APPELSCHA – Nog een maandje, dan komt het nieuwe album ‘Changing Lanes’ van Maurice van Hoek uit. Zijn eerste sinds mensenheugenis en zijn derde in totaal. De laatste jaren was Van Hoek vooral actief in de begeleiding van anderen, zoals de laatste tijd het Friese talent Boaz, maar dan dreigt toch ondergesneeuwd te raken dat deze Rotterdammer toch ook een meer dan verdienstelijk artiest onder eigen naam is. Als de plaat in de platenzaken ligt, zal Van Hoek zijn all-star ensemble bijeen roepen en het land door trekken, waarbij het jammer is dat Zwolle het noordelijkste puntje van de toer is. Voor het zo ver is kwam hij solo nog even warmlopen in het Kunstcafé in Appelscha om zijn gitaren nog even te testen en van sommige liedjes de roest af te kloppen, terwijl anderen voor het eerst vanaf een podium klonken. Het Kunstcafé had dan ook van heinde en ver bezoekers getrokken waaronder fans, familie en vakgenoten, maar ook mensen die het risico durfden te nemen en daarbij verrast werden door een uitstekend, soms gevoelig op andere momenten vermakelijk optreden, met steeds die prachtige op de Americana geënte liedjes van Maurice van Hoek. De goedgemutste Van Hoek kreeg een warm bad. Het ophalen van zijn gitaar om hem nog even achter het podium te stemmen, deed de klaplustigen al in applaus uitbarsten, maar even laten mocht die ovatie als nog voor ‘It Takes Two to Tango’, een krachtig openingsstatement, dat mooi en intens was en de stemming zette. Na deze paukenslag nam Van Hoek mooi de afslag rustig en gevoelig via ‘Traveling Man’ en vooral het samen met Bertolf geschreven ‘Empty Without You’, een liedje over zijn partner die al vroeg het bed uit moet om kinderen te gaan onderwijzen. Als Van Hoek dan nog even blijft liggen, voelt de dag zo leeg zonder haar. Een heel fijn hoogtepunt om direct daarna een, eveneens met Bertolf gecomponeerde, ode aan zijn dochter en het vaderschap te brengen in ‘I Don’t Know If I Can’ waarmee hij tempo weer wat oppikte. Het zijn niet alleen de fijne dingen in het leven die Van Hoek inspireren tot mooie songs. Een relatie die je het liefst wil vergeten, maar die zo pijnlijk was dat hij je blijft achtervolgen gaf de bouwstenen voor het fenomenaal mooie ‘Keep You of My Mind’. Geluidsman Steve werd gevraagd om wat reverberation, schoof de schuif flink open, maar had een scherp oor en constateerde dat dit toch wat te fors was en corrigeerde direct. Een puntje om even goed door te nemen in de soundcheck. In zijn werk combineert Maurice van Hoek tal van stijlen uit de grote pot die we Americana noemen. Soms wat countryachtig, dan weer wat folky, maar vooral de bluegrass was duidelijk hoorbaar. Tony Rice is daarbij een voorbeeld en als ode aan de man speelde de Rotterdammer ‘The Church Street Blues’ wat een nummer is dat een grote invloed heeft gehad op het genre en op veel gitaristen. Het optreden ging voor de pauze nog de geschiedenisboeken in van Appelscha, want hij sloot af met ‘May I Have This Dance’, dat de eerste keer vanaf een podium klonk. Direct na de pauze opende het prachtig met ‘Changing Lanes’. Een rustige verhalende song, met een krachtig refrein, wat het vaart gaf om even later met ‘Losing My Mind’ nogmaals de aantekening hoogtepunt af te dwingen. Van Hoek heeft de laatste tijd weinig zelf opgetreden, maar steeds in bands. Hij was dan ook redelijk zenuwachtig en dat speelde hem soms parten, maar het werd steeds charmant en met zelfspot opgelost en daardoor innemend. De aankondigingen waren fraai en inhoudelijk. Voor ‘Old Enough to Know Better’ kroop hij achter de piano om zijn hele leven in drie minuten door te nemen in een prachtig lied en hij bleef daar voor het sterke en rustige ‘Sweet Morning Dew’ over de indrukken die een ochtendwandeling door het park op hem maakten, ook een primeur en een nummer waarin ook zijn goede zang tot uiting kwam. Hierna begon Van Hoek steeds meer het publiek te betrekken. Meezingen in ‘Sweap Me of My Feat’ en de vraag of er nog verzoekjes waren ter afsluiting. Met een zaal vol fans, familie en vakgenoten leverde dat een waslijst op. Drie daarvan honoreerde de zanger waarvan vooral ‘Last Light’ eigenlijk niet afhankelijk moet zijn van een verzoekje, maar dit prachtige nummer hoort als eerste op de setlist te worden geschreven. Over een maandje, album onder de arm, gitaar in de hand en bandleden op sleeptouw gaat Maurice van Hoek op toer. Het warmlopen is klaar en hij is in topvorm bewees hij in het Kunstcafé Appelscha. De meezinger ‘I’ll be on My Way’, was dan ook een passende afsluiter. Speur de agenda na van het plaatselijke popgebeuren voor de naam Maurice van Hoek.
Maurice van Hoek loopt warm in het Kunstcafé
