Amsterdam en vooral New York hebben hun sporen nagelaten op het nieuwste album van Marike van Dijk. De Nederlandse jazzsaxofoniste en componiste brengt tijd in beide steden door. Het is het derde album van Van Dijk die debuteerde met ‘Patches of Blue’ met haar Marike van Dijk Quintet en in 2015 met haar New Yorkse twaalf bandleden grote formatie kwam met ‘The Stereography Project’. Nu zoekt ze de samenwerking met de Amerikaanse songwriter Jeff Taylor en de Britse Katell Keineg die beide overigens hun inspiratie halen uit The City That Never Sleeps voor ‘The Stereography Project feat. Jeff Taylor and Katell Keineg’. Jeff Taylor, die op het album eerst aan de beurt is, blijkt in ‘Bastard’ het onechte kind dat Frank Sinatra en Tom Waits samen gehad hadden kunnen hebben als dat fysiek mogelijk was geweest. Met de intonatie van Sinatra en het geniaal ontregelende van Waits schittert hij in dit nummer en trekt dat door in ‘Organelle’, al even prachtig. Traditioneler is ‘It Swell’ dat weliswaar erg mooi is, maar niet die verrassende punch heeft van de eerste twee nummers. Dit gedeelte van het album is in New York opgenomen met haar Amerikaanse band waarin Van Dijk zelf als bandleider en altosaxofinist zich zelf nu en dan wegcijfert, maar toch erg mooi fijn werk leverde, ook in het laten schitteren van de zanger en bijvoorbeeld Manuel Schmiedel op piano in het prachtige ‘Paper Thin’, een nummer net zo gevoelig en breekbaar als papier. Het doel van deze samenwerkingen was uit de comfortzone te stappen en nieuwe muzikale wegen in te slaan. Geen traditioneel jazz of singersongwriter te maken, maar de limieten van genres uitdagen en overschrijden. Orchestrale Indie pop/jazz crossover is de term die Van Dijk zelf bezigt over haar album. Eclectisch. Dat past bij de componiste wiens belangstelling verder gaat dan jazz alleen en zowel in de popscene als in de klassieke wereld graag haar blik werpt. Hier kwam ze in aanraking met Jeff Taylor. Katell Keineg werd als participant aan het project aangedragen door producent Ruben Samama. Ook een ervaren songwriter uit het New Yorkse muziekwereldje. Met Keineg nam Van Dijk met een Nederlandse formatie op in Amsterdam. Haar stem is veel meer folky en past bijvoorbeeld prima in ‘At The Mermaid Parade’, waar haar softe folk contrasteert met een pittige blazerssectie. Is Taylor wat avontuurlijker, Keineg is een degelijke mooie zangeres, ook daarin is het een album met twee gezichten. In een nummer als ‘St Martin’ hoor je haar prachtige zang optimaal en ook in het theatrale ‘I Fell In Love With The World’ is ze geweldig op dreef. Een mooi discussie stuk voor de luisteraars deze tegenstelling. Veel mooie piano intro’s van Sean Fasciani vanuit Amsterdam. Keineg krijgt één nummertje meer dan Taylor de tijd om te overtuigen, maar dat heeft ze allang gedaan voor met ‘There You Go’ het album ten einde komt. Een prachtig idee dat in heerlijke muziek heeft geresulteerd, waarin niet alleen de muzikanten, maar ook de luisteraar dwingt tot nadenken over eigenlijk elk aspect. Af en toe mag Marike van Dijk zelf zich iets minder wegstoppen, maar in haar doel anderen te laten stralen is ze absoluut geslaagd op dit prachtige werk vol met, hele mond vol, orchestrale indie pop/jazz crossover.
Marike van Dijk – The Stereography Project feat. Jeff Taylor and Katell Keineg
