WESTEREMDEN – De gelukkigen die al bij de soundcheck van Christien Oele en Reyer Zwart van Van Wyck voor het optreden in de Roodehaan in Westeremden paraat waren, hadden al moeite een traantje te bedwingen. Terwijl beide artiesten nog even wat dingetjes met de geluidsman aan het uitproberen waren gaf de gastheer al aan dat hij een zakdoekje nodig had en adviseerde hij om toch even te zorgen dat je als bezoeker die paraat had. Een heel terecht advies want in de ingetogen emoties van dit duo, normaal is de band wat groter, ligt zoveel pijn en vooral herkenbaarheid dat het je wel moet raken. Het Nederlandse Van Wyck excelleert op on-Nederlandse wijze in een genre dat vooral in de Verenigde Staten op enorm hoog niveau wordt bedreven onder de aanduidingen indie-folk of alt-folk, maar waar de band eigenlijk niks voor onderdoet. Het vertellen van droeve, pijnlijke levensverhalen en gebeurtenissen op een muziek die wortelt in de Americana. De nadruk op het verhaal, maar ook muzikaal fantastisch ingevuld. Met het debuutalbum ‘Average Woman’ was de band rondom frontvrouw Christien Oele al een sensatie en daarna zijn daar nog de prachtige albums ‘Molten Rock’ en ‘God is in the Detour’ bijgekomen. Voor al die albums werd er ook een optreden bij Roodehaan op het programma gezet. Eerst met een band van vier, toen met drie, nu als duo, maar Oele beloofde dat voor optreden nummer vier het aantal mensen op het podium weer omhoog zou gaan, hoewel een klein intiem concert met weinig verlichting, zodat iedereen ongezien kan snotteren, een vrouw met een gitaar en haar levenservaringen. Het kon minder zeggen ze op het Hogeland van Groningen dan, Reyer Zwart heeft echter als gitarist, bassist en pianist een belangrijke muzikale rol in het geheel om de sound van Van Wyck vorm te geven, dus ook zijn aanwezigheid was meer dan welkom in dit fraais, dat met Zwart op bas van start ging met het rustig verhalende ‘Lead Me On’. Vaak maakte Oele het makkelijk om emotioneel te investeren in de liedjes met een korte inhoudelijke introductie. Iedereen kent wel dat feestje waar je eigenlijk niet heen wil en als je er bent, wil je niets liever dan verdwijnen. Voor Oele was dat toen ze zich terugvond op een techno dansvloer in een club in Berlijn en ze zong er fantastisch over in ‘Caroline’s Anatomy’ dat als eerste van vele hoogtepunten in de boeken ging. In het zorgvuldige, daar had ze iets meer mogen loslaten, ‘The Garbagemen’ mengde ze fascinaties voor John Wayne en Amsterdamse vuilnismannen. Op veel van de songs deze middag speelde Oele gitaar, maar op ‘Make of Me’ was er alleen een begeleiding van Zwart. Dat gaf de zangeres de vrijheid om haar expressiviteit te tonen in haar handgebaren die prachtig de emotie in het lied begeleiden en de zang versterken. Een nieuwe plaat is alweer in de steigers gezet en daarop komt waarschijnlijk ook ‘The Way Out’ waarop toch een robuustere en zwaardere sound hoorbaar was, hoewel de ingetogenheid hier niet onder had te leiden. ‘Maybe, Maybe Not’ vlotter met en steeds groter worden intensiteit en het prachtige ook wat stevigere ‘Walk on Water’ waren verder nog hoogtepunten voor de pauze, waarna het duo verder ging met het mooie ‘High School Gym Wall’. In dat nummer gaat het over de traditie in vooral Mexico om overledenen te eren met een muurschildering. Een prachtig gegeven dat schreeuwt om een liedje en dat nu ook gekregen heeft. Na de pauze bleef de diepgang groot in bijvoorbeeld het in een droom tot haar gekomen ‘My Sweetheart’, één van de nummers waarin Oele echt kon laten horen hoe meeslepende en mooi ze kan zingen en kippenvel vanzelfsprekend is. In het midden van die tweede set werd het super gevoelig met ‘Your Favorite Tune’, heel persoonlijk als ode en herinnering aan een overleden vriendin en mocht Zwart volgende keer niet kunnen, in het solo gespeelde ‘Molten Rock’, dat heerlijk traag was bewees Oele dat aan te kunnen. Het einde van het optreden was fantastisch. ‘The Rock Steady Creeper’ dat rustig folky begon, maar met een mooie ontwikkeling steeds robuuster werd was een fantastisch laatste nummer en het toegift ‘Average Woman’ was een prachtige en sensibele afsluiting. Eigenlijk maakt het niet uit of Van Wyck nu met vier man of solo op de plankne staat, wat uitmaakt is dat ze er staan en zo prachtig hun liedjes spelen met die mooie verhalen waarin iedereen zich kan herkennen. Het is altijd om te huilen zo mooi.
Om te huilen zo mooi bij Van Wyck
