GRONINGEN – In de kelder van een hoerenhuis in een oud mijn stadje, waar tegenwoordig de mijnwerkers hebben plaatsgemaakt voor hippies nam Laura Stevenson haar nieuwe album op. Met dat nieuwe album komt ze naar Groningen in een toer waarbij de Amerikaanse nagenoeg heel Europa aan doet. Op het podium de nieuwe Laura Stevenson die voor het nieuwe album en in haar nieuwe leefomgeving haar zelfververzekerdheid terug vond. Een heel boeiende artieste die op 11 juni in Vera niet in de kelder staat, maar gewoon op het hoofdpodium.
“Ik hou er van myself in veel verschillende richtingen te pushen”, vertelt Laura Stevenson als we het hebben over hoe haar sound zich van punk en rock in de richting van de powerpop ontwikkelde. “Vaak doe ik dat met een bedoeling, maar soms komt ook iets toevallig tot stand zonder dat ik me er bewust van ben. Ik hou van heel veel verschillende soorten muziek en dat komt tot uiting in mijn liedjes. Door het spelen met een volledige band, wat ik nu al langere tijd doe, heb ik geleerd om liedjes te schrijven voor meerdere muzikanten en instrumenten. Ik kan nu liedjes zo construëren, dat ik de basgitaar en de drum kan inpassen. Ook op die manier blijft mijn muziek zich veranderen.”
Het begin van de muzikale loopbaan van Laura Stevenson ligt al veel eerder. “Ik was nog heel erg jong, maar mijn moeder zorgde ervoor dat ik al piano les had. Ik was nog heel erg klein en zat achter de piano om melodieen te spelen. Dat vond ze belangrijk. De beide ouders van mijn moeder waren muzikant en aangezien ik de enige van de vier kleinkinderen was die hun muzikaliteit had meegekregen focuste mijn moeder zich er erg op dat ik bleef spelen zelfs tot en met Highschool. Mijn laatste pianoonderwijzeres was erg duur, maar omdat ze zelf ook alleenstaande moeder was en wist dat wij ook geen geld hadden om zomaar te verbrassen gaf ze mijn moeder een goede deal. Dit zorgde er wel voor dat ik me heel erg schuldig voelde als ik niet oefende,” bekent Laura Stevenson.
Dankzij deze aanpak had Laura Stevenson al jong een stevige muzikale basis, waarop ze haar eigen weg kon gaan. “Het was een heel erg langzaam proces tot ik mij realiseerde dat ik van de muziek mijn loopbaan kon maken. In het begin schreef ik alleen maar liedjes in mijn eentje en voor mezelf. Daarna speelde ik ze wel eens voor vrienden die muzikant waren en die stimuleerden me weer om voor een groter publiek op te gaan treden, bijvoorbeeld een huisconcert of zo iets. Het was eigenlijk pas toen ik Mike, mijn huidige bassist en verloofde, ontmoette toen ik 23 was en hij me stimuleerde om mijn eerste album op te nemen dat het echt serieus werd. Ik had het geluk dat ik vrienden had die bij kleine platenlabels werkten die intresse haddden om mijn muziek te publiceren. Ik ben gewoon platen blijven maken daarna. Ik vind het vreselijk om te zeggen dat het me gewoon overkwam, maar zo gebeurde het wel. Ik had met mijn muziek nooit geen grote plannen of belangrijke doelen om na te streven, ik hou er gewoon van om liedjes te schrijven.”
Een mooi onderwerp om nog eens even dieper op in te duiken. Haar vrolijke poppydeuntjes gaan niet samen met haar donkere teksten. Een sterk contrast dat vervreemdend, maar erg mooi werkt. “Er is geen specifieke formule die ik heb om mijn liedjes te schrijven. Soms heb ik de accoorden eerst, een andere keer de melodie of is het de tekst die de melodie weer vormt. Een andere keer zijn het elementen van verschillende liedjes die samenvallen en waaruit patronen ontstaan en vocale klanken die weer woorden worden. Het gaat altijd weer op een andere manier. Verder ben ik niet een veelschrijver. Ik doe er betrekkelijk kort over om een liedje te schrijven, maar zo vaak schrijf ik niet. Ik moet niet het gevoel hebben dat ik de liedjes eruit moet persen. Als ik me niet totaal geïnspireerd voel, ga ik wat anders doen. Ik bewaar dat idee dan voor de toekomst om er nog eens op terug te komen of ik gooi het gewoon weg. Mijn onderwerpen zijn altijd in verband met iets persoonlijks. Ik kan geen fake verhaal schrijven, hoewel dat af en toe wel van pas zou komen.”
