DRACHTEN – De stem van Elles Bailey. Het is wat. Door een ziekte waarvoor ze een buisje in haar keel moest kreeg ze een stem waarvoor de gemiddelde blueszangeres jarenlang de tabaksindustrie en whiskeystokerijen moet sponsoren. Afgelopen week was ze wederom ziek en waar de meeste zangers dan juist minder gaan zingen, voegde dit een perfecte kwetsbaarheid toe aan de stem van de Britse blueszangeres die, volkomen terecht, zo’n grote toekomst wordt voorspeld. Dat komt niet alleen door haar stem. Elles Bailey heeft een geweldige podiumpersoonlijkheid en weet vooral de emoties zo geweldig in haar zang te leggen. Het werd in Iduna in Drachten dan ook een geweldig concert dat de zangeres inzette met ‘Let me Hear You Scream’. Een lekkere swingende en prima opening, die net iets rustiger, maar ook nog heerlijk pittig voortzette in ‘Same Flame’, waarna het vlammende begin werd terug gebracht met het mooie ‘Barrel of Your Gun’. Een setopbouw waarover is nagedacht. Die rust kwam terug in ‘What If I’, een nummer geschreven op het moment dat elke artiest zal herkennen en dat je op dat punt staat dat het even tegenzit met je muzikale loopbaan en dat je voor de keus staat; doorzetten of een andere baan zoeken. Gelukkig zette Bailey door en het resulteerde in dit prachtige en zeer intense nummer. Het is het nummer dat ook aan de basis staat van haar laatste album het fenomenale ‘Wildfire’ dat ze opnam in Nashville. Veel werk van dat album deze keer, zoals ‘Believe in You’ en één van de hoogtepunten ‘Perfect Storm’ over de studio in Muscles Shoals in Alabama waar alle grote artiesten eind jaren zestig, begin jaren zeventig en muziek werd gemaakt waarbij de kleur van je huid geen invloed had. Colourblind Music. Een mooi verhaal van Bailey die grossierde in uitstekende en inhoudelijke uitleg over haar nummers. Op het podium liet Bailey zich vergezellen door een fijne band. De intense gitarist Joe Wilkins was niet alleen verantwoordelijk voor de prachtige opening van het concert voor Bailey opkwam, maar kruidde menig nummer met zijn spel. Drummer Matthew Jones soleerde in ‘You Asked To Know’ en stuwde bij tijden het tempo op, om op andere momenten juist de rust te brengen. Bassist Zak Ranyard had ook zijn solomomenten, maar stond vooral onverstoorbaar zijn werk goed te doen en ook organist Jonny Henderson was uitstekend in vorm. Prachtig is hoe Bailey het van heel klein en erg intiem weet op te stuwen naar groots en swingend en weer terug. Mooi was ‘Times a Healer’ en de uitvoering van het John Prine nummer ‘Angel of Montgomery’ een voorbeeld van hoe je moet coveren met eerbied voor het origineel en toch een eigen inbreng. Dit nummer wordt echter meer en meer ontdekt en duikt nog wel eens op tijdens concerten, maar als dat met de kwaliteit gebeurde die Bailey aan het nummer meegaf, dan is dat helemaal niet erg. Het einde van het concert was voor het brengen van eerbetonen aan twee helden van Bailey. Eerst werd ‘Howlin Wolf’ en zijn tijdgenoten van Chess Records in het zonnetje gezet, even als de band, waarbij in dit nummer iedereen zijn solomoment kreeg, en uiteindelijk de absolute heldin van Bailey Janis Joplin in het betoverende ‘Girl Who Owned the Blues’. Hadden er banken gestaan in Iduna, dan had het publiek erop gestaan. Een toegift kon niet uitblijven en dat kwam met ‘Wildfire’. Wat is Elles Bailey toch goed en wat weet ze een avond te vullen met heerlijke blues.
Prachtige en kwetsbare Elles Bailey schittert in Iduna
