NEW YORK – LUCI is een hiphop artieste met een punk hart. De Amerikaanse timmert serieus aan de weg. Mensen, dit is geen oefening, dit is serieus, waarschuwt ze vooraf aan haar showcase op The Great Escape in Brighton van 10 tot en met 13 mei. LUCI kunnen we, als het aan haar ligt, binnenkort aan de top van de muziek industrie verwachten. Gedreven bouwt ze aan de weg en wie haar op sociale media zoekt, merkt gelijk dat ze zichzelf pusht, want als je madeityet.luci? intypt krijgt je de artiestensite van Lucianna Davis. The Great Escape kondigt haar aan met : “Met haar North Carolina-steam, zuidelijke twang en New Yorkse energie boeit ze een kamer als geen ander – triphop zoals het nog nooit eerder is gedaan. Haar stem is doordringend zodra ze de microfoon opent. Haar poëtische zeggingskracht en vocale behendigheid is ontspoord. Line of Best Fit vergeleek het met dat van Allen Ginsberg. Als je wilt dansen, een geweldige tijd wilt hebben en tot rust wilt komen met existentiële empowerment, dan is dit het! Ze is iets waar we allemaal naar hunkeren en het niet wisten. Dit wil je niet missen! Neem al je vrienden mee, zodat je niet hoeft te wensen dat je dat deed. LUCI is echt uniek in zijn soort.” Een vooraanstaand Amerikaans muziekblad noemde LUCI al: “De toekomst van hiphop!”
Die toekomst staat enthousiast klaar om haar verhaal te vertellen in New York. Blij schuift LUCI aan en heeft duidelijk zin aan haar Britse en hopelijk in de toekomst meer Europese avonturen. Even luisteren naar haar single ‘Trippin Trippin Trippin’ afkomstig van haar EP ‘Juvenilia’ en je bent overtuigt van de pracht van haar muziek. Het doet denken aan mensen als Macy Gray of Nina Simone, maar ook zeker ook aan Sunny War en zelfs Billy Holliday. Dat twijfels aan jezelf zoveel moois kan opleveren. “Man”, schiet ze uit de startblokken over haar EP”, “Ik dacht, ik drop ‘Juvenilia’ en YE zou me eindelijk gaan bellen!” Het gesprek begint met een kwinkslag. Een brede lach: “Ik weet niet wat ik had verwacht van ‘Juvenilia’. Ik wilde dat de muziek goed was en dat de EP goed werd ontvangen. Ik kan zeggen dat ik het heb gemaakt voor de mensen die wilden luisteren. Niet alles ging zoals gepland en eerlijk gezegd kan ik er zelf niet zo goed meer naar luisteren, maar toch, ik ben trots op dat project. Weet je, we worden zo snel verliefd op het volgende. Ik heb zo veel geleerd van dat project. Dat gezegd hebbende; ben ik op dit moment bezig met het afronden van een album. Er komt een belangrijke single uit in juni en er volgen er nog meer. Er komen veel grote dingen op je af als je me volgt! Ik ben heel erg enthousiast over hoe het gaat en ik ben klaar om meer van mij aan jullie allemaal te laten zien!”
Naast muziek houdt LUCI zich ook bezig met schilderen en schrijven. Zaken die ze al van jongs af aan oppikte. “Als kind was ik op alle vlakken creatief. Ik schreef poëzie en hield van tekenen en knutselen vanaf het moment dat ik mijn naam leerde schrijven. Mijn moeder heeft me altijd gestimuleerd om dat te doen. Terwijl beeldende kunst bijna meteen bij mij aansloeg, muziek begon pas echt rond groep 5 te blijven hangen als ik erover nadenk, want op dat moment beschouwde ik mezelf volledig als een songwriter. Ik had pianolessen gevolgd toen ik veel jonger was, maar het was van korte duur. In die tijd verzon ik gewoon melodieën en beats in mijn hoofd en begon a capella liedjes schrijven. Van daaruit nam ik de beats van mijn favoriete rappers en schreef ik een heel ander nummer, echt over de top en dan dat opnemen op kale laptopspeakers!” Ze vertelt het met een enorme grijns als prachtige jeugdherinnering. “Ik brandde schijven van die opnames en gaf ze aan mijn goede vrienden. Ik wou dat ik er nog een paar van had om eerlijk te zijn.”
