AMEN – Ineens was daar een medisch noodgeval. Midden in een liedje maakte Clarence een nare buiteling van de piano en lag zijn lichaam op het toneel, maar spatte zijn hoofd bijna het publiek in. De mascotte van de band had zo dapper de hele middag al meegedanst vanaf de toetsen van Joe Mac en in zijn enthousiasme volgde een behoorlijke smak. Gelukkig kon zangeres Jess Hayes provisorisch het hoofd weer bevestigen en na de pauze prijkte Clarence weer op zijn ereplekje en kon de speelgoed hond met zijn bubbly hoofd weer volledig zijn mascotte taken oppakken om het publiek te enthousiasmeren bij het bezoek van Connolly Hayes aan De Amer in Amen. Niet dat het een moeilijke taak was, want het stampvolle podium ging uit zijn dak bij het optreden van deze band. Het grootste bezwaar. De Amer is een zaal met zitplaatsen en de soulvolle bluesrock van de Britse formatie leent zich voor dansen.
Zangeres Jess Hayes en vocalist en gitarist Frankie Connolly speelden al met elkaar in de Frankie Connolly Band. Beide besloten de krachten te bundelen en bassist Beau Barnard, toetsenist Joe Mac en drummer Andy Wilder te inviteren om zich aan te sluiten ion Connolly Hayes. Het vijftal was al sinds mensenheugenis bevriend en kende elkaar ook uit andere projecten. Jess Hayes bracht daarnaast ook al eerder onder eigen naam werk uit. Connolly Hayes verspeelde geen tijd om indruk te maken. Het prachtige debuut album ‘Remember Me’ verscheen in de zomer van 2024. In dat zelfde jaar werd de band genomineerd voor ‘Emerging Act Of The Year’ bij de UK Blues Awards. Een duidelijk teken dat er meer dan genoeg potentie in de band zit en daar bleken ze in Amen gul mee om te gaan voor een dijk van een concert.
Een zeur puntje: het grootste deel van de nummers die de formatie speelde waren covers en eigen interpretaties van songs van anderen. Nu en dan kwam een eigen nummer voorbij en daaruit bleek dat de songwriting dermate op orde is dat nu eigenlijk snel die verhouding moet worden aangepast. Het eigen werk doet nauwelijks, of zeg maar niet, onder voor de covers. Dat wil niet zeggen dat de keuze voor de setlist niet prima was. Het Curtis Mayfield nummer ‘People Get Ready’ waarmee de show begon was niet alleen een oproep om te komen genieten van de show, maar ook een subtiel commentaar op de toestand in de wereld. Mayfield bracht dit door The Impressions uitgebrachte nummer en later door veel andere artiesten gecoverde song immers als commentaar van de situatie in de jaren 60 in de Verenigde Staten en de burgerrechten voor Afro-Amerikanen. Nu net zo actueel als toen. Een lekkere song, met een mooi intro van Joe Mac en Frankie Connolly voor de rest bijviel en Jess Hayes bewees over een geweldige zangstem te beschikken. Lekker vlot en catchy volgde de Bobby Womack cover ‘Woman’s Gotta Have It’ waarbij Connolly de lead zang had voor de band schitterde in de eigen compositie het duet ‘Tired of this Love’. De groove zat er lekker in. De band had leut op het podium, maar deelde dat met het publiek. De aankondigingen, waren over het algemeen kort en bestonden vaak uit een kleine toelichting en de opbouw van de set was prima. Het vlottere en soulvolle ‘Drift Away’ van Doby Gray contrasteerde mooi met het rustigere en meer tegen de country aanleunende ‘Find Yourself’ van Lukas Nelson om daarna weer het erg mooi te maken in het eigen ‘Meet in the Middle’, met fijn gitaarwerk en het heerlijk swingende ‘Part of Me’ om daarna de pauze te bereiken ‘Across 110th Street’ van wederom Bobby Womack. Zo’n nummer waarbij de hele band de ruimte krijgt om de sterk punten te laten zien. In de pauze de discussie wie nou de betere zanger was Hayes of Connolly met als conclusie dat beide een prachtige stem hebben en een voorkeur een kwestie van persoonlijke smaak is. Na de pauze kwam het kwintet in een iets hoger tempo de green room uit en lag de nadruk in de zang net wat meer bij Jess Hayes. Dat ging van start met het mooie ‘Here To Love You’ en het lekker swingende ‘That’s What Love Will Do For You’ en het fijn opgebouwde ‘Fools Game’. Met drie uptempo nummers achter elkaar werd het rustigere ‘Remember Me’ een fijn contrast en was dit zelfgeschreven nummer een prachtig hoogtepunt. Heel fijn werd daarna via ‘Got To Be You’ en het prachtige eigen nummer ‘Frank’s Song’, wederom een schitterend duet waarbij de kracht van beide stemmen voortreffelijk werd geaccentueerd richting het einde van de set koers gezet. Dit eigen nummer bewees nogmaals dat de band echt aan het schrijven moet om nog meer een eigen identiteit op te bouwen. Na de Tedeschi Trucks Band cover ‘Midnight in Harlem’ lang en mooi opgebouwd waarbij ook bassist Beau Barnard, toetsenist Joe Mac en drummer Andy Wilder nogmaals konden schitteren in een fraaie opbouw werd geëindigd met nogmaals een eigen nummer, het stevigere duet ‘A Lover Ain’t A Fighter’. Een staande ovatie voor Connolly Hayes en een mooi toegift met ‘Love the One You’re With’ van Stephen Stills. Potentie en belofte volop en een band om gewoon over een jaartje weer te boeken om te kijken of het dan weer zo mooi is, meer meer eigen werk.