Jenny Don’t of te wel Jenny Connors is overdag makelaar en transformeert in de avonduren tot outlaw country zangeres of rockster. Aanvankelijk van haar agenda is het dan rockzangeres in Don’t, rock ’n roll punker in P.R.O.B.L.E.M.S of met cowboyhoed op in Jenny Don’t and the Spurs als countryzangeres. Met Don’t en als Jenny Don’t and the Spurs toerde ze nog niet zo heel lang voor de pandemie in Nederland en stond in Groningen op het podium van Vera en Noise in the North. Nu het einde van de tunnel, onaangename verrassingen daar gelaten, in zicht is van de pandemie brengt Jenny Don’t and the Spurs een nieuw album uit. Rauw en ongepolijst maar vreselijk oprecht en bij tijden zeer intens, maar ook met hoorbaar plezier staat ‘Fire on the Ridge’ inmiddels hoog in tal van country luistjes en hitparades in de VS. Het komt recht uit het hart bij deze band, die naast frontvrouw Jenny Connors, in muziekzaken vaak beter bekend als Jenny Don’t, bestaat uit bassist Kelly Halliburton, de legendarische drummer Sam Henry, die enorm invloedrijk is door zijn werk in The Wipers en Napalm Beach, maar ook met Fred en Toody Cole in The Rats en gitarist Christopher March de meest recente aanwinst van de band. In de loop der jaren zijn een aantal uitstekende platen uitgebracht, waarvan het meest recent een titelloze album in 2015 en in 2017 ‘Call of the Road’, terwijl vlak daarvoor een live album verscheen. Dit nieuwe album is een mooie aanvulling. ‘Fire on the Ridge’ begint met het gelijknamige nummer. Lekkere oprechte country, want dit album is een echt country album, maar rauw door de cowpunk en ongepolijst door de invloeden van punk en rock in deze formatie uit Portland, Oregon in het uiterste Noord-Westen van de Verenigde Staten. Dat eerste nummer is een verrekte lekkere song. Op tempo en stevig met prima gitaren en de lekkere oprechte zang met een pittig schurende kant. Hank Williams meet Kurt Cobain in een vrouwelijke uitvoering. Wat rustiger is ‘California Cowboy’, waarin de emotie over borrelt in de stem van Jenny Don’t. Heerlijk met volop twang en doowop. De traditie wordt verpakt in een frisse aanpak, wat het album enorm aansprekend maakt voor zowel een rock publiek als een country publiek dat openstaat voor vernieuwing. Lekker rock ’n rollerig is ‘Be The Only One’, wat een petty coats anno 2021 song is met pittig gitaar werk van March en drijvende drums van Henry. Heerlijk is ook het luchtigere, met wat Western Swing gekruide, ‘Restless Moon’. Een nummer dat je door de lekkere ongedwongen zang opvrolijkt. Jodelen? Jazeker, dat maakt ook deel uit van de country traditie en in ‘Foolish Lies’ laat Don’t haar jodelkwaliteiten spreken in een klassiek deuntje. Het album is lekker gevarieerd met het mooie rockabilly nummer ‘Train Ticket’, waarbij het goed vasthouden om tempo bij te houden, het gevoelige ‘Friday Night’, het dramatische vlotte ‘She’s Not The One’, of het punky ‘Trouble On My Mind’, voor de band afsluit met filmische ‘Queen of the Desert’. Misschien niet een album voor de country puristen, maar rondom Portland ontstaat, wellicht juist door de fysieke afstand en de sterke traditie met rock en grunge, een boeiende en vooral oprechte countryscene die het op hun eigen manier doet, maar met die hoofdknik naar de traditie. Het maakt dat Jenny Don’t and The Spurs met ‘Fire on the Ridge’ zeker niet iedereen zullen bekoren, maar dat zal ze worst wezen. Heerlijk eigenzinnig zoeken ze hun weg en het resultaat is prachtig en integer.
Jenny Don’t and the Spurs – Fire on the Ridge
