MEPPEL – Tijdens het voorafje een uurtje voor het begin van het concert deed Kiel Grove een bekentenis. Hij en zijn gitaar stonden niet op goede voet. Na landing in Europa had de Texaan voor de toernee door Europa een gitaar aangeschaft voor de spreekwoordelijke appel en ei en sindsdien was de relatie er alleen maar slechter op geworden en nu bij optreden 24 was het alleen nog maar een alles verterende haat voor deze gitaar wat hij voelde, in tegenstelling tot de gitaren die hij had thuis in Texas. Met het laatste optreden samen was het tijd om na het laatste nummer definitief afscheid te nemen. Dat gaf het publiek in Couso in Meppel reden om tot het laatst te blijven zitten. Kiel Grove bracht een forse dosis Grease Folk. Fraaie liedjes uit de singersongwriter traditie, maar met de nodige grease. In dit geval ook af en toe met wat meligheid vanwege het einde van de toer. Wat mooier om zo’n laatste optreden te beginnen met een roadsong in de vorm van ‘Travelin’. Dit liet Grove volgen door ‘Reefer n Tacos’. Kiel Grove viel behalve met een enorme zonnebril op met vooral een fijne diepe stem die hij heel elastisch wist in te zetten. Daarbij bleek Grove een verteller die wat van de hak op de tak sprong, maar alles paste wel bij de oprechtheid die hij mee het podium op bracht. Ongekunsteld zong hij de liedjes. Duidelijk was dat de afgelopen maand rennen en vliegen door Europa zijn sporen had nagelaten bij Grove die er desondanks een prima eerste set van maakte. Met het rustige ‘Rey’ en met het vlotte en grappige ‘NOLA Girl’ maakte hij indruk. Een ondanks zijn verstoorde relatie met zijn instrument prima gitarist en vooral die indrukmakende zang. Grove sloot zijn eerste set af met eerst een duet met Christopher Rutlege, dat het hoogtepunt van het optreden was en vervolgens schoof ook Clouso uitbater Marcel Haveman op het podium aan voor een driestemmig ‘Happy Birthday’ voor gastvrouw Mira. Na het proosten en feliciteren op haar verjaardag was het eerst tijd voor reparaties aan de gitaar. Een hinderlijke zoemtoon zorgde voor vertraging van het begin van de tweede set. Ducktape en het vastzetten van enige stekkers leek soulaas te bieden. Er kwam nog een hele fraaie ‘Sings Like A Bird’ uit de gitaar en Grove, maar met ‘Suzie Lee’ was het dan de zwanenzang voor deze combinatie. Spektakel op het einde, want met een ferme klap gaf Kiel Grove een einde aan zijn relatie met zijn gitaar en de toer. Een optreden waarbij de Texaan liet zien dat hij veel meer in zijn mars heeft dan er deze dag uit kwam. Volgende keer toch maar die eigen gitaar meenemen en iets meer rust. Zingen kan deze man namelijk.
Kiel Grove en de kroniek van een aangekondigde gitaardood
