GRONINGEN – Devin Tuel en Stephen Hams staan in Groningen voor he Grand Theatre te delibereren, buigen zich over een kaart en kijken verschillende richtingen uit om zich te oriënteren. Bepakt en bezakt hun goed bij zich. Een vriendelijke voorbijganger vraagt de twee Amerikanen of ze weten waar ze heen moeten. Het komt goed verzekeren beide en in inderdaad als het publiek zich verwachtingsvol in het Der AA Theater verzamelt komt klokslag het daarvoor aangewezen tijdstip door Take Root, Native Harrow het podium op uit de coulissen. Het vertrouwen in de vermogens van beide om in Groningen de juiste route te vinden mag geen verwondering wekken. Beide zijn al jaren semi constant onderweg met hun prachtige tijdloze folk rock en Americana. Ondertussen werden er vier albums opgenomen. De laatste, Closeness’ kwam uit vlak voor de wereld op slot ging en nu is er eindelijk de gelegenheid om de liedjes ook fysiek aan de man te brengen. Terecht, want het zijn prachtige liedjes, gebracht met een kalmte en ongehaastheid die kenmerkend is voor Native Harrow. Dit geeft het duo de mogelijkheid om de liedjes zich zo optimaal mogelijk te laten ontwikkelen en dat gebeurt vooral door de zang van Devin Tuel zich op een prachtige en emotionele wijze te laten ontplooien. Die zang was ook optimaal vanaf het fraaie eerste nummer ‘The Dying of Ages’. Een erg mooie kennismaking met deze Amerikanen met hun geduldige en doordachte aanpak. In ‘Same Every Time’ werd het tempo een tikje omhoog gebracht als aankondiging van het eerste hoogtepunt met ‘Smoke Burns’ dat een enorme intensiteit had en waarin de zang fenomenaal was. Het decanteren van deze heerlijke wijn was gedaan en nu kon er optimaal van genoten worden. Voor ‘Feeling Blue’ nam Stephen Hams plaats achter de toetsen. Deze muzikant was voortdurend onderweg van instrument naar instrument en legde een mooie basis voor Tuel. Een muzikant die multi-tasken er vanzelfsprekend doet uitzien, wat het uiteraard niet is als hij drum en gitaar tegelijk bespeelt met handen en voeten. Iemand die ook Tuel aanvult op een manier, waardoor de liedjes mooi samenkomen. Het nieuwe ‘Turn it Around’ is een Corona liedje. In deze periode had Tuel, nu eens aan één plek gebonden, lange wandelingen gemaakt en dat haar in staat gesteld om te mijmeren over het leven en daar was dit fraaie nummer met mooie samenzang uit gekomen. Een zelfde onderwerp, met ook zo’n mijmerende zang had het prachtige ‘Turn Turn’ waarmee het centrale punt in het concert werd bereikt. Dat punt was erg fijn en de reis die de toeschouwers waren begonnen met Native Harrow meer dan waard. ‘If I Could’, was ook prachtig, maar daarmee werd het nadenkende iets meer achter zich gelaten en in een mooie set opbouw was dit juist één van de stevigere nummers. ‘Can’t Go On Like This’ was ook wat robuuster en één van de nummers waarin de emotie in de stem van Tuel goed voor de dag kwam. Dit nummer was aanvankelijk wat bozig, maar draaide daarna om. Het is één van de nummers die een mooie inhoudelijke introductie kreeg over omgaan met de problemen in je leven en ze achter je laten. ‘Blue Canyon’ weer wat kalmer en voor ‘Old Kind of Magic’ liet het duo zich ontvallen dat er alweer een nieuw album aanstaande is en dat prachtige nummer, lekker vol van sound, er op komt. Hierna werd prima naar het slot toegewerkt. ‘Happier Now’ was berustend en kende een mooie ontwikkeling. ‘Shake’ wederom een nummer met de aantekening hoogtepunt, met een lekkere catchy beat en ‘Hard to Take’ dan weer in de rust om te eindigen met de rustige smeekbede ‘Something You Have’. Het is fraaie tijdloze muziek. Prachtige poëtische teksten en vooral die schitterende stem. Nu en dan zou er nog een pepertje in mogen om het niet al te mijmerend te maken, maar fantastische muziek. Het duo nam daarna alle tijd, maar lette goed op, want ze wilden op tijd zijn voor labelgenoot Israel Nash en goede vriendin Judy Blank. Die wilden ze absoluut nog even zien tijdens Take Root.
Prachtige mijmeringen bij Native Harrow
