GRONINGEN – Soms is het drukke leven van een aankomende popster zo hectisch dat je wel eens wat vergeet. Op het podium van de Oosterpoort in Groningen vertelde Joana Serrat dat het haar tweede keer in Groningen was na een optreden op Eurosonic. Dat ze ook nog de sterren van de hemel had gespeeld op Noorderzon was ze niet vergeten, dat was één van haar favoriete festivals waarop ze had gespeeld, alleen dat het in Groningen was, die link had ze even niet gelegd. Na het optreden wist ze het zich nog prima voor de geest te halen en viel het balletje alsnog. Maakte ze toen indruk op Noorderzon, dat deed de veel geprezen Catalaanse Americana ster nu weer. Veel heeft ze daar niet voor nodig. Haar prachtige stem, een gitaar, wat effecten op de zang en wat reverb op de gitaar en vooral die mooie ongehaaste liedjes. Serrat zei hallo met ‘Farewell’, een rustige fraaie opening waarin direct haar zang goed in het spotlicht werd gezet. Die is dromerig en aards. Een beetje ‘Lost in Time’ dus en dat was ook haar tweede liedje. Het talent van deze Catalaanse, die dat feit nogmaals onderstreepte met een statement tegen de vorige en huidige Spaanse regering die nog steeds mensen gevangen houdt voor het organiseren van het Catalaanse referendum, wordt allang onderkend. Ze is opgepikt door een groot Amerikaans platenlabel, geen geringe prestatie voor een Europese, en werkt regelmatig met de groten in het genre in Nashville. Het levert dromerige Americana afgewisseld met wat pittigere countryrock op, en daar valt ‘Lost in Time’ onder. Erg mooi was de road song ‘Solitary Road’ en het eveneens rustige ‘Black Lake’. Met ‘Your Gold Could Be Mine’ bleef ze net wat te lang hangen in de rustige liedjes, maar een blik op de setlist leerde dat ze op dat moment afweek van haar oorspronkelijke plannen, waar op dat moment het stevigere ‘Unnamed’ stond gepland, dat nu een nummertje extra mocht wachten om de pit er weer in te brengen. Op haar politieke statement en een enkel woord ter begroeting of algemene info over CD verkoop, vertelde ze weinig over haar liedjes. Dat was jammer. ‘Walk in Sin’ was ook een spontane toevoeging, voor ze met naar een stevig einde begon toe te werken met het fraaie ‘Lost Battles’ en vooral het hoogtepunt van het optreden het erg mooie ‘Trapped in the Fog’ om te eindigen met het robuuste ‘The Blizzard’. Joana Serrat blijft een meer dan intrigerende artieste alleen al dat het Catalaanse Vic een in Amerika en Europa gewaardeerde Americana ster kan opleveren. Op naar visite nummer vier, dan met band en als hoofdact?
Joana Serrat heeft weinig nodig om indruk te maken
