WESTEREMDEN – Het was 7 jaar en 361 dagen geleden dat Marlene Bakker een optreden had moeten afzeggen op het toen nog in Roodehaan gevestigde podium Roodehaan. Wat in het vat zit, dat verzuurt niet, zelfs nu het podium is verhuist van Roodehaan naar Westeremden. De toen beloftevolle Engelstalige zangeres is inmiddels getransformeerd tot één van de meest vooraanstaande zangeressen van het Grunnegs Laid met haar prachtige album ‘Raif’. Vaak valt bij Bakker de naam van Ede Staal, maar in dit kader willen we nu graag eens een andere naam naar voren schuiven die haast vergeten is. Staal vierde zijn successen in de jaren 80, maar in de jaren 50, 60 en 70 was het Grunnegs een taal die dreigde te verdwijnen. Fundamenteel in het behoud daarvan was de Grunneger Sproak die met zijn visites het toneel in deze taal het legitimering gaf en zorgde voor het behoud. In veel schitterende toneelstukken was het de acteur Jo Suiveer waarvoor men kwam. Vele hoofdrollen speelde deze toneelspeler in eigen gebouw, maar ook in de provincie en ver daarbuiten. Marlene Bakker staat in die traditie. Op de schouders van Suiveer, Staal en al die anderen die het Grunnegs in leven hebben gehouden, zodat ook nu bands als Swinder, Steernvanger en Bakker deze liedjes in een taal zingen, die anders wellicht nog door wat ouderen in leven werd gehouden, voor het in loop der jaren zou uitdoven. In een naar pandemiemaatstaven uitverkocht Roodehaan ging Bakker van start met ‘Smilke’. Heel rustig, waarbij ze haar stem de tijd gaf om even te landen en in zijn comfortzone te komen, en bezwerend door het repeterende gitaarspel van Bernard Gepken bracht ze dit mooie lied. Met alles op zijn plek was de vertaling van een Tina Dico nummer in ‘Doe Waist Beter’ nog mooier en fijngevoeliger. Dat plaveide de weg voor ‘Golven’ dat als eerste hoogtepunt de kronieken in ging deze avond. In het lied beschrijft Bakker hoe ze als Groningse na jaren in Brabant te hebben gewoond weer thuiskwam, maar dat dit ook een gevoel van terug naar start gaf. Na deze gevoelige nummers was het tijd voor wat pittigers en dat kwam er met ‘Astoe t zain haarst’. Haar andere muzikale partner deze avond Reyer Zwart had het misschien wel het drukst, want hij rende van instrument naar instrument en na de piano en staande bas, was het nu de basgitaar die hij handen nam en later dit optreden volgde ook nog de akoestische gitaar. Mooi werden de meeste nummers geïntroduceerd met wat van de inspiratie voor het lied. ‘Heufd as helm’ is bijvoorbeeld een bewerking van een gedicht en gaat er over dat je af en toe wel de zorgen die op een ander drukken wel even wil overnemen om ze hoe kort ook een zorgeloos moment te geven. Het wachten werd in Roodehaan beloond met een primeur. ‘Oktober’ was in de gauwigheid niet eens echt geoefend, maar het trio maakte er een erg mooi en heel gevoelig lied van, dat bij de beste van deze avond hoorde. Met het album alweer uit 2018 is dit nummer hopelijk de heraut van een nieuw album. Vaak betrok Bakker prima het publiek bij haar show. ‘Witte Wieven’ was bijvoorbeeld een aanleiding om de schoonheid van het dorp Westeremden te benadrukken en te informeren of de dorpsbewoners ook wel eens het fenomeen witte wieven hadden aanschouwd. Wat zwaarder en prangender aangezet was het heerlijke ‘Te Nuchter’ over vastzitten in je eigen gedachten. Het was de aanloop na het erg mooie slot van het concert. ‘Waarkhanden’ was fantastisch en erg intens met een mooie progressie in het nummer, een kenmerk van meer van de liedjes die Bakker schreef vaak met Bernard Gepken en soms met Gerhardt Heusinkveld. Schitterend was ook ‘Raif’ met het thema van deze toer: “Elkenain het zien raif. Elkenain het zien tied.’ Iedereen heeft zijn eigen gereedschappen om in de hem toegemeten tijd er het beste van te maken. Prachtig gezongen een fantastische song. Met ‘Hai Hai’ was het voorlaatste nummer gekomen en heel passende sloten Bakker en Gepken, Zwart was klaar na ‘Hai Hai’, af met ‘Sloapliedje’, een heel gevoelig nummer over dat op bepaalde plekken de geschiedenis nog voelbaar is en dat de stemmen van degene die ons voorgingen nog in het gekraak van de muren klinken, net zoals de stemmen van al die artiesten die het Grunnegs hebben bewaard in die van Bakker terug klinken.
Marlene Bakker beloont wachten met primeur
