LEEUWARDEN – Je hebt een heel scala van kwalificaties voor concerten van slecht tot uitmuntend, maar zo indringend en goed als wat JJ Thames and the Violet Revolution op het podium zette tijdens het Blues Festival in De Harmonie in Leeuwarden maak je weinig mee. Dit was de buitencategorie. Zo vol emotie, maar ook uitstekende zang, een lach en een traan gebracht door prachtige muzikanten zie je het zelden. Op het podium aanvankelijk alleen The Violet Revolution. Een jonge uitstekende band met schitterende muzikanten. Justine Gardner de coole bassiste, een voortreffelijke gitariste in de persoon van Lauren Stockner, drummer Roger Voss en de fijne toetsenist Phil Silverberg openden met een mooi instrumentaal nummer de show, waarin het de gitaar van Stockner was die zong. Een voorbereiding en introductie voor JJ Thames die amper voldoende was, want de zangeres explodeerde werkelijk op de buhne voor ‘Rumble’, terwijl op dat moment ook de blazerssectie met baritonsaxefonist Koen Schouten en op tenor sax Thomas Streutgers het podium betraden. JJ Thames zat onmiddellijk diep in de materie deze avond. Het was de blues en met haar fenomenale zang en expressieve podiumpersoonlijkheid werd het een heerlijk avondje blues. Een heerlijk avondje, maar toch met de bittere ondertonen van de achtergrond van veel van deze liedjes, want JJ Thames zingt niet deze songs, ze is het. Alle ellende die ze in haar leven heeft meegemaakt van misbruik, dakloos zijn met twee kinderen en nog bakken meer heeft ze achter zich gelaten en omgevormd in deze prachtige bluessongs,. Een inspiratie voor de toeschouwers. Een voorbeeld hiervan was ‘Woman Scorned’. Het nummer grijpt terug op het einde van haar huwelijk en de allervernietigende kwaadheid die ze op dat moment voelde. Een geweldige manier om één van de lelijkste momenten in je leven om te zetten in iets prachtigs en zo die wond te helen. Onvermoeibaar bleef JJ Thames het publiek er bij betrekken. Steeds in haar rug gedekt door haar voortreffelijke band. Het funky ‘Don’t stop My Shine’ was prachtig. Het titelnummer van haar album ‘Raw Sugar’ indrukwekkend en steeds die geweldige stem van Thames met rauwheid, met soul en met een overtuiging die het publiek raakte in het hart. Muzikaal werd bluesrock gemengd met funk, met jazz en gospel tot een prachtige aansprekende en dansbare mix. Stilzitten was onmogelijk, behalve op de momenten dat je ademloos aan JJ Thames haar lippen hing. Voor ‘Moon Child’ bijvoorbeeld terwijl ‘Whipping Post’ uitnodigde tot mee swingen. JJ Thames eindigde haar optreden met een verrassende cover. ‘Creep’ van Radiohead had voor haar erg veel betekenis toen ze opgroeide. Het was voor haar erkening. Het was haar leven als buitenbeentje. Zelden zal een artiest zich een liedje van een ander zo hebben eigen gemaakt en het zo op zichzelf hebben betrokken en in staat zijn het tot een kippenvelversie te brengen. Misschien wel beter dan het origineel. JJ Thames is een naam om te onthouden. Een geweldige bluesartieste met wat te zeggen.
JJ Thames is van de buitencategorie
