GRONINGEN – Nebula, het kwartet bestaande uit Austėja Žvirblyte, Yaşar Kan, Stanimir Lambov en Aleksandar Škorić werd door de organisatie van het prachtige festival The World We Live In omschreven als een kwartet dat diep duikt in de wereld van de sound-alchemie. Deze wereld wordt verkent met vrije improvisatie en spontane composities. Nebula maakt muziek die weliswaar verwant is aan de jazz, maar zeker niet alleen schatplichtig aan deze stroming. Het zijn vrije geesten die elkaar ontmoeten op het podium en hun fantasie laten gaan waar ze elkaar omarmen en even later ook weer ieder hun eigen weg gaan. Geen gemakkelijk behapbare muziek, maar meer een ervaring die je fysiek moet onder gaan en die eigenlijk ook alleen bestaat bij de gratie van het moment, de aanwezigen en het podium. Voorop dat podium lag trompettist en vocalist Austėja Žvirblytė. Hoewel ze al een poos leeft en werkt in Groningen is deze Litouwse iemand die zich ook in haar geboorteland al op een gevestigde reputatie mag verheugen. Op haar zeventiende raakte ze als zangeres toevallig in Oostenrijk in de ban van de trompet. Een toevallige ontmoeting op straat, een onbekende die haar een instrument aanbood, het leek als of de planeten op een lijn stonden en dit was voorbestemd, evenals dat ze door haar vader in staat werd gesteld om bij Vytautas Ramančiūnas les te nemen. Afkomstig uit een muzikale familie, begon Žvirblytė al jong met zingen en na het afronden van haar studies in Litouwen trok ze naar Groningen om daar verder zich te bekwamen. Daar leerde ze ook de leden kennen van haar Austėja Žvirblyte Group en van Nebula. Yaşar Kan is een zeer bevlogen basklarinetist die onder andere ook speelt in Farbenfroh, Stanimir Lambov is een flamboyante Bulgaarse gitarist, die al jong in eigen land succes vierde en Aleksandar Škorić een begeesterde Servische drummer die eerder met onder andere de legendarische saxofonist Charles Gayle in een trio zat, maar ook samen met klarinettist Alex Simu speelde. De nummers die Nebula speelt ontstaan haast ter plekke. Met de zangeres op de grond, even later gevolgd door de gitarist ben je getuige van het ontstaansproces. Je merkt dat het kwartet goed op elkaar is ingespeeld en er zijn zeker ook vaste ijkpunten, maar het spontane kun je ook merken door te observeren. Žvirblyte die de trompet klaar zet en wacht op haar kans, die vervolgens niet komt en even later dan alsnog kan invallen. Er werden een aantal stukken gespeeld die alleen op dat moment kunnen bestaan. De stem van de zangeres is fraai, haar trompet spel uitstekend. Lambov voert met zijn gitaar vaak de boventoon, maar duikt dan weg om met zijn pedalen extra lagen toe te voegen aan andermans spel. Kan is de stille kracht van het gezelschap, die misschien niet altijd op de voorgrond staat, maar wel een belangrijke bijdrage in de sound heeft en de stuwende drums van Škorić die de maat geven of al solerende de show steelt. Is het altijd mooi, nee, dat niet. In het spontane missen ze elkaar ook wel eens of blijven te lang hangen op een punt, op andere momenten is het prachtig en weten de vier inderdaad te toveren. Soms schettert het teveel, terwijl juist op de momenten dat ze de rust op hun aantreffen het meer beklijft. Nebula is echter altijd intrigerend om dat niemand weet war ze de volgende minuut muzikaal zullen uitkomen. Het is muziek zonder grenzen, met het opzij zetten van idealen en voorgenomen doelen. Het blijft altijd proberen en zien waar je terechtkomt.
Nebula zoekt de magie in de muziek
