GRONINGEN – Nog een laatste keer Sarah Shook & the Disarmers. De prachtige formatie die met regelmaat in Groningen te bewonderen was, is bezig aan zijn farewell toer. Toch staat ook de toekomst al met vette letters in de sterren geschreven. Sarah Shook nam enige tijd geleden de naam River Shook aan omdat die naam beter past bij de non-binary status van de artiest. Opgegroeid in een streng religieus gezin was al snel duidelijk voor Sarah Shook dat haar bi gevoelens niet in lijn waren met, zelfs niet acceptabel voor, de opvattingen van haar familie. Een traumatische struggle. Inmiddels staat River Shook op steviger fundament. Shook is een strijdlustige activist voor non-binary en LGBTQ rechten. Enkele veranderingen in de band zijn aanleiding en een mooie gelegenheid om zaken aan te passen aan de nieuwe situatie. Sarah Shook staat in vervolg op het podium als River Shook.
Sarah Shook & the Disarmers zijn het gevolg van een soort drietrapsraket. In 2010 vormde Shook Sarah Shook and the Devil. Na 1 EP viel de band uiteen in 2013, maar de artiest vormde met een bandlid Sarah Shook and the Dirty Hands, die na een jaar hetzelfde lot beschoren was. De derde keer was het raak en zag Sarah Shook & the Disarmers het levenslicht. In 2015 werd het eerste album uitgebracht ‘Sidelong’, dat in 2017 nogmaals, nu met steun van een platenmaatschappij verscheen. De eerste van vier albums, want met ‘Years’ in 2018, ‘Nightroamer’ in 2022 en ‘Revelations’ uit 2024 laat de band een prachtig en tastbare nalatenschap na. River Shook onderzoekt inmiddels ook andere muzikale wegen, want met Mightmare, een indierock project werd het album ‘Creul Liars’ in 2022 de wereld ingebracht.
Het einde, voor de heropstanding, nadert, maar met een laatste ‘Farewell’ toer doen Sarah Shook & The Disarmers nog één keer Vera in Groningen aan. Wie vooraf de setlist even bekijkt, ziet direct dat het geen snel afscheid zal worden, maar dat de band de tijd gaat nemen om de alternative country en Americana nog een keer goed tot zijn recht te laten komen in deze setting. Het begin mag er gelijk zijn. De band zet ‘Years’ in. Een stevige opening en ook ‘Dogbane’ heeft het tempo er goed in. De zaal, in zover nodig, is wakker en bij de les. De Disarmers bestaan voor deze toer uit Blake Tallent op gitaar, Mason Thomas op bas, Ethan Standard op drums en Taylor Swan op pedal steel. Vooral Swan wordt door een dame op de eerste rij nauwlettend gevolgd. Het blijkt zijn vriendin Kayleigh die speciaal voor het optreden is ingevlogen voor haar eerste Europese reis en met een tattoo en een ervaring rijker ook snel weer naar de VS zal terug keren na een paar shows. Op het toneel wordt het mooier en mooier als de set wordt opgebouwd. ‘Nothin’ Feels Right but Doin’ Wrong’ heeft een fraaie country vibe en ook ‘Road that Leads to You’ is zeer sterk. Prachtig zijn dan ‘Heartache in Hell’ een wat rustiger nummer waarin Taylor Swan zijn pedal steel de weemoed laat uitzingen en het even kalmere ‘Stone Door’ dat Blake Tallent gebruikt om zijn talent op de gitaar rond te strooien. ‘Dwight Yoakam’ is dan traag vol liefdesverdriet en gemis, waarin de stem van River Shook tot volle ontplooiing komt. Het gezelschap op het podium heeft duidelijk plezier in het optreden en dat slaat onmiddellijk over op het publiek. River Shook neemt het publiek mee met korte, maar to the point, aankondigingen en neemt soms de tijd om wat verder uit te weiden. Prachtige songs als ‘Nightingale’ en ‘Good as Gold’ spreken aan en ook als het tempo weer omhoog gaat met ‘Revelations’ en ‘Home Fires’ blijft het bijzonder fraai. De ene keer zit je echt in de country, zoals in het schitterende ‘The Nail’ of het uptempo ‘No Name’ en dan is het juist weer kleiner in ‘Backsliders’ of ‘Jane Doe’. Dan wordt aangezet voor het onvermijdelijke slot met ‘What it Takes’, iets rustiger ‘Fuck Up’ om dat een uitroepteken te plaatsen met ‘Sidelong’. River Shook en kompanen kwamen terug voor een toegift. Heel toepassend was ‘New Ways’ het toegift. Vaarwel Sarah, hallo River.