LEEUWARDEN – “I’m so full of love”, twitterde Odie Leigh een dag na haar optreden in de Waalse kerk in Leeuwarden in het kader van Explore the North. De Amerikaanse folk en Americana zangeres gaf een ontwapenend optreden waarin ruw weg als thema onvermogen viel te herkennen. Onvermogen om te veranderen, onvermogen in de liefde, onvermogen in het leven. Een pracht onderwerp voor een songwriter en Odie Leigh bleek het schrijven van liedjes uitstekend onder de knie te hebben. Dit jaar verscheen van de singer songwriter uit New Orleans haar tweede EP ‘The Only Thing Worse Than A Woman Who Lies Is A Girl Who’ll Tell Truths’. Dit was de opvolger van de EP ‘How Did It Seem To You?’ die vorig jaar op de markt kwam. Odie Leigh begon met het zingen in het schoolkoor en in bands die verwant waren aan de kerk. Haar eigen werk, waarin ze blues, oude folk en country verwerkt kreeg pas een heldere richting in de pandemie jaren. Even op haar zelf aangewezen profiteerde ze hiervan om haar sound neer te zetten, met een zelf ontwikkelde fingerpicking stijl op haar gitaar. Het bracht haar succes, want, zoals ze vertelde bij Explore the North had ze nooit, zelfs in haar mooiste dromen, verwacht dat haar muziek haar naar Europa zou brengen en daarna op een lange toer door de Verenigde Staten zou sturen. Voor het publiek in de Waalse kerk was de artieste dus een vreemde en visa versa. Dat loste ze heel eenvoudig op. Ik zeg mijn naam en dan jullie jullie naam en dan was het gezelschap aan elkaar voorgesteld. Een briljante ijsbreker, eigenlijk heel simpel en dus heel charmant. Lekker vlot vloog Leigh uit de startblokken met ‘Either Way’ en met het wat rustigere tweede nummer ‘A Month or Two’ vroeg en kreeg ze al vocale ondersteuning van het publiek. Ee gewaagde zet die uitstekend uitpakte. Regelmatig had ze ook prima introducties zoals over ‘Double Shift’, waar zij twee banen had om de zaak financieel maar draaiende te houden in de relatie waar ze toen inzat en thuis een partner had die daar geen enkele waardering voor kon opbrengen. Dit rustige wat bozige nummer was uitstekend en was de opmaat naar het prachtige ‘As Sure As I’m Speaking’. Waarna het wat vlottere ‘Playing Chess’ volgde als aanloop naar het schitterende, rustige en gevoelige ‘Nine Lives’. Odie Leigh overtuigde met haar mooie gitaarspel, maar ook haar fijne gevoelige zang. Ze heeft een stem voor die oude folk die ze als inspiratie gebruikt. Op momenten doet deze denken aan een krachtige versie van de zang van Britse folk legende Charlie Dore. ‘Chutes & Ladders’ verhaalt over een ontmoeting met een man die indruk op haar maakt in New Orleans, waarin ze het onvermogen proeft om deze relatie op waarde in te schatten wat er nou eigenlijk in hem speelt en in hoeverre ze hier iets van kan verwachten. Weer een mooie introductie. Tekstueel vallen twee dingen op. In haar tekst, zoals in dit nummer, maar wie meer werk van haar beluistert komt het vaker tegen speelt roken een belangrijke rol en herhaling van tekst komt ook vaak voor. In dat eerste mag ze meer variëren, dat tweede gebruikt ze uitstekend, want elke keer dat ze een bepaalde strofe herhaalt doet ze dat met een andere intonatie, waardoor ze echt een emotie kan opbouwen. In het vlottere en prachtige ‘No Doubt’ is het juist het onvermogen om te veranderen dat erg mooi wordt gebracht met zo’n opbouw in herhaling en even fraai is dan het krachtige, maar gevoelige, ‘Crop Circles’ om dan uiteindelijk met de mooie meezinger ‘Take Back’, een nummer over hoe je soms tijd verspilt aan zaken die dat achter af niet waard bleken, zoals misgelopen relaties en je dan eigenlijk die verspilde tijd terug wil nemen, te eindigen. Erg fraai zong het Explore the North publiek mee in dit nummer in een vergeefse poging om deze tijd terug te halen. Verspilde tijd telde echter niet voor dit optreden. Een hele fijne zangeres die nu en dan zich wat ongemakkelijk in de schijnwerpers leek te voelen met haar toehoorders die aan haar lippen hingen, misschien nog wel het meest nadrukkelijk in beeld gebracht door de jonge man die na het optreden naar haar toestormde om de complimenten over te brengen, nauwelijks uit zijn woorden kwam en hakkelend weer afdroop. Odie Leigh was ontwapenend prachtig en de tijd meer dan waard, sterker nog, die was eigenlijk te kort. Ze has maar geen merch mee gebracht, want ze dacht dat toch niemand die zou kopen. Zonde, de hele kerk had ongetwijfeld haar werk meegenomen naar huis.
Ontwapenende liedjes over onvermogen bij Odie Leigh
