GRONINGEN – Wat weggestopt vroeg in de middag op het podium van het Plein van de Vrijheid stond de Belgische formatie Jaune Toujours en dat was jammer. De Belgen bleken een perfecte formatie te zijn voor een bevrijdingsfestival. Geëngageerd en feestelijk in één pakket. Dat past bij de vrijheid. De mannen waren niet bang om een feestje te bouwen, maar ook om aandacht te vragen voor, in hun ogen, bestaande problematiek in deze tijden van bedreigde vrijheid.
Muzikaal was het een zeer enthousiast gezelschap dat swingend uit tal van stijlen plukte, combineerde en mixte. Ska, reggea, soul, gipsy en wat rock en balkan muziek werden vrolijk in de blender gegooid en dat resulteerde in fraaie nummers, een beetje volgens het recept van bands als Mano Negra en Les Negresses Vertes. De legendarische proporties van deze twee formaties hebben de Belgen nog niet bereikt, maar ook Jaune Toujours is een prachtige band met een mooie blaassectie die virtuoos aan het spelen stonden. Fijne lange nummers, waarbij de fraai schurende stem van Piet Maris fraai klonk door microfoon en megafoon, waarbij Maris ook zijn accordeon liet spreken. Met een mooi vlaams accent kondigde hij nummers aan. Bijvoorbeeld het sterke ‘Le Refuge sans Frontiers’ en zeer actueel nummer over de vluchtelingencrisis en een oproep van de band om hier met humane ogen naar te kijken en meer te delen. Ook het mooie ‘Ici Brussel’, waarin de blazerssectie de hoofdrol speelde kreeg een mooie introductie. Brussel staat deze dagen voor regenten, maar zo verzekerde Maris het publiek. Brussel is ook nog steeds die mooie stad met prachtige plekjes en vriendelijke leuke mensen. De uitnodiging voor een rondleiding werd gedaan. Maris schakkelt moeiteloos over in verschillende talen tijdens zijn zang, maar zijn Engels hield toch wel een erg sterk vlaams accent. Toch was het genieten bij deze Belgen uit Brussel die in hun muziek Europa allang hebben verenigd.
Jaune Toujours is de perfecte band voor Bevrijdingsfestival
