Af en toe mag het wel iets meer spetteren, maar dat betekent niet dat er niet genoeg te genieten is op Chamma, het album van Jenny Gillespie. Het is muziek die je raakt, maar op een sluipende manier. Plezierige rustige klanken die toch wringen en je aandacht vragen. Het is te merken dat de jonge Jenny fantaseerde over elfjes en zich later liet inspireren door artisten als Tori Amos. Een feerieke sfeer hangt om het album, waarbij niet altijd gezegd is dat het hier om aardige elfjes gaat. Wat opvalt is de dromerige stem van Gillespie. Een pracht van een zangeres. In liedjes als ‘Dirty Gold Parasol’, ‘Chamma’, ‘Evil Eye’ en ‘Child of the Universe’ komt ze prima tot haar recht. De muziek staat mooi in dienst van haar stem, maar houdt de luisteraar ook attent, vooral met het viool spel van Guillem Calvo. Om de juiste sfeer te bouwen heeft Gillespie sowieso niet gekeken op een instrument meer of minder. Naast de bekende instrumenten zijn ook de kalimba, keltische harp, Vietatnamese fluit, marimba en ‘gevonden geluiden’ te beluisteren. Gillespie heeft daarmee een luisterervaring afgeleverd waarbij ze leunt tegen jazz en klassiek en ook de invloeden van folk en electronica in haar muziek weet te verwerken. Geen spetterende feest cd, maar bedachtzaam genieten.
Jenny Gillespie – Chamma
