LEEUWARDEN – Een feestje bouwen, daar was alle reden voor tijdens Welcome to the Village in Leeuwarden. Niet alleen leverde het festival prachtige momenten op, maar ook Mattias De Creane, saxofonist van niet alleen Nordmann, maar ook MDC III vierde zijn verjaardag. In de prachtige spiegeltent had hij zijn kompanen van MDC III, de drummers Lennert Jacobs (The Germans, Hong Kong Dong) en Simon Segers (De Beren Gieren, Black Flower), meegenomen om het einde van zijn leven als twintiger en zijn eerste schreden als dertiger de nodige kracht bij te zetten. Dat lukte glansrijk. MDC III was muzikaal één van de meest interessante bands van het festival. In hun muziek verbinden ze vooruitstrevende jazz met jungle grooves, een vleug rock en de nodige psychedelica wat beklijvende en indrukwekkende stukken opleverde. Compleet instrumentaal en lang uitgetrokken om maar goed de tijd te nemen om de emotie en het beeld te schetsen in verrassende klanken. Het Vlaamse gezelschap ging van start met ‘Tinnit’. Met rubberen slangen met daaraan een mondstuk schiep De Creane een sound, waar beide drummers op ingingen en dat heel kalme begin stevig uitbouwden, met voortreffelijke tempowisselingen, wat het boeiend maakte. De muziek van MDC III is donker en ritmisch. De drums bouwen prachtige ritmes op, waar dan de saxofoon, zoals in ‘Schtatisch’ sterke accenten op kan plaatsen. Het experiment wordt niet geschuwd, maar juist als goede vriend omarmd. In ‘The Ritual’ zetten Lennert Jacobs en Simon Segers een sterk en drijvend ritme neer, waarop De Creane fel een antwoord heeft met zijn saxofoon. Nu en dan mis je net iets meer uitleg. Charmant en beleefd neemt de jarige job nu en dan het woord tussen de nummers door, maar dat wordt eigenlijk nooit inhoudelijk. Op deze manier wordt er wel ruimte gelaten voor de eigen interpretatie van de luisteraar van wat hij hoort, maar af en toe mag dat best worden ingekleurd door de artiest. Duidelijk is ook dat het experimentele karakter van de muziek van MDC III geen allemansvriend is. De helft van het publiek gaat helemaal op en laat zich verdwalen in de klankenjungle die het trio schept en anderen kijken het aan en vervolgen hun weg. Een mooie eigenwijsheid en compromisloosheid van dit trio die in een fraaie opbouw van hun set aanvankelijk heel ruimtelijk ‘Bells’ opzetten, dat intens is en waarbij de stem van De Creane als instrument wordt gebruikt en je een strijkstok nodig hebt om te drummen. De afsluiting ‘Killer Sushi’ dat in een enorm hoog ritme wordt gespeeld en waarbij de sax van De Creane met de nodige dreiging kracht bij zet aan dit laatste nummer. Een prachtig optreden, voor hen die experimentele instrumentale cross-over jazz op hoog niveau kunnen waarderen.
MDC III is heerlijk eigenwijs en compromisloos
