GRONINGEN – Het is bijna een jaar geleden dat Luwten begin 2018 een prima optreden gaf bij Eurosonic / Noorderslag in Groningen. Een druk bezet jaar volgde met prachtige optredens op grote (festival) podia, zoals Down The Rabbit Hole en Lowlands. Na bijna een jaar was Tessa Douwstra met haar band terug in Groningen en wederom verzorgde ze een prima en overtuigend optreden. Twee elementen werden eigenlijk al in de eerste seconden duidelijk. Het optreden begon met aandachttrekkend drumwerk van Mischa Porte, die in een cirkel van licht zat ter aankondiging of inleiding voor ‘What Fits Like A Glove’. Veel nummers hebben een sterk ritme als ondergrond en verder speelt een uitgedachte lichtshow een hoofdrol die uitlicht wat de aandacht moet hebben en mee gaat in de emotie. Voor een deel werd daarbij het zaallicht gebruikt, voor een deel de eigen TL verlichting. Over elk nummer was gepuzzeld hoe en welke lichten moesten werden ingezet. Naast Porte had Douwstra op bas Ralf Pouw meegenomen en op toetsen Shana Bossmann. Een fijn ingespeeld stel. Na de rustige opening, zette Luwten een beperkte versnelling in met ‘We Talk’, maar met ‘No Ifs’ keerde de rust weer. Prima folk, folktronica, wordt het wel eens genoemd, want moderne hulpmiddelen worden ruimschoots ingezet, met een heerlijke warme stem van Douwstra die je dan intiem knuffelt met haar zang en dan de ruimte optrekt waar haar stembanden je haarlokken laat dansen. Het begin werd afgerond met een begroeting. Praten op het podium is niet Douwstra’s sterke punt, liever laat ze haar liedjes spreken. Het optreden was daarbij mooi opgedeeld in blokjes van drie. Het tweede deel begon met ‘Go Honey’ wat een erg mooi nummer was wat mede opviel door de sterke achtergrond zang, waarbij Bossmann, Porte en Pouw ieder mee zongen. Een nummer dat, net als nagenoeg elk nummer van Luwten, iets heeft wat schuurt, iets wat wringt, waardoor je nog beter gaat opletten. ‘Element of Surprise’ was hierna wat robuuster en Luwten bleek niet uitsluitend een zachte kant te hebben, maar ook mooi te kunnen rocken. Daarna volgde het hoogtepunt van het concert met ‘Pinball’. Een welhaast sacraal liedje, met wederom de zangeres die aanvankelijk van achter met één spot werd belicht, waarbij De Oosterpoort even in de Sint Oosterpoortius basiliek veranderde. Prachtig en ook nu waren er ontregelende elementen in de vorm van onverwachte krachtige wendingen, fraai ondersteund met de verlichting. Luwten kondigde nieuw werk aan. Eén van die nieuwe liedjes is ‘Restless for Breakfast’ en daar vertelde ze wat meer over. Het is een lied over het gevoel van onrust en zingeving en hoe vooral jonge mensen een soort van nieuw geloof zoeken bij bijvoorbeeld yoga. In dit nummer waren een aantal religieuze samples verwerkt. In dit drietal was ook het middelste nummer het krachtigste met ‘In Over My Head’ en het aanvankelijk als een soort slaapliedje gebrachte ‘Double for Me’ dat alles behalve slaapverwekkend was en zich zeer erg mooi ontwikkelde. Het laatste drietal was het stevigste met het schitterende ‘Control’ als hoogtepunt. Uiteraard een toegift met Douwstra solo op de akoestische gitaar in ‘Call Me In’ rustig en gevoelig, voor met ‘Indifference’ nog zo’n prachtig liedje werd gebracht dat erg teder begint, maar dan als een opstekende storm je nog even lekker door elkaar schudt. De prachtige titelloze LP en inmiddels vele mooie optredens doen de ster van Luwten stijgen. Enige echt grote kritiekpunt, het optreden voelde wat kort aan met 12 liedjes en twee nummers als toegift, maar aanvulling is onderweg.
Luwten knuffelt met haar zang
