Marten de Paepe is het nieuwe jaar goed begonnen met het uitbrengen van zijn album ‘Alles naar de Stort’. Dit Nederlandstalige album werd in zijn eigen stad Utrecht in januari ten doop gehouden met een optreden in Theater Aluin met verder een aantal optredens in den lande, waarbij helaas de weg naar het Noorden niet gevonden is. Het album gaf daar best aanleiding toe. Het is een bedaard, wat dromerig album, met de mooie teksten van Marten de Paepe. Het is alweer zijn vierde album, hoewel de eerste drie in een paar jaar tot stand kwamen en daarna stiller werd op het albumvlak. Zes jaar om precies te zijn, tijd die De Paepe ten baat heeft genomen om te rijpen als mens en songwriter. Zelf kenmerkt de artiest deze plaat als de definitieve stap naar volwassenheid, ondanks al de gevorderde leeftijd die bijna bij de 40 gaat aankloppen. Het zijn mooie kleine liedjes. Liedjes waarin het verhaal voorop staat en om de boodschap zo duidelijk mogelijk over te brengen, liedjes in zijn moerstaal. In het verleden zong hij in het Engels en werd zijn werk vaak gekarakteriseerd als lief. Nu de overstap naar het Nederlands en is het lieve weg voor de melancholie en het retrospectieve. Een man kijkt terug op leven en relaties en concludeert dat er veel kan worden weggegooid om in zijn toekomst ruimte te scheppen. Het album kondigt zijn komst aan met percussie om dan te beginnen met de titelsong. Nog één van de vluggere nummers van het album. Een fraaie conclusie in dit nummer dat het tijd is om er een streep onder te zetten en zonder spijt verder te gaan, maar af en toe toch die herinnering aan de mooie tijden. De stem van De Paepe is licht omfloerst en toch helder en prima verstaanbaar. De zang is dromerig en aangenaam. ´Wij komen niet op TV´ is traag en mooi, met wat pit door fraai gitaarwerk, zoals meer liedjes zo wat peper krijgen. Op het album laat De Utrechtenaar zich bijstaan door een aantal rasmuzikanten die in de Nederlandse muziekindustrie hun sporen hebben verdiend. Het zijn individueel prachtige kleine liedjes. Mooie teksten kenmerken het album. Bezwaar is wel dat doordat nagenoeg alle liedjes toch wel rustig zijn en redelijk kort waardoor de grenzen tussen de liedjes wat vervaagt. Nu en dan had iets meer aan kadering gemogen door een wat grotere variatie aan tempo. Het blijft echter met mooie songs als ‘Straattoneel’ of ‘Dichtbij’ een erg mooi album. ‘Straattoneel’ is een oproep om gebroken banden te herstellen en zo zijn het vaak heel persoonlijke zaken die Marten de Paepe aan de orde stelt, waardoor ook weer een universele boodschap wordt gegeven, waar een ieder uit kan putten. Mooiste nummer, ook met de meeste muzikale ontwikkeling is ‘Dichtbij’ met als goede tweede ‘Morgen Dekken we de Tafel’. Op de tweede helft van het album nog wat meer liedjes die vooruit kijken. ‘Bijna Thuis’ en ‘Nieuw Uitzicht’ doen hoop verrijzen uit de melancholie.
Marten de Paepe – Alles naar de stort
