende artiest die al 50 jaar aan de top van de Akoestische Britse folkblues staat en in 1970 al zijn eerste album uitbracht. Wel van eigen hand was het fraaie ‘Lodestone Rainbow’ dat als tweede nummer de revue passeerde na ‘In My Time Of Dying’, een klassieker in het bluesgenre. Hierna nam Hubbard, fantastisch spelend op zijn eigen gemaakte resonatorgitaar, zijn publiek mee door bluesland en dan begin je uiteraard bij Robert Johnson en een hele fijne vertolking van diens ‘Ramblin on my Mind’. Hubbard weet zijn resonatorgitaar tot leven te wekken en overtuigde met zijn spel. Ook als zanger heeft hij een hele fijne stem. Niet het hele uitgesprokene, maar een aangenaam en fijn en warm geluid. Dat bleek onder andere in ‘Boomer’s Story’, bekends van Ry Cooder, maar geschreven door Carson Robison en in ‘Kind Hearted Woman Blues’van wederom Robert Johnson. Erg mooi voor de pauze met op het laatst ook wat nummer op de gewone gitaar was de klassieker ‘Make Me a Pallet on Your Floor’ en het instrumentale ‘Brighton Belle Blues’. Na de pauze opende Hubbard met ‘Roll Um easy’ van Lowell Geoge van Little Feet. Even was bij de Brit het vuurtje uitgedoofd, maar dan is Robert Johnson altijd aanwezig om een vermoeide bluesman weer het heilige vuur terug te geven en na ook nog ‘Little Red Rooster’ op de planken te hebben gezet volgde een sterke tweede set. Elk nummer werd kort geïntroduceerd, waarbij bleek dat Hubbard zijn geschiedenis lessen goed heeft geleerd. Achter op het podium stond een intrigerend instrument dat in de eerste set niet was gebruikt. Een resonator mandoline. Nu kwam dit prachtige instrument te voorschijn voor een aantal prachtige nummers waarbij vooral ‘Statesboro Blues’ van Blind Willy McTell er uit sprong en ook een prachtig eigen nummer. Hoogtepunt was een schitterende uitvoering van de Buddy Holly song ‘Not Fade Away’, waarin de overgang van blues naar rock’n’roll zo mooi hoorbaar was inmiddels weer op de gewone gitaar. De afsluiting kwam op de resonator met sterke uitvoering van ‘Jitterbug Swing’ van Bukka White en het relaxte en mooie ‘Sugar Coated love’ van Lazy Lester. Jammer dat het eigen werk weinig op de setlist stond, maar een heerlijke avond akoestische blues met Roger Hubbard.
Roger Hubbard handhaaft constant hoog niveau
