GRONINGEN – Het is een bijzondere avond in Vera in Groningen. Voor het eerst organiseert het spiksplinternieuwe platenlabel Minorie een avond in de popzaal, maar waar normaal de Vera bezoeker een staanplaats heeft, staan nu geriefelijke stoelen te wachten op een luisteraar die er op wil plaatsnemen. Op de bar liggen wat cassettes, maar vlak voor Marijn Filius het podium zal betreden voor zijn show komt een Vera medewerkster, die net een stagiair aan het inwerken is, in eendrachtige samenwerking met een platenlabel baas met een tafel aansjouwen die op een betere plek komt te staan en waarop ook platen en CD’s een plekje vinden naast de prachtige poster van de Vera Artdivision voor het optreden, deze keer van de hand van Julia de Jong. Op het schaars verlichte podium een gitaar en een intrigerend belletje.
De zaal is volgelopen als Marijn Filius wordt aangekondigd. De Arnhemmer gitarist debuteerde met het album ‘A Thousand Shadows Of Yourself’, In het gewone leven is de gitarist vegetatie-ecoloog bij Rijkswaterstaat en lijkt Filius inspiratie te vinden voor een deel in zijn dagelijks werk. Filius is iemand die oog houdt op biodiversiteit en kan je bijvoorbeeld alles vertellen hoe in een gecultiveerde omgeving, als bijvoorbeeld een moestuin, toch ook veel wilde planten en bloemen een plekje vinden. Soms combineert Filius die twee liefdes. Voor de korte film ‘Lente’ van dichteres Rosalie Vogelaar verzorgde hij bijvoorbeeld de soundtrack. Zijn improvisaties, waarvan enkele zijn uitgebracht met titels als ‘Nieuwe Wegen’, ‘Laaghangende bewolking’ en ‘Benevelaar’ geven ook blijk van zijn inspiratiebronnen in de natuur. “Born on the muddy flatlands of the the Dutch South-Western delta”, zoals hij laat optekenen in zijn biografie is hij sterk beïnvloed door de muziek van de Amerikaanse delta van de Mississippi. Als akoestische fingerpicker kan hij gevonden worden onder het kopje ‘American Primitive’ als genre aanduiding. Met zijn spel, waarin hij het experiment niet schuwt, wil hij je meenemen op reis in zijn wereld.
Filius neemt plaats op een stoel en pakt zijn gitaar, maar reikt ook naar het belletje. Dat laat hij zachtjes luiden als begin van zijn set. Aarzelend en zoekende gaat hij van start, met één hand spelende om daarna wat meer vaart te zetten en wat steviger zijn spel neer te zetten. Het begin van een lange reis, waarbij de gitarist je meeneemt en aan de hand van zijn spel, zijn kijk op de wereld toont, maar daarbij alle ruimte laat om dat op geheel eigen wijze te interpreteren. Het golft als een delta. Soms is het eb en rustig en klein, haast verlegen speelt hij dan, in één gedoken over zijn gitaar, dan ineens is harder, rauwer en ontregelender alsof de vloed binnenkomt en de rust aan stuk scheurt. Een uitleg is er niet, want het is een improvisatie en ook Filius laat zich meevoeren. Nadeel kan zijn dat het stuk erg lang duurt. Het Vera publiek toont zich op zijn best en luistert muisstil ook als je merkt dat nu en dan de concentratie even weg stroomt, hoe bij tijden mooi, intrigerend of urgent het spel ook is, vooral op de momenten waarop hij de virtuositeit toont of juist met rauwe tonen je weer bi de les roept. Een minder gedisciplineerd publiek zou dat niet kunnen. Bij een optreden is het overwegen waard of je het in één stuk moet spelen of in meerdere kortere stukken opdelen, waarbij je de kans geeft aan je luisteraars om zich even te hernemen, opnieuw te focussen en de waardering te tonen met applaus, helemaal omdat in het verloop je soms een welhaast natuurlijk einde tegenkomt en Filius dan toch weer een nieuw hoofdstuk begint op te bouwen. Voor beide aanpakken is het nodige te zeggen en zal waarschijnlijk per publiek verschillen. Het is prachtig sferisch en Marijn Filius slaagt erin een verhaal te vertellen met tal van plotwendingen op zijn gitaar. Dan reikt hij weer naar zijn bel. Met een nogmaals een zacht geklingel en een mooi dankwoord neemt hij afscheid.