LEEUWARDEN – Op een festival als Welcome to the Village is veel prachtige muziek te zien, maar ook veel gecompliceerde muziek. Gelukkig is er ook een countergewicht. Wie toe is aan iets gewoons kan uitstekend terecht bij The Klittens. Niet te moeilijk doen, vijf dames op het podium en gewoon ouderwets lekker spelen, zonder dat we ons zorgen maken of het soms schuurt, integendeel, dat wordt omarmt. Het motto van het vijftal is dan ook “untrained and unbothered”. Zangeres Yaël Dekker, gitaristen Winnie Conradi en Katja Kahana, Sofie Ooteman op bas en Laurie Zantinge op drums maken alternatieve punk, fuzzpop, indie pop of geef er maar een naam aan, het is belangrijker dat je luistert of meezingt als het vijftal met een lekkere attitude op het podium staat en onverstoorbaar hun liedjes eruit gooien. The Klittens kennen vooral in Amsterdam al een grote populariteit in de indie scene, maar het stel heeft de lat hoger gelegd. Een eerste single is al verschenen bij een gerenommeerd en hip Brits label en in Nederland verschenen korte tijd geleden het album ‘Citrus’ als vervolg op een aantal in 2020 uitgebrachte singles. Het resulteerde al in tal van mooie optredens en voorprogramma’s en het is duidelijk dat de ambities hoog zijn. Dat maakte het vijftal op het podium Jeth in Neushoorn Café tijdens Welcome to the Village meer dan waar. Onmiddellijk was daar het erg mooie en dromerige ‘Manic Dixy Dream Girl’. The Klittens heeft de gave om met een lekkere vrolijke uptempo beat, serieuze zaken aan de kaak te stellen. Aan de ene kant wordt je uitgenodigd om te luisteren, aan de andere kant aangemoedigd om te dansen. Een mooi gitaar intro is de inleiding voor ‘Canned Air’, dat rustig was en mooi twee stemmig werd gebracht. Niet alle liedjes, mar regelmatig werd één van de nummers kort maar accuraat geïntroduceerd, zoals bijvoorbeeld ‘Herkenbosch’, de geboorteplek van één van de bandleden die met veel rauwheid werd gebracht en waar niet veel te vinden was voor een indie artiest in wording. Na het weer rustige ‘Benson’ was ‘Pristine Blue’ vlotter en had de band duidelijk het zwaartepunt in het midden gelegd bij deze prima setopbouw, want ook ‘Bleeding Gums’ was prachtig met een mooie felheid met mooie rollen voor gitaristen Winnie Conradi en Katja Kahana. Een liedje dat de tandarts belt, want je mond staat op instorten en je moet echt beter poetsen. Het is een metafoor voor je slecht voelen met allerlei mensen die je trachten op te peppen en het eigenlijk alleen maar beroerder maken, want je blijft je slecht voelen. Een nummer met wat ruimtelijkheid dat erg goed bevalt en waarin ook de zang van Yaël Dekker mooi op zijn plaats valt. Langzaam gaat ook de gemiddelde snelheid van het concert omhoog. ‘Acid Violet’ is al een stuk steviger en ook het nog niet uitgebrachte ‘Badlands’ is er mooi met goed baswerk van Sofie Ooterman, die recent een naar het buitenland vertrokken bandlid is komen vervangen. Lekker en robuust eindigt het met ‘Hold My Beer’, waarin het tempo prima werd gedragen door Laurie Zantinge. Het enthousiaste publiek wil eigenlijk wel meer van deze ongecompliceerde zoetenij, maar helaas. Gelukkig zijn er ook voldoende gecompliceerde zoetenijen nog te consumeren op Welcome to the Village.
Ongecompliceerd rocken met The Klittens in Jeth