Een start die niet altijd resulteert in een muzikale loopbaan, maar LUCI schoof elke reden om niet artiest te worden opzij en gaat er volledig voor. “Natuurlijk waren er allerlei argumenten tegen, zoals “je wordt een uitgehongerde artiest”, maar muziek was nooit geen optie net als schilderen en tekenen dat nooit zijn. Het is allemaal als ademen, ik moet het doen om in leven te blijven. Ik heb echt het gevoel dat zolang ik kan creëren, ik nooit zal verhongeren. Dat was altijd een heel reëel toekomstperspectief voor mij. Met elke stap vooruit kon ik het meer zien. Maar laten we zeggen toen ik ongeveer 19 was, toen ik de scène van de college house-show begon te bezoeken, werd het het heel echt. Ik nam een grote sprong naar freestylen over live instrumenten voor een groot publiek en belandden al snel in de top band destijds in Asheville, NC. Ik kreeg een een reactie die ik echt absorbeerde. Mijn aanhang groeide snel in die tijd. Mijn fans en vrienden waren erg toegewijd, alle twijfel verliet me. Ik ben de meest ijverige persoon sindsdien die je maar kunt bedenken. Die fase was voorbij en toen had ik in een mum van tijd mijn eigen studio gebouwd en in 6 jaar belandde ik hier waar ik nu ben. Het houdt niet op.”
We introduceerden LUCI al als hiphop artieste met een punk hart. Dat zijn beide invloeden die fundamenteel zijn geweest in haar ontwikkeling als artiest. “Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in kunst en muziek die ook buiten mijn normale belevingswereld lagen. Op de lagere school kwam ik in contact met metal- en punkmuziek en werd later opgepikt als zanger voor een punk en metal band, hoewel ik letterlijk niets wist van die genres. Het begon met een vriend die me ‘Elephant’ gaf en vroeg me om ‘Seven Nation Army’ te oefenen. Ik leerde nieuwe manieren om een nummer te structureren door te studeren op de compositiestijlen van verschillende genres. Ik ga echter altijd terug naar mijn hiphop- en r&b-roots. Tegen de tijd dat ik afstudeerde van de middelbare school, was ik terug bij af, sterk beïnvloed door Chance The Rapper, Kid Cudi, Tyler, The Creator en Flatbush Zombies. Ik heb ook een voortdurende liefde gehad voor Drake gedurende zijn hele carrière en Lil Wayne, zij zijn de reden dat ik begon te schrijven. Toen ik naar Asheville verhuisde raakte ik verzeilt in de scène daar, ik werd omringd door livemuziek en iets raakte me echt hard. Ik was op een avond naar de microfoon aan het staren terwijl ik dronken was en een vriend in mijn oor fluisterde “pak de microfoon.” Ik deed dat en toen stroomde alles wat ik ooit wist uit me. LUCI was herboren. De rap, de punk, de R&B, de screamo, de jazz, het kwam er allemaal uit. Dat was inderdaad een Fenix-moment en sindsdien ben ik niet meer op mijn schreden teruggekeerd.”
Het gesprek gaat verder over de inspiratie voor haar liedjes en hoe ze geschreven worden. LUCI neemt een slok drinken en duikt in het onderwerp. “Ik heb het gevoel dat het elke keer een beetje anders is”, klinkt het nadenkend. “Ik weet niet precies hoe ik mijn proces moet omschrijven. Ik ben…”, valt het stil. “Sorry.” klinkt het verontschuldigend. “Mijn inspiratie komt uit het leven en de energie in de kamer op dat moment. Het tempo van de dag en wat ik ook maar zie als ik mijn ogen sluit. Schrijven gaat voor mij over chemie. Ik weet niet hoe anders om het te omschrijven.”
We switchen naar de manier waarop ze zich presenteert. Dat lijkt soms meer punk of metal. “Hiphop is voor mij punk. Vraag het aan Wu Tang, Mos Def en Nina. Zei Kanye niet bij eens bij een grammy uitreiking dat hij door wilde gaan met het introduceren van nieuwe geluiden in de wereld zoals hiphop dat heeft gedaan en waar het altijd om bekend heeft gestaan. Ik ga de hele tijd om met de complexiteit van het zijn van een “alt black” individu en dat omarm ik elke dag. Ik begon met rappen zoals Lil Wayne, Soulja Boy en op een gegeven moment zelfs was ik op mijn manier bewust in een Nas-stijl aan het schrijven, maar er is gewoon zoveel meer aan mij en de manier waarop ik me voel. Ik werd geboren om mezelf uit te drukken. Ik hoef niet te rappen zoals J Cole, want hij kan het het beste. ik heb het niet nodig om als Future te klinken, dat doet hij het het beste. Dit geldt voor alles. Ik hoef niet als Jim Morrison te klinken, omdat hij het het beste kan. Ik klink zoals ik. Ik ben niet van plan iets mee te nemen naar de tafel wat er al staat. Ik ben niet van plan meer nog te leunen op een ander, maar ik streef ernaar mijn meest ware en authentieke zelf te zijn. Het is echt belangrijk voor mij om al mijn kleuren te laten zien, want ik wil ook nooit verkeerd begrepen of in een hokje geplaatst worden. Dat gezegd hebbende, ik voel me en ik ben absoluut nog steeds een hiphopartiest. Mijn zwartheid en mijn wortels zullen nooit worden gewist. Hiphop was mijn eerste liefde en ik zal altijd van haar blijven houden.”
