WARFHUIZEN – Het is best te snappen. De omstandigheden waren snikheet en optreden in de volle zon was nou niet echt aan te raden. Veel aandacht tijdens de soundcheck ging er dan ook naar uit op Camping Reitdiep Warfhuizen om Polly & Bruce uit de zon te houden. Het werd, meer dan terecht, een heen en weer gedruk van een parasol, wel of niet zitten, maar aan het geluid op zich werd iets te weinig aandacht gegeven. Polly & Bruce zijn Brabanders Sanne Samina Hanssen en Woody Veneman en bij het inzetten van hun openingsnummer ‘The Man Who Said No’ bleek inderdaad dat op het podium de afstelling niet goed was en dat, wat geroemd wordt als het sterke punt van beide, het prachtig samenvallen van de stemmen en de mooie harmonieën, het nu echt even zoeken was in het begin. Gelukkig ging dit allengs beter en draaide Polly zich regelmatig naar Bruce, zodat ze via liplezen precies wist waar en wanneer het haar beurt was om in te zetten. Een pragmatische oplossing, die snel prima werkte. ‘The Man Who Said No’ was als liedje zeker een aansprekende binnenkomer. Een song van hun dit voorjaar verschenen album ‘Acid Love’ was het rustig met een toenemende intensiteit en urgentie. Bruce nam de leadzang op zich en Polly vooral de achtergrond zang. Als begeleider bleek Woody Veneman daarnaast een fijne, bij tijden krachtige gitarist. Veel van de liedjes werden keurig met een korte introductie voorzien van een kadering. Voor zijn moeder en moeders in het algemeen schreef Veneman ‘Straight to You’, wat meer een duet was en een erg mooi nummer, waarin de zang tussen beide mooi was verdeeld en ook een ongehaast lied. De mooie cover, uitstekende keuze en mooi aansluitende bij het repertoire van Polly & Bruce, was de Bonnie Prince Billy cover ‘Horses’, helemaal omdat het persoonlijk werd gemaakt in de aankondiging. Het eerste concert ooit was op een ponykamp, vandaar dat er nog wel wat paardenliedjes op de setlist stonden. Dit was ook zo’n lied, waarbij de intensiteit langzaam opkroop. De zang viel steeds beter samen in het erg mooie ‘Shadow of a Sign’, over dat je bijna verliefd bent op iemand en vooral in het heerlijke ‘Cowboy Billy Catastrophe’, een nummer dat met enige mystiek in een nachttrein werd geplaatst en het eerste nummer was waarin het tempo echt even omhoog ging. Dat was nodig ook, want met de warmte en de rustige liedjes, was het concert toe aan een oppepper en dat kreeg het, hoewel in het algemeen er toch iets meer van dergelijke nummers met wat hoger tempo op de setlist mogen staan. Een ander punt was de rolverdeling. In de meeste liedjes lang de nadruk van de zang bij Bruce of werd het hooguit een duet. Niks mis met de zangstem van Woody Venema die helder, mooi met een ruw randje en krachtig is, maar de zang van Sanne Samina Hanssen is iets heser, intrigerend door een bepaalde mooie kwetsbaarheid en zou best ook wat meer in de schijnwerpers gezet mogen worden met nummers waarin zij meer als zangeres op de voorgrond kan treden. De samenwerking tussen beide, verre familie, is mede ontstaan door het liedje ‘Polly Come Home’, dat hij voor haar schreef en waarop ze al snel mee zong en het bleek dat dit een gelukkige combinatie was. Een prachtig rustig liedje, dat mede omdat het als nummer na de vlottere voorganger was gezet kon het uitblinken met een mooie kalme nadrukkelijkheid. Het slaapliedje ‘Here Comes The Night’ volgde om daarna het publiek weer even op te laten veren met het prachtige door Yuri van Gelder geïnspireerde ‘Body Builder’. Geen Americana concert is compleet zonder goede murder ballad en de tragiek in het prachtige ‘Veil’ is er van af te scheppen. Solo speelde daarna Bruce het titelnummer van het album ‘Acid Love’ waarna werd afgesloten met de Hank Williams tearjerker ‘I’m So Lonesome I Could Cry’, één van de nummers waarbij Bruce ook zijn mondharmonica te voorschijn haalde. De afsluiting was er met het mooie grappige en vlottere ‘Willy Wee’. Het werd met de aanvang troubles en ondanks de enorme hitte een mooi concert van een duo dat al heel veelbelovend is, met mooie zang, goede aankondigingen, waarbij regelmatig het publiek werd betrokken en fijne liedjes. Er is nog wat te sleutelen maar Polly & Bruce kunnen uitgroeien tot een geweldige Americana act. Het optreden in Warfhuizen maakt toch ook wel erg nieuwsgierig maakt naar hun nieuwe album.
Polly & Bruce kunnen uitgroeien tot topact