Voor haar nieuwe album verruilde Laura Stevenson het drukke New York voor de rust van Hudson Valley. Toch blijft New York een belangrijke invloedbron in haar werk en loopbaan. “Ik kom uit Long Island, een buitenwijk van New York City. In mijn jeugd reed in in een half uurtje met de trein naar Manhatten. Het was eenvoudig om met vrienden naar optredens te gaan of met mijn moeder en zus naar Broadway opvoeringen. Ik heb ook , nadat ik 20 was geworden, lang in Brooklyn gewoond en daar was je omringt met kunstenaars en artiesten. Heel veel jonge creatieve mensen. Veel van mijn liedjes die ik toen schreef gingen over isolatie en je overweldigd voelen door daar te leven. Ik verstopte mezelf in een kleine kamer van een klein appartement in plaats van er op uit te gaan en alles te beleven wat er te beleven viel. Ik ben uiteindelijk verhuist naar een plaats zo’n 140 kilometer noordelijk van Nw York City zo’n drie jaar geleden en dat heeft me erg goed gedaan. New York kan erg claustrofobisch zijn. Ik ben blij dat ik er heb gewoond, maar ben ook blij dat ik nu ergens anders woon.”
Dat ergens anders is dus in een 19de eeuws gebouw in Hudson Valley dat in de tijd dat het een cementmijn stadje was diende als het plaatselijke bordeel. De publieke dames en de mijnwerkers hebben plaatsgemaakt voor een hippiegemeenschap. In de kelder van het gebouw heeft Laura Stevenson nu een studio. “Het is een super inspirerende omgeving. We gingen naar Hudson Valley om op te nemen met Kevin McMahon, die ook gewerkt had met Frightened Rabbit en Titus Andronicus. We waren allemaal erg opgewonden en verheugd dat we mochten werken met McMahon. Gedurende de opnames in dit landelijk gebied voelde ik me zo relaxed. Het is eigenlijk vlak bij mijn familie, zodat ik ze vaak kan opzoeken, maar ook een compleet andere wereld waar ik me thuis voel.”
In deze andere wereld met een welhaast andere Laura Stevenson kwam haar nieuwe album ‘Cocksure’ tot stand. “Ik denk dat het goed is voor een artiest om meer zelfvertrouwen te hebben en beter in je vel te zitten. Dat houdt niet in dat ik geen twijfel meer ken, dat zal wel nooit gebeuren, maar ik heb meer de moed om mijn creativiteit verder uit te diepen. Ik ben niet meer zozeer mijn eigen censor als hiervoor. Dat is goed voor een artiest. Voor het opnemen van ‘Cocksure’ was het doel om gewoon een heerlijke positieve tijd in de studio te hebben. Voor de opnames heb ik heel nauw met de band samengewerkt, zodat we in de studio alles live konden spelen en het veel energie bevatte. Het moest een document worden van hoe we samen spelen. Ik ben er blij met het resultaat. Het is meer consistent als mijn vorige platen. Het vloeit beter. Er zijn maar weinig rustige momenten, maar die hebben wel veel impact. Ik ben erg trots op het album.”
Het is tijd voor de laatste voorbereidingen. Eerste vliegt Laura Stevenson naar Italië en vandaaruit doet ze Kroatië, Oostenrijk, Tjechie aan, vandaaruit gaat het via Duitsland naar Scandinavië. Vervolgens naar een optreden in Rotterdam, via Portugal naar Groot Brittanië en dan op het einde van de toer naar Amsterdam en op 11 juni Vera, waarna een intensieve maand met een optreden in Parijs en een show in Oostenrijk wordt afgesloten. “Ik ben zo opgewonden om op al die plekken te komen waar ik nog nooit ben geweest en deze nieuwe liedjes te spelen en zien hoe mensen er op reageren. Ik ben net terug van een toer door de Verenigde Staten. Dat was zo cool. Mensen zongen zelfs de minder bekende liedjes van ‘Cocksure’ mee. Het maakte het zo speciaal.” Het publiek in Vera is gewaarschuwd. Meezingen wordt bijzonder gewaardeerd.