GRONINGEN – Met heel veel aandacht werd een prachtige affiche handgemaakt op het daarvoor bedoelde bord op de muur van Lola in Groningen. Het kon niemand die langsliep ontgaan dat We Bless This Mess die avond in Groningen optrad. Niet voor het eerst, want Portugal had deze singersongwriter met zijn folkrock al afgevaardigd naar Eurosonic. Degene die deze uitnodiging aannamen en het optreden bijwoonden werden getrakteerd op mooie kordate folk en de fijne pleidooien voor het leven, voor compassie en om je eigen weg te volgen die deze Portugees met Braziliaanse roots in zijn muziek heeft verwerkt. We Bless This Mess bestaat in twee uitvoeringen. Als band, maar in dit geval was het Nelson Graf Reis die zijn “awareness songs” kwam zingen in Groningen. Het hoogtepunt van het concert kwam met ‘Joy’. Reis vroeg het publiek een cirkel te vormen. Hij koppelde zijn gitaar los en werd onderdeel van de cirkel om zo energie aan elkaar door te geven. Hij vertelde over het meest zwarte moment in zijn leven vol depressie, manische gevoelens, zelfverminking en dan toch vecht je je als mens naar dat eerste moment sinds lange tijd dat je je weer gelukkig voelt. Dat ene zonnestraaltje dat door je zwarte pantser heen weet te dringen en de voorbode is van betere tijden. Een absoluut dierbaar moment dat vereeuwigd werd in een lied en gedeeld met het publiek, waarbij het publiek de tweede stem zong. Vaak heeft muziek momenten om in te lijsten en bijna altijd zijn het dan artiesten die hun toehoorders heel dichtbij laten komen. Letterlijk en figuurlijk. Het was het hoogtepunt van een concert dat het leven bezong. ‘I Love This Live’, was dan ook de opening en ook ‘Ocean’ had dit thema. De golven van de zee als metafoor voor het ademen van de mens en dat je moet genieten van de momenten die je zijn gegund en je bestaan niet als vanzelfsprekend moet beschouwen. We Bless This Mess verpakt zijn boodschap in potige folk met invloeden van rock en punk. Vooral die laatste stroming was belangrijk voor Nelson Graf Reis, want juist daarin had hij de vrijheid ontdekt om buiten de gevestigde paden te treden en zijn eigen weg naar geluk te ontdekken. Een aantal punkrock covers verwerkte hij in zijn optreden, waarbij hij duidelijk uitstekend had gezocht naar nummers die niet alleen de boodschap die hij wilde brengen versterkten, maar ook die muzikaal goed in het verlengde van We Bless This Mess liggen en daardoor pasten bijvoorbeeld ‘Sink Florida Sink’ van Against Me! en een mooi Ignite nummer prima in het optreden. Met mooie persoonlijke en heel intieme verhalen betrok hij de cirkel nog meer bij zijn optreden. Een pleidooi voor compassie bijvoorbeeld dat zo wordt gemist in deze wereld als vooraf bij ‘Intensions’. Een stevige rockende en strummende gitaarsound en hij bleek een uitstekende bespeler van dit instrument met een prima zang. Bijvoorbeeld in een overtuigende uitvoering van ‘Darling’ of het erg mooie op muziek gezette ‘Letter To A Friend’ met de mooie tekst: “There is Light, There is Darkness, but the choice is fucking mine”. Voor het laatste nummer ontkoppelde hij nog een keer en mengde zich weer onder het publiek. Van H2O zong hij het pleidooi ‘What Happened’. Nogmaals de boodschap om buiten door de industrie gebaande paden te durven stappen en je eigen passie te vinden. Mooie uitgesproken boodschappen met kracht gebracht en bij We Bless This Mess ligt die kracht juist soms in de kwetsbaarheid.
Kwetsbare momenten bij We Bless This Mess
