GRONINGEN – Het voorprogramma, de band Larkin Poe weet precies wat voor kansen dat geeft. Immers als voorprogramma van Elvis Costello ging menig deur voor hen open. Die kans bieden ze nu aan de Noord-Ier Ryan McMullan. Een prettige en uitstekende singer songwriter, wiens wiegje stond in Portaferry, maar die tegenwoordig Belfast als uitvalsbasis heeft. Niet helemaal een nieuw gezicht in Groningen waar hij eerder optrad, maar in Spot / De Oosterpoort greep hij de kans aan om zich opnieuw aan een groot publiek voor te stellen en ze met enige overredingskracht te wijzen op de mogelijkheid om vooraf in te tekenen op zijn debuutalbum ‘Redesign’, dat aanstonds zal verschijnen. Iemand die op amusante wijze, en met veel rust en aandacht, als onderhoudende causeur zijn liedjes introduceerde, waardoor hij op een heel prettige wijze een mooie leidraad in zijn optreden had. Muzikaal, solo met alleen gitaar, overtuigde hij ook, Al in het eerste liedje ‘In the Back of My Mind’, wist hij rustig een hele fijne intensiteit op te bouwen met zijn prima zangstem die tegelijkertijd warm in het gehoor klonk, maar toch net een fijn ruw randje had, waardoor het er lekker werd in geschuurd. McMullan staat dan wel vlak voor het uitbrengen van zijn eerste album, maar aan alles is te merken dat hij al de nodige podium kilometers heeft gemaakt. De kalmte waarin hij toewerkte naar de nummers, de prima songwriting en zijn algehele podium aanwezigheid, waarbij hij de zaal stil kreeg en zelfs Groningen complimenteerde voor de aandacht die ze voor hem als voorprogramma hadden. De mooie opbouw van zijn set list wees hier ook op. Na de opening werd het heel fijn met ‘Some Kind of Perfect’ dat aanvankelijk in dezelfde versnelling zat, maar allengs die vaart opvoerde en daarmee de basis legde voor de grote impact die ‘Letting Go for a Little While’ had. Een indrukwekkend nummer dat een mooi vervolg kreeg met ‘Real Love’. ‘Real Love’ is een fijn voldaan rustpunt aanvankelijk, dit nummer dat hij normaal zingt met Niahm Dunne, maar ook een liedje dat steeds meer gedrevenheid kreeg en daarmee er op wees dat je niet op je lauweren moet rusten in de liefde. Verrassend, maar prima was de Prince cover ‘Purple Rain’ en nu hij toch muzikaal over de plas zat volgde ‘The Streets of New York’ een prachtig nummer van de Wolfe Tones. Een indrukwekkende vertelling over de drommen aan Ieren die scheep gingen naar New York op zoek naar een beter leven. Na New York ging hij verder met ‘Belfast City’ een ode aan zijn eigen stad met een lekkere vaart erin. De gitaar ging aan de kant en Ryan McMullan stapte voor de laatste keer voorwaarts om zijn optreden af te sluiten met de traditional ‘The Lakes of Pontchartrain’. Een muisstille Oosterpoort laafde zich aan ieder woord dat van zijn lippen kwam in een stilte die respect voor de zanger die het aandurfde om dit te doen uitdrukte. Een heel fijn optreden van Ryan McMullan die als het nieuwe album uit is, hopelijk ook eens onder eigen paraplu nogmaals en uitgebreider zich kan presenteren. Dit optreden gaf daar zeker aanleiding toe.
Onderhoudende causeur Ryan McMullan brengt prima liedjes
