GRONINGEN – De aankondiging van de organisatie was dat het misschien verstandig was om om 13.00 uur niet voor het podium te staan bij de Local Heroes op het Bevrijdingsfestival in Groningen. Dit in verband met het te verwachten noodweer op dat moment. Echter toen Joëlle Smidt begon met zingen werden degene die boven de regendruppels bedienen zo gegrepen door haar prachtige stem dat ze pardoes vergaten om de kraan open te zetten. In de stem van de jonge Groningse zangeres klinkt zoveel emotie en kracht en breekbaarheid en… kortom een dijk van een stem. Haar grote kracht liet ze al direct horen en dat zette zich voort in haar Moederdag nummer ‘Repeat’ een prachtig somber liedje, dat wellicht nog iets compacter moet worden gemaakt en haar eerbetoon aan Bob Dylan ‘When I was Little’ waarin mede door de prachtige tempowisselingen haar stem optimaal tot klonk. Een stem met veel mogelijkheden en een mooie donkerte. Toch zijn er nog een aantal punten waarin Smidt moet groeien. Haar gitaarspel is afdoende, maar een beter beheersing van haar instrument geeft haar ook meer mogelijkheden. Ook zat ze op het grote podium, terwijl staan niet alleen een betere zichtbaarheid geeft, maar ook meer dynamiek. Werken met een setlist is ook aan te raden, want ook al vol je die niet, het geeft houvast en voorkomt dat je moet gaan nadenken over welk liedje nu te spelen, zoals Smidt overkwam. Haar introducties van de liedjes waren dik in orde. Het onderdeel van het concert waarin je het publiek aan je kunt binden en de liedjes extra lading kan geven wordt vaak onderschat. Smidt redde zich hier prima en kan met meer ervaring en meer ontspanning hierin alleen nog maar beter worden. Smidt sloot sterk af. Via het liefdesliedje You and Me, waarin de pijn vanhaar zang afspatte en het komische ‘The Rabbit’s Voice’ werkte Joëlle Smidt naar het einde en liet een veelbelovende indruk van zich achter met vooral die stem die de regen kan doen stoppen.
Joëlle Smidt komt er wel
