GRONINGEN – De ultieme Thaise psychedelic funk party, zo adverteert Eurosonic in Groningen de muziek van de Nederlandse participant aan het showcase festival YĪN YĪN. Deze formatie is de muzikale tropische liefdesbaby van Maastrichtenaren Kees Berkers en Yves Lennertz, welke voor optredens wordt aangevuld tot een vijfmanssterke formatie. Yves Lennertz trad eerder op de voorgrond met de formatie Bounty Island en Kees Berkers maakte deel uit van Baby Galaxy. ‘The Rabbit That Hunts Tigers’ was het debuutalbum en eigenlijk ook de grote doorbraak van YĪN YĪN. Met het album op zak werd in voor-pandemische tijden al menig festival op de instrumentale psychedelische Thaise pop, disco en funk klanken getrakteerd en ook voor de onzekere zomer van 2021 heeft de band met potlood alweer een aantal mooie namen kunnen noteren in de agenda. Het blijkt een gat in de markt deze niche waarin YĪN YĪN zich begeeft, maar ook door het zichtbare plezier en gedrevenheid wat het stel uitstraalt en de vakmanschap waarmee de klanken worden gebracht is het succes te verklaren. Het is tegelijkertijd retro en grijpt terug op de spirituele belangstenstelling voor dit deel van de wereld van het einde van de jaren 60 en de muziek uit die regio, maar heeft net een andere invalshoek en is daarbij ook super actueel door de eigen aanpak van YĪN YĪN. ‘The Rabbit That Hunts Tigers’ is vooralsnog het enige album van de formatie. Daar zou zo langzamerhand ook nog wel weer eens een titel aan kunnen worden toegevoegd. Wellicht dat deze showcase daar aanleiding toe gaat vormen. ‘Alpaca Mountain’ kondigde zich aan tijdens de showcase met een gedreven intro, voor het tempo terug werd genomen en zich een rustige song ontspon, waarbij de instrumenten de leidende stemmen waren in dit geval. Zo halverwege werd toch weer een demarrage ingezet en het tempo ging weer fluks omhoog. Om er eens een jaren 60 term tegen aan te gooien, dit is groovy. Een mooie wisseling of zeg maar een duet tussen gitaren en orgel. Lekker lang uitgesponnen kreeg dit nummer de tijd om te groeien. Rustiger van aard was ‘Haw Phin’. Dit is een knik naar de pandemie en, want de titel staat voor blijf sterk, een hart onder de riem. Geschreven tijdens de eerste lock down en ook afzonderlijk van elkaar opgenomen kent dit nummer een hoofdrol voor de percussie die sprankelend contrasteert met de gitaren, ook in dit nummer een mooie progressie en fijne wendingen in tempo. Het laatste nummer van de band was ‘One Inch Punch’, het enige nummer waarin de stem ook een rol speelt met een band opname van een sprekende en verhalende voice over in dit meer discoachtige nummer. Eén van de oudere nummers van de band, maar het hoogtepunt van dit optreden. Een sterke presentatie van YĪN YĪN op dit Europese podium, waarbij ze vast een nog grotere interesse voor hun muziek hebben bewerkstelligd. Mooie opname van het optreden en lekker brutaal het kwartier vol gespeeld.
Retro maakt YĪN YĪN super actueel