In haar muziek combineert LUCI, volgens haar biografie, steam uit North Carolina, zuidelijke twang en New Yorkse energie. Hoe doe je dat, vragen we LUCI. “Ik weet het niet eens echt”, grijnst ze. “Het is niet iets wat ik expres doe, ik kijk gewoon terug en analyseer mezelf. Ik ben gewoon een zuidelijke shawty op mijn New Yorkse shit. North Carolina is waar ik vandaan kom en het zit in mijn taal, het zit in mijn botten en de manier waarop ik loop. Maar met mijn energie, heb ik het gevoel dat ik thuishoor in New York, energiek en creatief. Ik denk aan Jungle Pussy, Flatbush Zombies, Erykah Badu, Basquiat, Malik Roberts, Karl Kani en Sundae School.” Ze vervolgt met een nog dieper inzicht, een soort handleiding. “Om het meteen maar er in te gooien, ik ben onvoorspelbaar. Ik zou zeggen: “Ik doe wat ik wil”, maar de beste manier om het te zeggen is “Ik doe wat goed voelt.” Ik ben hier niet om je te geven wat je dacht dat je wilde. Ik ben hier om je te geven wat je nodig hebt en zorg ervoor dat je er meer van wilt. Ik kom met zout en suiker. Vetten en zuren. Ik wil niets behalve mezelf zijn en geweldig wil ik zijn. Ik ben een introverte extravert. Ik hou ervan om alleen te zijn. Ik breng veel tijd alleen door. Ik heb het gevoel dat ik slechts de lijm ben. Veel van mij is constant in beweging. Ik voel me als een rivier. Er komt altijd iets binnen en er stroomt altijd iets uit. Vaak heb ik het gevoel heb dat ik slechts manier ben om creatieve output en verbinding te bewerkstelligen tussen mensen en plaatsen.”
Zo’n plaats is dan The Great Escape. Een showcasefestival waarbij het naast de muziek ook gaat om de zaken. Je presenteren aan de muziek industrie. “Wat ik nodig heb zijn managers. Ik heb een verdomd goede manager nodig, eigenlijk vorige week al. Ik wil talentscouts van platenmaatschappijen ontmoeten en Marketing en PR mensen de hand schudden. Mijn huidige deal loopt ten einde en ik ben klaar om groter te worden! Dat is aan de ene kant, aan de andere kant wil ik boekingsagenten en mensen die locaties runnen ontmoeten. Ik wil naar festivals omdat het tijd wordt dat LUCI meer podia aan doet. Ik heb meer mensen nodig die in me geloven, zoals ik dat doe, zoals mijn fans doen. Ik wil ook kennismaken met mode ontwerpers en sponsors, zeker weten! Ik wil iedereen ontmoeten,” grinnikt LUCI enthousiast en opgewonden. Waarom je mijn show niet mag missen, omdat”, laat ze voor het effect een stilte vallen… “Dit is geen oefening, dit is serieus Ik serveer rauwe zang en energie. Ik ga je hoofd laten knallen en ik ga je waarschijnlijk aan het huilen maken. Ik kan je zelfs regelrecht verlammen,” grijnst ze sardonisch. “Ik blaas op mijn eigen hoorn, maar eerlijk gezegd, op het podium en bij mijn mensen is mijn thuis”, wordt ze serieus en komt tot rust. “Ik geniet van niets liever dan in staat te zijn om contact te maken met een menigte die mijn kunst apprecieert en waarmee ik het kan delen. Dus kom alsjeblieft en deel en help die momenten met mij mee creëren. Daarbij zal ik veel nieuwe muziek spelen en misschien zelfs deep cuts die nooit het daglicht zien! Als we allemaal geluk hebben, verkoop ik exclusieve merchandise voor mijn aanstaande album.” LUCI is prachtig en heeft het in zich om één van de ontdekkingen van het komende The Great Escape te worden. Hopelijk ook snel te zie in Nederland.