GRONINGEN – Een belangrijk aspect van de impact en schoonheid van een concert is geloofwaardigheid. In hoeverre kan de artiest op het podium zijn publiek overtuigen dat wat hij zegt uit het leven gegrepen is, dat de emotie oprecht is en niet gespeeld. Dat de zanger of zangeres diep in zichzelf heeft gereikt en daar iets heeft gevonden dat het delen waard is en waardoor je ook zelf dat gevoel herkent en er een band ontstaat. Als Ráchel Louise bij het toegift ‘Sisters’ hartgrondig en fel zingt: “Richard is full of shit. ” Dan weet je dat het waar is. Niet te vertrouwen die Richard en dat blauwe oog is misschien niet meer anno 2022, maar je begrijpt volkomen waarom ze die mep uitdeelt, sterker nog, je kijkt om je heen of Richard toevallig in de zaal is om ook dat andere oog…… Het is geloofwaardig, je gaat mee in de emotie en dat is een fantastische prestatie van The BlueBirds in De Oosterpoort in Groningen waar het drietal dames Ráchel Louise, Krystl en als gast blauwe vogel Leonie Meijer één van de laatste concerten van hun programma voor de zomerpauze gaven. De nieuwe data zijn nog niet bekend voor het najaar, maar een enthousiast geroepen “Emmen” uit de zaal maakt zeker kans. The BlueBirds zijn een aantal jaar geleden ontstaan op het moment dat Krystl, Ráchel Louise en Elske DeWall hun gezamenlijke voorliefde voor Country, Folk en Americana ontdekten. In de persoonlijke loopbanen werd tijd ingeruimd om deze liefde uit te venten in The BlueBirds met een erg fijn album. Op het moment dat er aan een vervolg werd gedacht bleek Elske DeWall door persoonlijke omstandigheden en omdat ze ook met eigen werk wilde komen niet beschikbaar. Het tweede album ‘Great Big World’ werd dus geschreven met negen andere Nederlandse vrouwelijke artiesten, zoals bijvoorbeeld Hadewych Minis, Yori Swart, Kris Berry en Stephanie Struijk. Prachtige liedjes, maar om met deze hele groep op toer te gaan is een onmogelijkheid en dus werd Leonie Meijer gevraagd als gast. Een uitmuntende keuze, want met haar gitaarspel, haar vocale power, maar ook haar intense gevoeligheid voegt ze op het podium echt wat toe. In De Oosterpoort klonk vanachter gesloten gordijnen een geklater. Het voorhang schoof op zij en het drietal zette ‘Great Big World’ in en liet dat volgen door het mooie driestemmige ”Till I Find Someone’. Twee rustige songs, waarna het optreden vaart kreeg met ‘Nothing on Me’ en zijn eerste hoogtepunt vond in ‘Famous’. Persoonlijk werden de introducties bij ‘Sweet Soil’ een liedje geschreven met Janne Schra over hoe een relatie als een tuin is, De één treft er een boom die de rest van het leven een ankerpunt is, de ander een plant die één, twee of drie jaar mee gaat, maar altijd heeft de tuin zorg en aandacht nodig. Een prachtige rustige song met een mooie southern vibe. In de show een aantal covers van helden. De eerste die aanbod kwam was ‘Those Memories of You’ van het trio Dolly Parton, Emmylou Harris en Linda Ronstadt met direct daarna ‘Ring of Fire’ geschreven door June Carter en later in de show ook ‘Islands in the Stream’ van Parton en Kenny Rodgers en van de Chicks ‘Somedays You Gotta Dance’. Nummers die waren gekozen als herkenbare publiekslievelingen. Daar reageerden de toehoorders enthousiast op, maar het was ook een gemiste kans om juist die prachtige liedjes van minder bekende vrouwelijke songwriters onder de aandacht te brengen. Wat suggesties; hoe mooi zou een driestemmig ‘Alleyway’ of één van die andere prachtige liedjes van Anna Tivel klinken of ‘Colorado’ van Chastity Brown of ‘Comfort the Soul of a Man’ van Amanda Pearcy, er zijn nog zoveel te weinig ontdekte pareltjes. Waarbij overigens ‘Down to the River’, een a capella gezongen gospel klassieker met eerst de drie dames upfront heerlijk was, waarna ze vocale bijstand kregen van bassist Sebastiaan van Olst en drummer Colin Vermeulen. Vlak voor de pauze ook nog het ingetogen driestemmige maar fenomenale ‘Someone I Can Outgrow’. Na de pauze opende het stevig met ‘Great Advice’ en ‘Dynamite’ voor met ‘Nothing’s Ever Good Enough’ en vooral het hoopvolle ‘Why Worry’ veer de vijf sterren liedjes werden aangebroken. Gedurende het optreden was er voor de elk van de drie Birds ook even een moment alleen. Krystl zong voor de pauze het prachtig gevoelige ‘Better’, Leonie Meijer stal de show met het kippenvelmooie ‘Here’ over reizen, maar ook thuiskomen en de band met, in dit geval haar moeder. Mooi was ook het gesprek dat Ráchel Louise’ met haar broer Colin Vermeulen aanging met hun tweede thuisland Amerika. Daarna kwam er een prachtig einde aan het optreden met ‘No Rain No Flowers. De staande ovatie dwong een toegift af met rustige ‘All Good My Dear’ en het swingende felle ‘Sisters’ voor alle vrouwen. Een prachtig optreden, alleen, je zou maar Richard heten. Opletten in het najaar en dan zeker deze dames gaan zien, dat is geen bullshit.
Richard is full of shit aldus The BlueBirds
